ďťż  
logo.png
ban.jpg
Sunday, April 6th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • mendoza76.opx.pl
    • « M E N U »

    »

    » Index
    » GR812. Sands Charlene Milionerzy 05 Odzyskana Ěźona
    » Charles Eliot Hinduism And Buddhism, Vol I
    » Charles Martin W pogoni za świetlikami
    » Chalker Jack L W Świecie Studni 2 Wyjście (pdf)
    » Straszny dziadunio RodziewiczĂłwna
    » Laurie J Marks [Elemental Logic 1] Fire Logic
    » (08)_Nienacki_Zbigniew_ _Pan_Samochodzik_i_..._Zagadki_Fromborka
    » Jaspers Rozum i Egzystencja
    » Andew Gibson James Joyce (pdf)
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]

    czyło, póki zegar nie wybije godziny.
    Weszła w chwilę po Tackletonie i już pozostała w izbie. Ani razu nie spojrzała na fabry-
    kanta, cały czas wpatrzona była w męża. Ale trzymała się z daleka od niego, zachowując
    możliwie jak największą między nim a sobą odległość, a choć mówiła z uczuciem i żarliwo-
    ścią, to przecie nawet wtedy się do niego nie przybliżyła. Jakże niepodobna w tym była do
    dawnej maleńkiej Kropki!
     %7ładen zegar nie wybije dla mnie ponownie godzin, które minęły  rzekł woznica uśmie-
    chając się ze smutkiem.  Ale niech i tak będzie, droga, skoro ty sobie tego życzysz. Zegar
    wybije niebawem. To, co teraz możemy powiedzieć, niewielkie ma znaczenie. Rad byłbym
    uczynić zadość twym żądaniom w trudniejszej nizli ta sprawie.
     No tak  mruknął Tackleton.  Muszę już iść, bo jak zegar wybije godzinę, czas mi bę-
    dzie jechać do kościoła. Do widzenia, Johnie. %7łałuję, że mnie pozbawisz przyjemności swego
    towarzystwa. Przykro mi, że cię w kościele nie będzie. I przykro mi, że taka jest przyczyna
    twojej nieobecności.
     Czy mówiłem jasno?  spytał woznica odprowadzając go do drzwi.
     Najzupełniej.
     I nie zapomni pan, com mu rzekł?
     Hm, skoro sam się napraszasz, abym wygłosił tę uwagę  odparł Tackleton, na tyle jed-
    nak przezorny, że wpierw wsiadł na bryczkę  powiem ci, że twoje wywody tak były zdu-
    miewające, iż niepodobna ich kiedykolwiek zapomnieć.
     Tym lepiej dla nas obu  rzekł woznica.  Do widzenia. %7łyczę wiele radości.
     Chętnie bym ci odwzajemnił to życzenie  odparł Tackleton.  Ale skoro nie mogę, ser-
    decznie dziękuję. Między nami mówiąc, nie wydaje mi się (pewnie pamiętasz, że ci o tym
    wspominałem), żeby małżeństwo moje było mniej udane, ponieważ May zbytnio mi nie nad-
    skakuje ani też nie obnosi się ze swoją do mnie miłością. Do widzenia. Trzymaj się!
    Woznica stał i spoglądał za nim, aż bryczuszka mniejsza się wydała w oddaleniu nizli
    kwiaty i wstążki na łbie konia widziane z bliska. Wtedy westchnął ciężko i skierowawszy
    kroki ku pobliskiej kępie wiązów jął przechadzać się niespokojnie, jak człowiek uginający się
    pod ciężarem nieszczęścia. Nie chciał wracać do domu, póki zegar nie wybije godziny.
    94
    Pozostawszy sama jego maleńka żona rozszlochała się żałośnie. Ale często ocierała oczy i
    powstrzymując łkanie mówiła, jaki to John jest dobry, jaki po prostu nadzwyczajny. Kilka zaś
    razy nawet się roześmiała, tak serdecznie, triumfująco, tak dziwnie (cały czas płacząc), że
    Tilly Slowboy ogarnęło przerażenie.
     U, u, u, proszę pani, niech pani przestanie!  jęknęła Tilly.  Przecież to może zabić nie-
    mowlę na śmierć. Proszę pani!
     Czy przyniesiesz je czasem, Tilly, aby zobaczyło ojca  spytała pani ocierając oczy 
    kiedy ja nie będę mogła tu mieszkać i wrócę do rodziców?
     U, u, u, proszę pani, niech pani przestanie!  zawołała Tilly odrzucając głowę do tyłu i
    zanosząc się płaczem; aż dziw brał, jak była w tej chwili podobna do Boksera. U, u, u, niech
    pani przestanie! U, u, u, co też wszyscy wszystkim wzięli i zrobili, że wszyscy są tacy nie-
    szczęśliwi! U, u, u!
    Zacna Tilly wybuchnęła w tym momencie szlochem tak przerazliwym  tym gwałtowniej-
    szym, że długo tłumionym  iż bez wątpienia obudziłaby niemowlę i przestraszywszy je,
    wpędziła w coś poważnego (zapewne w konwulsje), gdyby wzrok jej nie padł na Kaleba
    Plummera wprowadzającego właśnie do izby niewidomą córkę. Widok ten przypomniał jej,
    co przystoi, a czego nie przystoi robić, umilkła więc i stała chwilę z szeroko rozdziawionymi
    ustami. Potem dopadłszy łóżka, na którym spało niemowlę, wykonała na podłodze przedziw-
    ny taniec świętego Wita, jednocześnie dzgając głową pościel. Znajdowała widocznie ukojenie
    w tych niezwykłych zaiste czynnościach.
     Mary, ty w domu?  ozwała się Berta.  Nie na ślubie?
     Mówiłem jej, że nie pójdziesz pewnie do kościoła  wyszeptał Kaleb.  Słyszałem, jak
    coś tam o tym wspominali wczoraj wieczorem. Ale Boże miły  rzekł mały człowieczek uj-
    mując tkliwie obie ręce Kropki  nie dbam o to, co ludzie gadają. Zwyczajnie im nie wierzę.
    Jak na mnie spojrzeć, niewiele mnie jest, ale nawet ta odrobina pierwej by sczezła, niżbym
    uwierzył w jedno złe przeciwko tobie słowo!
    Objął ją i przygarnął do siebie, jak dziecko, które tuli jedną ze swych lalek.
     Berta żadną miarą nie mogła dziś rano usiedzieć w domu  wyjaśnił Kaleb.  Bała się,
    wiem o tym, dzwięku dzwonów weselnych, lękała się być tak blisko nich w dniu ślubu. Więc
    wyszliśmy wcześnie w drogę i oto jesteśmy. Rozmyślałem dużo o tym  dodał po chwili mil-
    czenia  co uczyniłem. Noc całą robiłem sobie wyrzuty... aż w końcu nie wiedziałem, co po-
    cząć i gdzie szukać ratunku... żem stał się sprawcą jej cierpienia. Wreszcie postanowiłem, że
    jeśli ty, Mary, zechcesz być przy tym, powiem jej prawdę. Czy zechcesz być przy tym?  py-
    tał drżąc na całym ciele.  Nie wiem, jak przyjmie moje słowa. Nie wiem, co o mnie pomyśli.
    Nie wiem nawet, czy będzie mogła kochać nadal swego biednego ojca. Ale lepiej dla niej,
    abym rozwiał jej złudzenia, ja zaś muszę taką ponieść karę, na jaką zasłużyłem.
     Mary!  ozwała się Berta.  Gdzie twoja ręka? Ach, jest tu, jest!  i uśmiechnąwszy się
    przycisnęła małą dłoń do warg, potem zaś wsunęła ją sobie pod ramię.  Słyszałam wczoraj
    wieczorem, jak szeptali między sobą, żeś uczyniła coś złego. Nie mieli racji.
    %7łona woznicy milczała. Kaleb za nią odpowiedział.
     Nie mieli racji  rzekł.
     Wiedziałam!  zawołała Berta z dumą.  Mówiłam im, że nie mają racji! Nie chciałam
    słyszeć ani jednego słowa! Kto miałby powód ją ganić!  I tu Berta przycisnęła dłoń Kropki
    do swego delikatnego policzka.  O, nie! Nie jestem aż tak ślepa!
    Kaleb stanął teraz u boku córki, gdy tymczasem Kropka pozostała po drugiej jej stronie; i
    ujął ją za rękę.
     Znam was wszystkich  powiedziała Berta  lepiej, nizli się wam zdaje. Ale nikogo nie
    znam tak dobrze jak jej  nie wyłączając nawet ciebie, ojczulku. Jeśli idzie o prostotę i szcze-
    rość, ani się z nią mogę równać. Gdybym w tej chwili odzyskała wzrok i gdyby ani jedno
    słowo nie zostało wypowiedziane, poznałabym ją w tłumie. Moja siostrzyczka!
    95
     Berto, córeczko droga  ozwał się Kaleb.  Chciałbym ci coś powiedzieć, póki sami tu
    jesteśmy we troje. Wysłuchaj mnie, dziecino. Muszę ci poczynić pewne wyznanie.
     Wyznanie, ojczulku?
     Nie trzymałem się prawdy i zmyliłem drogę  rzekł Kaleb, którego roztargniona twarz
    przybrała żałośliwy wyraz.  Odszedłem od prawdy, bom chciał dla ciebie dobrze. A tymcza-
    sem byłem okrutny.
    Zwróciła ku niemu zdumioną twarz i powtórzyła:  Okrutny?
     Nazbyt surowe czyni sobie wyrzuty  rzekła Kropka.  Sama wnet się o tym przekonasz.
    Pierwsza mu to powiesz.
     On miałby być dla mnie okrutny!  zawołała Berta uśmiechając się z niedowierzaniem.
     Nie chciałem, dziecino  powiedział Kaleb.  Ale jednak byłem. Choć do wczoraj wca-
    lem się tego nie domyślał. Moja biedna, ociemniała córuchno, wysłuchaj mnie i przebacz!
    Zwiat, na którym żyjesz, nie jest taki, jakim ci go przedstawiałem. Oczy, którym zaufałaś,
    zawiodły cię.
    Berta nadal zwracała ku ojcu swą zdumioną twarzyczkę, ale odsunęła się od niego i przy-
    tuliła mocniej do przyjaciółki.
     Droga twojego życia trudna była i wyboista  ciągnął Kaleb  a ja chciałem ją dla ciebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • kwiatpolny.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
    De minimis - o najmniejszych rzeczach.
    Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
    Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
    Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Nie trzymaj się kurczowo niczego, poniewaĹź wszystko podlega ciągłym przemianom.. Design by Templates For All.