|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jego rodziny, jak i jej.
Ale wiedział, że dokonał już wyboru.
Przypomniał sobie słowa babci:
Zniło mi się, że gonisz za słońcem.
Czy jest z tym związane jakieś niebezpieczeń-
stwo, babciu? zapytał wtedy.
W pewnym sensie tak, ale pokonasz je, bo masz
duszę wielkiego wojownika odpowiedziała.
Duszę wielkiego wojownika? Nie był tego taki
pewien. Wiedział jednak, co musi zrobić. Ta wiedza
niczego nie ułatwiała.
Maxie wybrała czerwono-złote słońce. Poprosiła
o wytatuowanie go wokół pępka.
I wtedy przypomniał sobie ostrzeżenie babci.
Nie można złapać słońca, nie parząc się przy
tym.
Rozdział dziesiąty
Leżał obok Maxie, udając. Udając, że nic dla niego
nie znaczyła, że gdyby byli kilka minut od Sedony,
zabrałby ją prosto do więzienia i zostawił tam,
a potem wziął pieniądze i wrócił do domu. Napiłby
się zimnego piwa i podziękował swojej szczęśliwej
gwiezdzie, że ma to już za sobą.
Ciche dzwonienie jego telefonu komórkowego
spowodowało, że wyciągnął dłoń i otworzył klapkę.
Spojrzał na Maxie, ale nie obudziła się.
Halo? Jego głos był zachrypnięty.
Austin?
Mama. Usiadł w łóżku. Coś się stało?
Matka nigdy nie dzwoniła do niego, kiedy praco-
wał, chyba że miała jakąś poważną sprawę.
Nie dawałeś znaku życia od kilku dni. Wszyst-
ko w porządku?
W pogoni za szczęściem 215
Nie martw się, mamo. Wszystko w porządku.
Mam nad wszystkim kontrolę.
Głos matki był stłumiony, kiedy powiedziała:
Trzymaj się. Myślę o tobie.
Odwrócił się, żeby Maxie nie słyszała tego, co
powie.
Kocham was wszystkie. Niedługo wrócę.
Odłożył telefon na stolik i znów się położył.
Zamknięcie oczu zintensyfikowało jej słodki za-
pach. Ten słodki zapach, którego nigdy nie będzie
mu za dużo i którego nigdy nie zapomni.
Na zewnątrz było cicho, nie licząc śpiewu pta-
ków. Za to w jego wnętrzu panowała wrzawa. Ale
cóż, sam jest sobie winny. Wiedział od początku, że
ta dziewczyna to kłopoty.
Dziękował tylko Bogu, że nie uczynił żadnych
wyznań, z których nie mógłby się pózniej wycofać.
Potrzebował jej, ale poddanie się temu wydawało
mu się skakaniem prosto w ogień.
Aatwo było marzyć. Kiedyś często to robił. Wyob-
rażał wtedy sobie, że jego ojciec nie umarł i że wciąż
byli rodziną. Marzył, że służy społeczeństwu jako
agent FBI. Ale teraz nie umiał sobie wyobrazić
żadnego dobrego wyjścia z tej sytuacji. Musiał ją
zawiezć do Sedony, a jednocześnie chciał się stać
częścią jej życia. Oszaleje przez tę dziewczynę.
Cokolwiek zrobi, straci ją. Jeśli ją zawiezie do
Sedony, straci ją. Jeśli ją puści, straci ją. Znów
przegra i zostanie sam. Dobrze przynajmniej, że
216 Karen Anders
matka zadzwoniła. Ten telefon przypomniał mu
o obowiązku opiekowania się rodziną.
Nagle zrozumiał, dlaczego pozwalał, żeby marze-
nia przelatywały mu przez palce. Bał się straty, od
kiedy stracił ojca, a potem matkę na rzecz ojczyma.
Była w nim głęboka pusta studnia, którą mogła
łatwo zapełnić Maxie. Chciał tego. Otworzył oczy
i odwrócił głowę. Serce mu się ścisnęło i głęboko
westchnął. Była przepiękna, gdy tak leżała naga,
z gładkimi ramionami nad głową, z lekko roz-
chylonymi słodkimi ustami i potarganymi, złotymi
włosami.
Sięgnął pod łóżko, gdzie schował kluczyk. Bardzo
delikatnie otworzył kajdanki i położył je na stoliku
nocnym.
Potem poruszył się nad nią i dopadł jej ust, jakby
były latarnią pośród ciemnej, zimnej i samotnej
nocy. Jej usta były gorącym, wilgotnym zaprosze-
niem, obietnicą sekretów i przyjemności. Rozdzielił
brutalnie jej wargi językiem i zaczął poruszać nim
wewnątrz jej ust. Jego atak spotkał się z entuzjaz-
mem i życzliwym przyjęciem. Wzięła jego twarz
w dłonie i przyciągnęła bliżej, wysyłając swój język
na zwiady.
Jęknął; był to dzwięk pełen głodu, wezwanie
kierowane do jej serca. Odpowiedziała mu jękiem
pełnym tęsknoty, który nie pozostawiał wątpliwo-
ści co do jej uczuć.
Klęcząc na łóżku między jej nogami, przyciągnął
W pogoni za szczęściem 217
ją do siebie. Objęła nogami jego biodra, a rękami
szyję. Jej oczy były senne, zamglone, wypełnione
czymś, o czym wiedział, że było tylko dla niego,
a usta były pełne i wilgotne, nabrzmiałe od pożąda-
nia, wygięte z rozkoszy. Czuł na piersi jej twar-
de sutki. Miał wrażenie, że traci nad sobą kontrolę.
A przecież był mężczyzną, który kierował własnym
losem, miał władzę nad tym, co brał i dawał.
Zcisnęła nogami jego biodra i wygięła się, piesz-
cząc jednocześnie jego uda i pośladki. Potem zaś
przesunęła rękę i ścisnęła mocno jego męskość.
Zadrżał i jęknął, podnosząc biodra i wsuwając
swój twardy członek w jej dłoń. Poczuł jej palce
zaciskające się na nim, a następnie rozluzniające
uchwyt. Wzdychał z każdym ruchem jej ręki. Jego
członek stał się większy, a on stracił tę resztkę
kontroli, jaką nad sobą jeszcze miał.
Maxie. Złapał ją za nadgarstek i przytrzymał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
