|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Miała rację. W końcu nikt inny, tylko ona mnie tu przywlokła. Wyraziłem więc swoją
wdzięczność w wytwornych słowach, co jednak wypadło mało szykownie, bo Oura nie
raczyła się zatrzymać. Gnała przed siebie, jakby ją wściekły pies gonił i musiałem lecieć za
nią z wywieszonym językiem. Zatrzymaliśmy się dopiero na skraju znajomego wąwozu.
Oura w milczeniu wskazała palcem w dół. Na dnie parowu leżało nieruchome cielsko
kolekcjonera. Widziałem już w życiu tyle trupów, że umiałem je rozpoznać na pierwszy rzut
oka. Smok nie udawał, ani też nie spał - był po prostu martwy. Martwy jak kamień.
Przyszła mi do głowy głupia myśl, że mógłbym mu odciąć głowę i w ten sposób
zaoszczędzić na spłacaniu jaśnie pana Gryzmoła.
- Jeśli to zrobisz, złamię ci kark - warknęła Oura takim tonem, że ciarki mi przeszły po
krzyżu. Jak się domyśliła, co mi się uroiło?
- Wcale nie chcę... - mruknąłem. - Co mi przyjdzie z łba tego ścierwa? Tylko się
zaśmiardnie w drodze.
- On miał imię. Nazywał się... - powiedziała Oura surowo i wydała odgłos, jakby
ryczący byk zakrztusił się w połowie smętnego myyyyyy . - Po waszemu to znaczy Ciepły-
Miękki-Piasek .
- Za młodu pewnie był milszy - dodała.
Muszę przyznać, że szczęka mi opadła. Nigdy mi w głowie nie postało, że smok może
mieć imię, jak człowiek. Od razu jakoś smutniej mi się zrobiło.
- Gdyby miał rodzinę, przyszli by tu, żeby go pożegnać - ciągnęła Oura żałobnie. -
Opowiedzieli by sobie całe jego życie, żeby go dobrze pamiętać. A potem by go zjedli...
Zjedli..! Ona była po prostu niemożliwa, ta Oura!
- Okropne... - wymamrotałem.
- Okropne - przytaknęła, a głos jej dziwnie drżał. - Okradliśmy go i serce mu pękło z
rozpaczy. Zabiliśmy go!
Zrobiło mi się niewypowiedzianie głupio. Smok z imieniem i rodziną... a raczej bez
rodziny... jak sierota...
- E tam... Nie umiera się z takich powodów - bąknąłem. - On na pewno umarł ze
starości.
- Tak my...ślisz na...prawdę?
Pomroczniało już tak, że wszystko zrobiło się szarobure. Nie widziałem dobrze twarzy
Oury (tylko oczy jej świeciły jak zwykle, niby dwa złote pieniążki), ale zdawało mi się, że
płacze. Nie wiedziałem jak się pociesza smutne elfki, ale chyba tak, jak zwykłe dziewczyny.
Objąłem ją niezdarnie, pogłaskałem po włosach.
- Nie płacz. On już po prostu był stary. Wyglądał, jakby żył już tylko z
przyzwyczajenia. Kiedyś musiał umrzeć i akurat teraz wypadło. Jutro możemy mu zrobić
pogrzeb, jak ci na tym zależy. Przykryję go kamieniami, albo co... - Robota byłaby
mordercza, ale byłem gotów to zrobić. W końcu coś się temu smokowi ode mnie należało za
ten skarb.
Oura westchnęła, pociągnęła nosem.
- Nie trzeba. Niech tak zostanie. Wystarczy, że go będziemy pamiętać.
- Nie zapomnę tego smoka do końca życia - zapewniłem, była to najszczersza prawda.
opowiadanie ukazało się w magazynie Click!Fantasy nr. 5 pazdziernik 2002
Ewa Białołęcka
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
