|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jaszczurek moich złym nie uraz słowem
A ze mną nie poczynaj sobie śmiało
Stwory te dumne są i bronić się gotowe
Gdyś hardy, to pazury zatopią w twe ciało.
Menolly żałowała, że Silvina nie zaprowadziła jej do mistrza Jerinta.
Dręczyło ją jednak sumienie, że gospodyni poświęciła jej i tak zbyt wiele swego
cennego czasu. Wobec tego wyprostowała się energicznie, pokonując nerwowe
napięcie, i wkroczyła do sieni. Drzwi na wprost musiały prowadzić do pracowni
mistrza Jerinta.
Do jej uszu dochodziły odgłosy różnych robót: postukiwanie młotkiem,
piłowanie drewna, lżejsze i silniejsze uderzenia. W momencie gdy otworzyła
drzwi, obie z Piękną zetknęły się z całą gamą rozmaitych dzwięków - strojenia,
tarcia, piłowania, przybijania, sprężynowania twardej skóry naciąganej na bębny.
Piękna wydała przejmujący skrzek i wzleciała ku belkowanemu stropowi
pracowni. Jej chrypliwa skarga i lot spowodowały, że wszelki ruch w
pomieszczeniu zamarł. Nagła cisza, a potem szepty robotników wpatrujących się
w Menolly zwróciły uwagę starszego mężczyzny, który zgięty wpół kleił właśnie
części gitary trzymane na kolanach. Podniósł oczy i popatrzył na gapiących się
uczniów.
- No, o co chodzi?
Piękna krzyknęła znowu i opuściwszy miejsce na belce pod sufitem
opadła na ramię Menolly. Nie bała się, gdyż drażniące dzwięki ustały.
- Kto spowodował ten dziwaczny hałas? Nie było to zwierzę ani
instrument.
Menolly nie zauważyła, żeby ktoś wskazał na nią palcem, ale wreszcie
mistrz Jerint zauważył ją stojącą skromnie u drzwi.
- Tak? Co tutaj robisz? I co trzymasz na ramieniu? Nie powinieneś
obnosić się ze zwierzętami, jakiekolwiek by były. To zabronione. No, dobrze,
odpowiedz, chłopcze!
Stłumione śmiechy w kątach pracowni uświadomiły mu, że jest w błędzie.
- Proszę, panie. Jeśli jesteś mistrzem Jerintem, ja jestem Menolly.
- Jeśli jesteś Menolly, to nie jesteś chłopcem.
- Nie, panie.
- Czekałem na ciebie. Tak mi się przynajmniej wydaje. - Zerknął na część
instrumentu, którą właśnie przyklejał, jakby przypisując martwemu przedmiotowi
winę za swoje roztargnienie. - Co to za stworzenie na twoim ramieniu? Czy ono
wydało ten dzwięk?
- Tak. Przestraszyło się, panie.
- Owszem, hałas, który tutaj panuje przestraszyłby każdego, kto posiada
słuch i odrobinę rozumu. - W głosie Jerinta brzmiała aprobata. Wyciągnął głowę
cofając ją natychmiast, gdy Piękna zaskrzeczała cicho. Zmarszczył brwi
zdumiony, że zareagowała na jego zainteresowanie.
- A więc to jest jedna z owych mitycznych jaszczurek ognistych? -
Wydawał się sceptyczny.
- Nazwałam ją Piękną, mistrzu Jerincie - powiedziała Menolly
postanawiając zjednać kolejnych przyjaciół dla swoich pupilków. Zdecydowanym
ruchem uwolniła szyję od ogona Pięknej i zmusiła zwierzę, żeby przeniosło się na
przedramię.
- Lubi, jak się ją gładzi po łebku...
- Naprawdę? - Jerint pogłaskał złociście lśniące stworzenie. Piękna
opuściła wewnętrzne powieki swych rozsiewających barwne blaski oczu,
poddając się pieszczocie mistrza. - O tak, naprawdę lubi.
- Jest bardzo przyjacielska. Spłoszył ją tylko hałas i ludzie.
- Tak, wydaje się całkiem miła - odparł Jerint, z coraz większą ufnością
gładząc pokrytym odciskami i lepkim od kleju paluchem pomrukującą z rozkoszy
królową.
- Naprawdę, bardzo miła. Czy smocze skóry są równie miękkie jak jej?
- Tak, panie.
- Urocze stworzenie. Czarujące. Dużo praktyczniejsze niż smok.
- Umie także śpiewać - odezwał się mocno zbudowany mężczyzna,
zbliżając się do nich wolnym krokiem z końca sali. Idąc wycierał ręce ściereczką.
Po sali przelała się fala stłumionych chichotów i podnieconych szeptów,
tak jakby jego pojawienie się zwolniło ukrytą sprężynę. Mężczyzna skinął
Menolly głową.
- Zpiewać? - zapytał Jerint przerywając głaskanie tak nagle, że Piękna
trąciła go w rękę. Pogłaskał kokieteryjnie wygiętą szyję. - Ona śpiewa, Domicku?
- Z pewnością słyszałeś ich wspaniały chór dziś rano, Jerincie?
A więc to ten potężny mężczyzna był właśnie mistrzem Domickiem, dla
którego miała grać? Miał na sobie starą tunikę z wyblakłymi oznakami
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
