|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- A co ja takiego robię?
- Nic. To zgadzało się z jego opinią o sobie.
- Więc dlaczego niby miałbym nad czymś główkować?
- Bo... większość ludzi uważa, iż cel musi się wiązać z pracą, dziećmi, rodziną czy
czymś takim. Ty nie masz nic z tych rzeczy. Mogłoby się wydawać, że w twojej sytuacji już
tylko malutki krok do rozpaczy, a tymczasem wcale nie robisz wrażenia osoby zrozpaczonej.
- Jestem zbyt tępy.
- Wcale nie jesteś tępy, ale w takim razie dlaczego nigdy nie włożyłeś głowy do
piecyka?
213
- Czy ja wiem. Może nowa płyta Nirvany, na którą czekasz, albo w Nowojorskich
gliniarzach wydarzy się coś takiego, że chcesz obejrzeć następny odcinek.
- Otóż to.
- Po to? %7łeby oglądać Nowojorskich gliniarzy"? Chryste Panie!
- Nie, nie. Chodzi o to, co sprawia, że chcesz jeszcze, chcesz dalej. Nie wiem, czy
kiedykolwiek o tym myślałeś, ale jakbyś usiadł i zastanowił się na spokojnie, to raczej
powiedziałbyś, że życie nie jest złe. Lubisz drobne rzeczy. Telewizję. Muzykę. Jedzenie. -
Popatrzyła badawczo. - Pewnie kobiety. Co może znaczyć, że lubisz także seks.
- Tak.
Powiedział to tonem osoby na czymś przyłapanej i Rachel się uśmiechnęła.
- Ja w tym nie widzę nic złego. Ci, którzy lubią seks, najczęściej też nie są w tym
partaczami. Ale dobrze, nie rozwódzmy się nad tym. Jestem taka sama. To znaczy, lubię różne
rzeczy. Inne niż ty. Poezję. Obrazy. Swojąpracę. Mężczyzn. Seks. Przyjaciół. Alego. Jestem
na przykład ciekawa, z czym jutro wyskoczy.
Sięgnęła po herbatnik, aby go rozłamać, ale ciastko pokruszyło jej się w palcach.
- Widzisz, kilka lat temu znalazłam się w prawdziwym dołku i zaczęłam myśleć o... no
wiesz, o czymś takim jak Fiona. Czułam się winna, głównie z powodu Alego, powtarzałam
sobie, że nie mogę, ale byłam taka... Tyle że, wiesz, mówiłam sobie: jeszcze nie dzisiaj. Może
jutro, ale nie dziś. Kiedy jednak minęło kilka tygodni, dobrze już wiedziałam, że nigdy tego
nie zrobię, bo nie chciałam czegoś stracić. Rozumiesz, nic w tym stylu: ach, życie jest
wspaniałe i byłoby szkoda w nim nie uczestniczyć, ale zawsze jedna, dwie rzeczy nie
dokończone, jakieś drobiazgi, które chciało się załatwić. Jak ty z kolejnym odcinkiem
Nowojorskich gliniarzy. Jeśli na przykład skończyłam ilustrować książkę, to chciałam
zobaczyć ją wydrukowaną. Jeśli z kimś właśnie chodziłam, to chciałam umówić się raz
jeszcze. Jeśli zbliżała się wywiadówka w szkole Alego, to chciałam porozmawiać z jego
wychowawcą. Małe sprawy, ale zawsze jest coś, czego trzeba dopilnować. I w końcu
zrozumiałam, że zawsze będą takie sprawy i to zupełnie wystarczy. - Spojrzała na okruchy
ciastka i roześmiała się zakłopotana. - Tak sobie myślę.
214
- Fiona także musi mieć takie sprawy.
- Nie wiem. Z tego, co mówisz, nie wynika, by miała dobre uchwyty. Tobie też ich
potrzeba.
Naprawdę tylko o to chodziło? Pewnie nie, myślał Will. Wielu rzeczy tutaj zabrakło -
na przykład wymęczenia depresją, które sprawiało, że nawet rzeczy, które się kochało,
stawały się miałkie i nieistotne, a do tego samotność, strach, zagubienie. Ale owa prosta
pozytywna logika Rachel była czymś, czego można było się trzymać, a ponadto w trakcie
rozmowy o celu sama wyznaczyła pewien dorazny cel, ponieważ teraz nastąpiła przerwa, a
potem zaczęli się całować.
- A może ja bym z nią porozmawiała?
Były to pierwsze słowa wypowiedziane po fakcie, chociaż w trakcie wiele ich padło, i
w pierwszej chwili Will ich nie zrozumiał, gdyż usiłował związać je z tym, co wydarzyło się
w ciągu ostatnich trzydziestu minut - pół godziny, po której był wzruszony, pełen tkliwości i
nader krytycznie podchodził do swego dotychczasowego przekonania, iż seks jest miłą
alternatywą dla drinka, jointa czy wypadu na miasto, ale niczym więcej.
- Ty? Przecież ona cię w ogóle nie zna.
- Co to szkodzi? Może nawet pomóc, a kto wie, czy i ty w ten sposób nie nauczysz się
czegoś na przyszłość. To nie takie straszne.
- OK.
Było w głosie Rachel coś, czego Will nie potrafił zidentyfikować, a co nie pozwalało
mu zbyt intensywnie myśleć w tej chwili o Pionie. Nie pamiętał, kiedy czuł się tak
szczęśliwy.
215
ROZDZIAA TRZYDZIESTY PIERWSZY
Marcusowi trudno było przyzwyczaić się do myśli, że zima już minęła. Wszystko,
czego doświadczył w Londynie, rozgrywało się w mroku i wilgoci (na początku roku
szkolnego musiało być trochę jasnych dni, ale od tego czasu tyle się wydarzyło, że
kompletnie już tego nie pamiętał), a teraz jeszcze przy słonecznym świetle wracał do domu od
Willa. Przez pierwszy tydzień po przestawieniu zegarków trudno było nie czuć, że wszystko
jest OK; bez żadnego wysiłku wierzyło się, że mamie się polepszy, że nagle przybędą mu trzy
lata i stanie się cool, tak że Ellie go polubi, a on zdobędzie zwycięskiego gola dla szkolnej
reprezentacji i stanie się najbardziej popularną postacią w całej szkole.
Było to jednak równie głupie jak - w jego opinii - wierzyć w gwiazdy. Zmiana czasu
obowiązywała wszystkich, a nie tylko jego, nie było sposobu na to, by rozpogodziła się każda
pogrążona w depresji matka, niepodobna, by każdy uczeń w Wielkiej Brytanii strzelił
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
