|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
najciszej. I poproś, żeby przygasił albo zakrył lampy. To
nie powinno nam zająć więcej niż minutę czy dwie.
Chwilę dłużej i& zakończyła złowieszczo.
Jonathan odbezpieczył pistolet ten dzwięk nigdy nie
przestał go podniecać otworzył drzwi powozu i
wyskoczył na zewnątrz. Odwrócił się natychmiast i
postawił Tommy na ziemi, zanim zdążyła zaprotestować.
Dało się ją podnieść bez wysiłku, jak, powiedzmy, solidne
krzesło. Otrząsnęła się niczym niezadowolony kot i
natychmiast pognała wąską dróżką w stronę stajni.
Zamieniwszy parę słów z woznicą, pośpieszył za nią;
jego obwiązane obcasy nie stukały na kamieniach, jej
pantofelki skrzypiały nie głośniej niż szept. Biegła jak
ktoś, kto wprawił się w bezgłośnym poruszaniu. Jak zjawa.
Jej peleryna, utkana z mroku, powiewała za nią.
W końcu na coś wpadną, tego był pewien. Nie docierało
do nich światło księżyca ani poświata z okien. Krzewy w
ogrodach były zwykle zdradziecko niskie. Gdyby się
potknął, mógłby postrzelić siebie albo Tommy.
Tommy syknął.
Zatrzymała się tak raptownie, że wpadł na nią,
poleciała, machając rozpaczliwie rękami, o jakąś stopę
naprzód. Chwycił ją za pelerynę, zanim rozpłaszczyła się
na ziemi. Widocznie nie miała jednak kocich oczu, bo nie
ruszyła dalej. Zamiast tego oboje przywarli do ściany
domu, czekając. Po krótkim czasie cienie wokół nabrały
kształtów i dało się zobaczyć pas krzewów, drzwi do
kuchni i budkę, zapewne wychodek dla służby, ukryty za
krzakiem.
Cisza wydawała się namacalna. Jakby na cały świat
zarzucono pelerynę. Oddychał teraz wolniej, wyczuwając
jakąś słodką woń. Tommy używa francuskiego mydła,
przyszło mu do głowy. Pochylił się, żeby jeszcze raz
dyskretnie wciągnąć powietrze, ciekaw&
Trzask!
Oboje podskoczyli o parę cali w górę, kiedy otworzyły
się nagle drzwi wychodka; paskudny smród rozlał się w
powietrzu i błysnęło światło.
Zwiatło podskakiwało i drżało ktoś niósł lampę.
Słyszeli ciężkie szuranie, jakby ktoś wysoki i tęgi z trudem
podnosił stopy. Latarnię niósł, zataczając się, zapewne
niezbyt trzezwy służący.
Na nieszczęście snop błądzącego światła padł na twarz
Jonathana.
Chryste! Jonathan nasunął kapelusz głębiej na twarz,
chwycił Tommy i wepchnął ją za siebie.
Służący przystanął i podniósł latarnię wysoko,
wpatrując się w ciemność.
Lord Feckwith?
Tak odparł Jonathan zimno, tłumiąc głos krawatem.
Lampa kołysała się nadal. Służący nie był w stanie
utrzymać jej nieruchomo.
Z dziwką? Interesujące, że w głosie służącego nie
było cienia zaskoczenia.
Owszem. Z& dziwką& Odejdz już.
Nie miał pojęcia, czy Tommy zesztywniała z oburzenia
czy rozbawienia.
Tak, panie. Nie chciałem przeszkadzać. Tylko na
obiad dali wołowinę i ta wołowina w żołądku, no, niech
to&
Ponieważ sens tego, co chciał powiedzieć, wydawał się
raczej oczywisty, skłonił się, lampa wydała metaliczny
szczęk, zniżając się razem z nim, po czym odwrócił się i
poczłapał do domu.
Czekali. Jonathan policzył do dziesięciu od chwili,
kiedy służący zamknął drzwi.
Tommy oddychała niepokojąco szybko. A potem
wysunęła się zza jego pleców i poszła naprzód.
Jonathan za nią.
Kiedy zbliżyli się na tyle do wychodka, że oczy zaczęły
im łzawić, szepnęła:
Sally?
Coś zaszeleściło.
Jonathanowi włosy zjeżyły się na karku. Zza krzaków
przy wychodku wychynęła drobna postać.
Tommy?
A Tommy rzuciła się na cokolwiek to było, podniosła z
ziemi i pobiegła dróżką z powrotem.
Ki diabeł&
Jonathan popędził za nią. Z ciężarem nie mogła poruszać
się bardzo szybko, ale strach w krytycznych sytuacjach
często dodaje sił.
Woznica na widok dwojga gnających na łeb na szyję
pasażerów otworzył spokojnie drzwi. Tommy przesunęła
pakunek pod pachę, Jonathan popchnął ją w górę i
rzuciwszy woznicy: z powrotem tam, gdzie nas znalazłeś,
dodatkowy szyling, jeśli będziesz pędził jak stado
szatanów , wskoczył do środka.
Konie szarpnęły powozem, pasażerowie o mało się nie
poprzewracali. Poprawili się na siedzeniach.
Naprzeciwko Jonathana Tommy oparła się na ławce,
wzdychając z ulgą. Delikatnie usadowiła pakunek obok
siebie, poklepując go i uspokajając.
Jonathan wytrzeszczył oczy.
To dziecko!
Słowo: osłupieć nigdy do nikogo nie pasowało lepiej
niż do Jonathana w tej chwili.
Tommy nie wydawała się wzruszona w żaden sposób.
Na Boga. Powiedziałeś to tak, jakby ktoś inny
powiedział: To ospa! .
Właśnie wtedy dziewczynka bo była to właśnie
dziewczynka musiała zauważyć Jonathana.
I krzyknęła.
Krzyczała i krzyczała.
Był to krzyk zupełnie wyjątkowy. Szarpiący nerwy,
rozrywający bębenki w uszach, ścinający krew w żyłach
wrzask, który odebrał mu parę lat życia, wcisnął w
siedzenie i sprawił, że o mało się nie zmoczył. Złapał się
na tym, że trzyma się kurczowo ścian powozu, jakby to
miało mu pomóc w ucieczce.
Tommy także wpadła w panikę. ściągnęła pelerynę i
przez chwilę Jonathana ożywiła irracjonalna nadzieja, że
zdusi małe stworzenie.
Tak się jednak nie stało. Tommy zarzuciła pelerynę na
ramiona dziewczynki i zaczęła monologować, usiłując ją
uspokoić.
Sally, wszystko w porządku. W porządku. Uspokój
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
