|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Sztokholmu z jego osobliwą rzezbą, wykonaną z podobnej do szkła substancji. Ulżyło jej
jeszcze bardziej, gdy zobaczyła, że taksówka podjeżdża do hotelu Grand.
Ingrid wjechała swym volvo w jedyne wolne miejsce na parkingu przed hotelem. Widocznie
jakiś inny samochód przed chwilą stąd wyjechał. Zamknęła auto, podeszła do parkometru, a
potem ruszyła przed Helenę schodami prowadzącymi do hotelu, oczywiście niosąc swoją
walizeczkę.
Mogła wykonać ten manewr, ponieważ Helenę miała trzy wielkie walizy, które portier musiał
wyładować z taksówki i zanieść do środka. To ciekawe, myślała Ingrid, że ona potrzebuje aż
tyle bagażu na tak krótki pobyt. Tak wywnioskowała z rozmowy z Tweedem.
Ingrid stała z walizeczką przy nodze blisko stanowiska recepcji, jakby na kogoś czekała,
podczas gdy Helenę Stilmar meldowała się. Usłyszała, jak recepcjonistka podaje nowemu
gościowi numer pokoju na szóstym piętrze. Przyglądała się, jak Helenę wchodzi do
najstarszej z trzech wind pozłacanej kabiny o ścianach obitych czerwoną skórą. Kiedy
drzwi zamknęły się, Ingrid podeszła do recepcji i zagadnęła po angielsku:
176
Chciałabym zamówić rozmowę międzynarodową. Z Londynem. Oto numer. Proszę
dowiedzieć się o koszt, zapłacę po skończeniu rozmowy. Przerwała na chwilę. Tu panował
zbyt duży ruch, by telefonować do Tweeda. Albo nie, zmieniłam zdanie. Zatelefonuję z
mojego pokoju.
Podniosła walizeczkę i podeszła do stanowiska rezerwacji na tyłach sali recepcyjnej.
Pracownica hotelu spytała, w czym może pomóc.
Chciałabym zatrzymać się tu na trzy dni. Czy macie coś na szóstym piętrze od frontu?
Wolałabym pokój z widokiem przed hotel...
Tylko dwuosobowy. Cena tysiąc koron za dobę. W koszt wchodzi śniadanie.
Wezmę go.
Proszę, pokój 634.
Recepcjonistka zapisała numer pokoju i cenę na niewielkim niebieskim folderku z kolorowym
zdjęciem hotelu Grand na okładce, zrobionym w nocy, z odblaskiem świateł latarni jak połysk
na spokojnej wodzie. Dodała daty pobytu gościa.
Portier wezmie...
Nie potrzeba przerwała Ingrid. Poradzę sobie z moją walizeczką, a ponadto spieszę
się.
Wzięła klucz do pokoju z ręki dziewczyny i weszła do tej samej windy, która odwiozła
Helenę Stilmar. Gdy przyjechała na szóste piętro, sprawdziła na ścianach tabliczki
wskazujące położenie poszczególnych numerów, poszła pustym korytarzem, na którym stało
kilka wygodnych foteli, i po chwili włożyła klucz w zamek drzwi do pokoju 634.
Tweeda nie ma, Ingrid oznajmiła Monika. Mówiła dalej, by uspokoić Szwedkę:
Wiedział, że będziesz dzwonić, i prosił, żebym przyjęła wiadomość. Nie mogę się z nim
skontaktować, ale on zatelefonuje do mnie. Przekazał mi sprawę siedzę przy jego biurku.
Chciał wiedzieć, jak ci idzie. Powiedział mi to tuż przed wyjściem.
Podobnie jak Tweed Monika specjalnie mówiła jak najprostszą angielszczyzną. To dobrze,
pomyślała, że my Brytyjczycy jesteśmy straszni w tym, iż nie uczymy się innych języków.
Czekamy, aż
Kamuflaż
177
obcokrajowcy nauczą się naszego. Ingrid zaczęła mówić, ostrożnie formułując zdania,
ponieważ rozmowa szła przez centralę.
Przejęłam obiekt badania na lotnisku. Ma zarezerwowany pokój w hotelu Grand, na
siedem dni. Pokój numer 636. Obiekt ma mnóstwo bagażu trzy duże walizy.
Skąd telefonujesz, Ingrid?
Z pokoju wziętego w Grandzie. Numer 634. Jak mnie nie będzie, gdy zadzwonisz, zostaw
wiadomość w recepcji. I koniecznie podaj numer pokoju razem z nazwiskiem. Numer
telefonu do hotelu Grand jest 08 22 1020.
Rozumiem cię, Ingrid. Uważaj na siebie.
Czy on tu przyjedzie?
W jej głosie zabrzmiała nuta niepokoju zmieszanego z nadzieją. Monika szybko zastanowiła
się przed udzieleniem odpowiedzi.
Nigdy nie wiadomo, kiedy się pokaże, moja droga.
Dziękuję. Będę cię informować na bieżąco.
Monika odłożyła słuchawkę, uniosła długopis i zaczęła go machinalnie gryzć. Zasadniczo nie
powinna była wypowiadać tego ostatniego, zachęcającego zdania, lecz praca może czasami
czynić człowieka bardzo samotnym. Poza tym Monika nie mogła pozbyć się wrażenia, że
bywa również niebezpieczna. I co, do diabła, zamierza Tweed?
Coś nowego? spytał z werwą generał Aysenko, gdy wszedł do swego biura w
Leningradzie.
Tak odparł Rebet. Dzieją się bardzo dziwne rzeczy. Amerykanie tłumnie zjeżdżają
do Europy. Właśnie odebrałem dwa meldunki. Generał Paul Dexter, szef sztabu armii Stanów
Zjednoczonych, wyleciał wczoraj wojskowym samolotem z bazy Andrews.
Skąd wiemy to wszystko? rzucił ostro Aysenko.
W bazie lotniczej Andrews mamy mechanika, któremu płacimy za informacje. On
obsługiwał ten samolot i podsłuchał, że maszyna ma lecieć do Anglii. Pózniej widział
wsiadającego Dextera i natychmiast startujący samolot.
A drugi meldunek?
Nasz obserwator zbliżony do brytyjskiego ministerstwa obrony w londyńskim Whitehall
widział, jak Dexter wchodzi do budynku.
178
Powiadomiono naszych ludzi na Heathrow na wypadek, gdyby postanowił polecieć do
Europy.
Widzieli, jak Dexter tam przyleciał? naciskał Aysenko.
Nie, nie widzieli, lecz leciał na pokładzie samolotu wojskowego. A to sugeruje, że
wylądował w jednej z baz amerykańskich w południowej Anglii. Zatem próbował przylecieć
potajemnie.
To niemożliwe, by on był Procane'em zastanawiał się głośno Aysenko.
On ma dostęp do wszystkich informacji dostarczonych przez Procane'a sugerował
Rebet.
Aż Kremla powiedzieli mi właśnie, że uważają te informacje za autentyczne odparł
Aysenko z nutą tryumfu w głosie. Co jest nie na rękę pułkownikowi Karłowowi i tym
cholernym, sceptycznym raportom, którymi mnie zasypuje. Procane istnieje. Procane jedzie
do nas. Powiedzcie to Karłowowi. Powiedzcie mu, żeby zorganizował spotkanie z Mauno
Sarinem w Tallinie, i to jak najszybciej. Sarin będzie wiedział, gdy jeden z tych Amerykanów
prześlizgnie się ze Szwecji na terytorium fińskie. On musi powiedzieć Sarinowi, że uznamy to
za wrogi akt, jeśli nie poinformuje nas natychmiast po przyjezdzie tego agenta-prowokatora
do Finlandii.
Agent-prowokator? Procane? Nic z tego nie rozumiem.
Dlatego, że nie widzicie drugiej strony wzgórza, co czynił brytyjski książę Wellington.
Jako człowiek oczytany w historii wojskowości Aysenko nigdy nie tracił okazji do
pochwalenia się swoją erudycją.
Nadal nic nie rozumiem nalegał Rebet. Procane to nasz człowiek.
Tylko że nie pozwolimy, by dowiedział się o tym ten podstępny Fin, Mauno Sarin.
Zrobimy tak, by pomyślał, że Procane jest amerykańskim agentem, który był na tyle
zuchwały, żeby ryzykować kompromitację fińskiej neutralności. Wtedy ani na chwilę nie
zawaha się, by nam go przekazać.
Rebet skinął głową. Aysenko był zródłem niespodzianek. Czasami demonstrował niezwykłą
przebiegłość w manipulowaniu ludzmi. To naprawdę chytra gra, pomyślał Rebet.
Ciągle jednak nie wiemy, kim jest Procane przypomniał swemu szefowi.
179
l
Do tej roli mamy wielu kandydatów. Wiemy, że Cord Dillon poleciał do Europy zaraz po
tym, jak Stilmar przyleciał z Waszyngtonu. A teraz mamy jeszcze z wizytą w Europie tego
słynnego generała Paula Dextera chociaż był tutaj ledwie dwa miesiące temu. Skąd zatem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
