|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sobą zrobić, wróciła do hotelu. Może położy się na chwilę? Wciąż
bolała ją głowa. Jednak jej plany zostały pokrzyżowane. Kiedy tylko
weszła do holu, dopadł ją kierownik. Wyglądało to tak, jakby na nią
czekał. Zależało mu na tym, żebym ściągnąć jak najwięcej gości do
hotelu, a ona przyznała się niebacznie, że ma własne biuro podróży.
Sama jest sobie winna. Może na przyszłość będzie trzymała język za
zębami.
- Bom dia, panno Hardesty. Czy miło spędziła pani dzień?
- Tak, dziękuję. Pojechałam na szczyt starego wulkanu. Bardzo
tam pięknie - odpowiedziała beznamiętnie.
- Powinna pani pojechać na wycieczkę objazdową po wyspie.
Zobaczyć winne tarasy, wodospady, gorące zródła. To piękna wyspa.
- Tak, wiem. Niestety, jutro muszę wracać do Anglii. Kierownik
spojrzał na nią z nadzieją, ale też ze skrępowaniem. W końcu jednak
wydusił z siebie pytanie:
- Czy to byłoby dla pani kłopotliwe, gdybym zaproponował
pokazanie mojego hotelu? Nie chciałbym zepsuć pani tego krótkiego
130
RS
czasu, jaki został do wyjazdu, ale, jak pani sama widzi, mamy teraz
dużo wolnych miejsc.
- A zadaniem kierownika jest zarządzać - zgodziła się z nim,
uśmiechając się blado. - Dobrze. Przepraszam, jeśli wykazałam mało
entuzjazmu. Wszystko przez tę moją rękę - skłamała gładko.
- Oczywiście, rozumiem. Czy to bolesne? - zapytał szczerze
zatroskany.
- Tylko trochę - mruknęła zawstydzona swoim zachowaniem.
- Ale na pewno...?
- Na pewno.
Przecież i tak nie miała nic innego do roboty, a w ten sposób
przynajmniej nie będzie myślała o Kielu.
Kierownik pokazał Justine cały hotel. Kiedy skończyli
zwiedzanie, zaprosił ją do swojego biura na herbatę i ciasteczka.
Mimo że była zmęczona, nie potrafiła odmówić.
- Przyjdzie pani dzisiaj na wieczór fado?
- Fado?
- Sim. To coś w rodzaju muzyki ludowej. Smutne, niepokojące.
Isabella Aveira jest u nas słynna - powiedział, uśmiechając się
przepraszająco. - To pieśni o miłości, utracie, cierpieniu i smutku.
Bardzo smutne, bardzo piękne.
Dokładnie tego jej trzeba, pomyślała przybita.
- Gdzie to się odbędzie?
Gdyby to było gdzieś daleko, miałaby pretekst, żeby nie iść.
Jednak jej nadzieje od razu zostały rozwiane.
131
RS
- Oczywiście tutaj, w hotelu. W sali dyskotekowej -
odpowiedział kierownik, krzywiąc się nieco przy ostatnim słowie.
Pewnie, jak zgadła Justine, na Maderze ludzie woleliby nigdy o czymś
takim nie słyszeć. - Dodatkową atrakcją będzie miejscowa grupa
taneczna w tradycyjnych strojach.
- O której zaczyna się występ? - zapytała zrezygnowana.
- O ósmej.
- W takim razie przyjdę z ochotą - obiecała, próbując wykrzesać
z siebie choć trochę entuzjazmu. Spojrzała na zegarek. Minęła dopiero
piąta. - Najpierw jednak pójdę trochę odpocząć. Bardzo panu dziękuję
za pokazanie hotelu. Obiecuję, że zastanowię się nad pana
propozycjami. Szkoda, że daleko stąd do pola golfowego, ale może da
się zorganizować jakiś transport. Nie mogę nic zagwarantować, bo
sama jeszcze nie byłam na polu. Jednak na pewno wszystko
przemyślę.
- O nic więcej nie proszę. I dziękuję za pani uprzejmość.
Uśmiechnął się do niej ciepło, ukłonił ujmująco i odprowadził do
windy.
Tutaj wszyscy byli tacy grzeczni: od zamiataczy ulic po
urzędników bankowych. Tym trudniej było im czegokolwiek
odmówić. Weszła do swojego pokoju i pierwszą rzeczą, na której
spoczął jej wzrok, był lawendowy dres ułożony równiutko na krześle.
Najchętniej wyrzuciłaby go przez okno. Nie chciała mieć niczego, co
przypominałoby jej o Kielu. Powstrzymał ją tylko szacunek dla pracy
pokojówki, która wyprała dres i wyprasowała.
132
RS
Kiedy zeszła o siódmej na kolację, nieco odświeżona drzemką,
ucieszyła się, że nigdzie nie było Kiela. Złośliwość losu zesłała jej
jednak pamiątkę ich wspólnego posiłku. Na kolację znowu była
espada. Nawet plasterek suszonego banana na wierzchu wyglądał
podobnie.
W którymś momencie dała sobie spokój z udawaniem, że je.
Poszła do sali dyskotekowej i, ku swojemu zaskoczeniu, zastała tam
już całkiem spory tłum. Zamówiła sobie sok owocowy. Ten jeden
jedyny raz w życiu miałaby ochotę wlać w siebie trochę wódki i upić
się do nieprzytomności, ale, niestety, nie mogła. Znalazła wolne
miejsce przy ścianie, w odległym kącie pomieszczenia. Wszyscy byli
najwyrazniej w grupach, w związku z czym zaczynała żałować, że w
ogóle tu przyszła. Spojrzenia kierowane w jej stronę były pełne nie
tylko zaciekawienia, ale również litości.
W końcu światło przygasło. Usiadła prosto i nagle jej wzrok
skrzyżował się ze spojrzeniem Kiela. Siedział oparty o ścianę i nie
odrywał od niej wzroku. Był taki przystojny, nieznośnie przystojny.
Siłą oderwała od niego oczy i spojrzała na scenę, na którą właśnie
wyszła młoda kobieta ubrana na czarno. Nie było żadnej muzyki,
żadnej gitary, którą spodziewała się usłyszeć, tylko ta kobieta.
Zresztą, czegokolwiek się spodziewała, pomyliła się. Głos śpiewaczki
wywołał długi dreszcz, który przeszył Justine aż do kości. Czuła, jak
włosy stają jej dęba, jak wszystko jej się w środku ściska. Nie musiała
rozumieć słów, znać języka. Szorstkie, chrapliwe tony mówiły same
za siebie. Było w nich cierpienie, miłość, umieranie, pustka. Justine
133
RS
miała ochotę szlochać. Czuła cały ból i cierpienie świata. Głos
śpiewaczki pozwolił jej zapomnieć o sobie. Jej cierpienie wydało się
nagle mało znaczące w obliczu tego, o czym opowiadało fado. Długie,
wysokie tony, drżące, niemal gardłowe dzwięki miały zostać z Justine
do końca życia. Kiedy śpiewaczka skończyła koncert, zapanowała
cisza, jakby wszystkim nagle serca przestały bić. A potem rozległy się
gorące, ogłuszające oklaski. Wszyscy wstali, zaczęli tupać. Justine
siedziała na swoim miejscu, schowana wśród tłumu. Nigdy w życiu
nie była tak emocjonalnie poruszona.
Chciała uciec do pokoju. Oczy zaszły jej łzami. Ruszyła do
windy, ale drogę zastąpił jej Dawid. Nie miała ochoty z nim
rozmawiać, jednak patrzył na nią tak błagalnie, że się poddała.
- Przepraszam cię, Jus - powiedział cicho. - Nie chciałem być
taki samolubny. Odkąd wyszłaś, nic innego nie robię, tylko o tym
wszystkim myślę. Masz rację, jestem egoistycznym łajdakiem. A ty,
możesz mi wierzyć lub nie, jesteś ostatnią osobą, którą chciałbym
skrzywdzić.
- To nie ma znaczenia - odpowiedziała apatycznie.
- Ależ owszem, ma. - Wyglądał na szczerze zatroskanego. -
Wszystko w porządku? Wyglądasz strasznie.
- To tylko ból głowy, Dawidzie. Nic mi nie jest. Dobranoc.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
