|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
krzaków, to ja wszystkie ślady pozacierał, bo je pierwej w błocie dobrze widać było.
Potem, jak baba mnie powiedziała, że w lasku Zwirusa policja się kręciła, to mnie
włosy stanęli dęba. Kiedy, pytam, a ona, że jakoś po ósmej. Toż to nieledwie po nas!
Ktoś musiał zobaczyć i donieść. Jak mnie pózniej powiedzieli, że jakaś dziewczyna
tego nieboszczyka znalazła, to żem se wykombinował, że ta od Borków... Jak jej tam?
- Ania.
Spocone dłonie kleiły się do parkietu. Miałam rację, to nie był zwykły wypadek!
Zaczęłam bać się Józia.
152
- Ale to nie ona, tylko ta od naszego weterynarza. Serce waliło mi tak, że chwilami nie
słyszałam nawet
ich głosów. Przed oczyma miałam obraz pokiereszowanej Ani w stajni Borków. Jeśli
mam podzielić jej los... Ale zaraz się zreflektowałam. Gdyby chciał mnie zabić, nie
opowiadałby o tym wszystkim Wujkowi! Dawno już by się mną zajął. Może zbyt
pochopnie oskarżam go o wypadek? Trudno nie wierzyć Ani, że sama podała koniowi
lek przez pomyłkę. To nieszczęsny zbieg okoliczności, a nie próba usunięcia
niewygodnego świadka.
Tylko co w tym wszystkim robiła Lolita? Odczuwałam taką niewygodę, że chwilami
gubiłam wątek. Uniosłam się na rękach, żeby ulżyć obolałym łokciom.
- ...i dlatego jest zle, a będzie jeszcze gorzej - przekonywał Józio. - Unia wymaga,
żeby granicę uszczelniać, to coraz więcej kupuje się helikopterów, różnej broni,
radiostacji i samochodów. Pod Sławatyczami wszędzie zagradzają siatką, karczują las,
a wopki coraz częściej organizują obławy. To i do nas dojdzie, tylko patrzeć. Na
Odrze też coraz trudniej i ci z góry nie zawsze chcą od nas ludzi od razu odbierać.
Czasem po dwa, trzy dni w stodole ich trzymamy, a to niebezpieczne. Tłumaczymy im,
Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)
że dopóki będą cicho siedzieć, nic im nie grozi. Jak wyjdą - budiem strielat'. Chociaż
po prawdzie broni to my ze sobą nie nosimy. W razie wpadki nikt nie oskarży, że
przyłapał z niebezpiecznym narzędziem. Ale wez głodnemu przemów do rozumu!
Pilnujemy ich, a co rusz któryś w las ucieka jedzenia szukać. Trochę im się tam niby
nosi, ale niedużo, żeby ludziom się w oczy nie rzucać. Tu ogród Borków blisko,
ciężko utrzymać. Jeden to
153
im nawet kurę z podwórza chapsnął i za pazuchą przy. niósł.
Zrozumiałam nareszcie cudowne zmartwychwstanie mojego Chin... Wietnamczyka.
Ten, który leżał w lesie, i tamten widziany za stogiem Borków to dwaj różni ludzie!
Oni wszyscy są tak podobni do siebie. Dlatego od razu pomyślałam, że to ten sam.
Rozdział czternasty
- Nie wiem, co ci poradzić, Józek... - Wujek westchnął.
Leżałam wciąż na podłodze w salonie. Na plecach, bo łokcie zdrętwiały mi już
zupełnie.
Breloczek zabrzęczał wyczekująco. Józio opowiedział swoją historię jedynemu
człowiekowi, któremu ufał. Z Wujka w ogóle emanuje dziwna siła. Na przykład
podchodzi do narowistego ogiera od strony zadu i klepie go po karku. Albo spojrzy na
rozwścieczonego psa i może pogłaskać go po łbie, jak gdyby nigdy nic. Tak samo ma
Wujek niesłychane podejście do ludzi. Miły i uprzejmy wobec wszystkich, ma posłuch
u swoich pracowników. A Józio to już święcie wierzy w jego życiową mądrość.
- Wiesz, czym grozi organizowanie nielegalnego przekraczania granicy?
- Panie dyrektorze! - Breloczek brzęknął gdzieś w okolicy mojego ucha, aż się
wzdrygnęłam. Zapewne wysunął się Józiowi z ręki i potoczył po betonowych
schodach. - W paragrafach to już ja się obeznał, jakby nie raz i nie dwa w pudle
siedział. Znaczy się, kara pozbawienia
155
wolności od trzech miesięcy do pięciu lat. Artykuł dwieście sześćdziesiąty czwarty,
paragraf trzeci kodeksu karnego.
Józio zaskakiwał mnie coraz bardziej.
- Ja by poszedł siedzieć z pocałowaniem ręki, panie dyrektorze, gdyby wiedział, że
Ruscy mścić się nie będą. Bo jak sam się zgłoszę, pomyślą, żem ich wystawił policji.
Jak zaprzeczę, nie uwierzą. O, już ja ich znam! Nie na darmo kałaszy z Armii
Czerwonej nakradli, jak do przetopienia na garnki szły... Moja se taką blachę do
pieczenia od przyjaciół ze Wschodu kupiła, że nasze polskie to przy tej jakby folia
aluminiowa.
- Może to z czołgu? - zainteresował się Wujek. - Czołgi to wiem, że rozbierali.
- Może i tak. Mnie samemu te ich kałasze niestraszne, i tak nagrzeszył niemało.
Człowieka zabić pozwolił i jeszcze pochował bez księdza. Toż on straszyć będzie.
Niechby nawet i mnie sprzątnęli, ale baby szkoda. Toż i jej nie darują, a cóż ona? Bogu
ducha winna. Ja to się przez cały miesiąc krył w domu, że niby chory, bo nie chciał nad
wodę chodzić. Dopiero żem wczoraj się przemógł i wieczorem przyszedł do pana
dyrektora po radę, ale jak raz na gości trafiłem i juzem się nawet nie pokazywał. Bo ja
taki plan obmyślił... - Breloczek znów poszedł w ruch. Józio chyba docierał do sedna
sprawy. -Panu dyrektorowi tę amerykańską kobyłę skradli, a winny się nie znalazł. Ja
bym się przyznał i trafił za kratki. Bo bym powiedział, że nie mam z czego oddać, a
kobyła mnie zdechła. Co jej było, to się wymyśli. W sądzie uwierzą. %7łuk na podwórzu
jeszcze stoi; czasem nim żółtków woziło się, jak większa liczba się trafiła. No i kiedyś
han-
156
Create PDF files without this message by purchasing novaPDF printer (http://www.novapdf.com)
dlowałem końmi, a to też nie byle co. Dadzą mi wyrok, zamkną i nad wodę nie będę
musiał chodzić. A i zemsty mafii uniknę. Gdyby tylko pan dyrektor zechciał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
