|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
życiu - dopóty, dopóki nam się nie znudzą. A zatem w drogę,
chłopcy, do portu Cairn. Dziś wieczorem napijemy się piwa,
a potem... - roześmiał się ochryple, wpatrując się lubieżnym
spojrzeniem w siostry Lambert... - nacieszymy siÄ™ resztÄ… na
szego Å‚upu.
ROZDZIAA PITNASTY
- Bethany, Darcy - nakazała szeptem Ambrozja - dajcie mi
swoje halki.
Nie zważając na stojących nad nimi strażników, uklękła przy
leżącym na pokładzie Riordanie. Ramię miał rozcięte od barku
po łokieć i broczył obficie krwią. W wodzie też niemało jej stra
cił.
Z pomocą pani Coffey i panny Mellon założyła mu uciskową
opaskę, aby zatamować krwawienie, a następnie przewiązała ra
nę. W pewnym momencie zauważyła, że otworzył oczy. Próbo
wał na dłużej zachować przytomność, ale ramię i głowa dole
gały mu tak mocno, że obawiał się, iż za chwilę znowu ze
mdleje.
- Posłuchaj mnie, Ambrozjo. - Złapał ją palcami za nadgar
stek z siłą zadziwiającą u tak poważnie rannego. - Moje życie
już się kończy. Słyszałaś, co powiedział Eli Sledge.
- Tak, postanowił zabić wszystkich, z wyjątkiem nas trzech.
Zamierzam mu w tym przeszkodzić.
- Co możesz zrobić? Znalezliśmy się w rękach bezwzględ
nych i okrutnych ludzi. Musisz zapomnieć o wszystkim i myś
leć tylko o tym, jak uniknąć niegodnego losu, jaki przeznaczyli
tobie i twoim siostrom.
- Nie ucieknÄ™ bez ciebie.
- NaprawdÄ™ nie dostrzegasz powagi sytuacji? Nie rozu
miesz, że znalezliśmy się w beznadziejnym położeniu? - Prze
niósł wzrok na jej siostry, a potem na dwie stare kobiety. Te
ostatnie zadziwiały stoickim spokojem. Miał nadzieję, że zdoła
je przekonać.
- Zmierć będzie lepsza od tego, co ci prostacy wam szykują.
Ambrozja zacisnęła usta i dalej opatrywała ranę. Kiedy
skończyła, ujęła jego twarz w dłonie i zajrzała głęboko w oczy.
- A teraz posłuchaj mnie uważnie, Riordanie Spencer.
Wiedz, że jesteś mężczyzną mego życia. Kocham cię.
Usłyszała, jak pani Coffey i panna Mellon głośno sapnęły
z wrażenia. Pojęła, że ujawniła więcej, niż zamierzała. Ale to
nie miało już dłużej znaczenia.
- Nie mam zamiaru cię utracić tylko dlatego, że uwzięła się
na nas banda rzezimieszków - mówiła dalej. - Znajdziemy spo
sób ucieczki taki, który pozwoli nam wyjść cało z opresji. Jeżeli
przyjdzie nam zginąć, to umrzemy wszyscy razem. Czy to jas
ne?
PragnÄ…Å‚ jÄ… ostrzec jeszcze przed czymÅ› innym. Przed czymÅ›,
co niejasno kołatało się w jego obolałej głowie. Cierpiał jednak
tak bardzo, że trudno mu było się skupić. Resztkami świadomo
ści próbował zatrzymać uciekającą myśl.
- Jest jeszcze inny wróg, gorszy od Sledge'a - jego praco
dawca. To musi być... - Urwał i zapadł w nicość.
Ambrozja obserwowała, jak piraci cumują statek i zarzucają
kotwicę. Wzdłuż wybrzeża, nad samym morzem, rozciągało się
miasteczko Cairn, od dawien dawna uchodzÄ…ce za siedlisko
najgrozniejszych piratów grasujących na wodach Atlantyku.
- Przewiezcie więzniów na brzeg - rozkazał swoim ludziom
Eli Sledge. - Zaraz potem wracajcie po Å‚adunek.
Pod ostrzem szpad wtłoczono ich wszystkich na łódkę.
Dwóch piratów wrzuciło Riordana jak kłodę na dno. Następnie
chwycili wiosła i popłynęli w stronę doków. Zaprowadzono ich
do przybrzeżnej tawerny śmierdzącej piwem i zamknięto w iz-
bie na górze. Kilka brudnych sienników poniewierało się po
równie brudnej podłodze.
Gdy tylko zatrzaśnięto za nimi drzwi i przekręcono klucz
w zamku, Ambrozja z Newtonem ułożyli Riordana na jednym
z sienników. Bethany i Darcy podprowadziły do pozostałych
zmęczonego dziadka i obie starsze panie.
Pokój miał jedno małe okienko, z którego rozpościerał się
widok na doki. Ambrozja podbiegła do niego z nadzieją, że uła
twi im ucieczkę. Z rozczarowaniem stwierdziła, że na dole stoi
uzbrojony pirat.
- Sledge wystawił straż.
- Tego się właśnie obawiałam - szepnęła Bethany. - Co
poczniemy?
- Nie mam pojęcia - odparła Ambrozja. - Schowałam
w bucie nóż. Znając Riordana, przypuszczam, że zrobił to samo.
- Ja też tak zrobiłam - oznajmiła Bethany.
- I ja - odparła Darcy. Uśmiechnęła się po raz pierwszy od
kilku godzin. - Nie jesteśmy bezbronne, prawda, Ambrozjo?
- Nie. Jesteśmy też niegłupie. Zrobimy tak, jak uczył nas
tatuś. Będziemy pilnie obserwowały rozwój wydarzeń, a kiedy
nadejdzie odpowiedni moment, uciekniemy.
- Masz złoto?
Silas stał w mrocznej izbie tawerny, przyglądając się dziew
czynie obsługującej gości. Dawno nie miał kobiety. Był zbyt
ostrożny, żeby tknąć którąś ze szlachetnie urodzonych panien
z Land's End. To mogłoby popsuć mu szyki.
- Tak, mam. - Eli Sledge wprost tryskał doskonałym humo
rem. - To był chytry pomysł ukryć złoto w skrzyniach od her
baty.
- Nasi wrogowie stają się coraz bardziej przebiegli. Po każ
dej przesyłce nabierają większego doświadczenia. Dlatego też
musimy ich zniszczyć, jeżeli chcemy strącić króla z tronu. Każ
swym ludziom załadować dwie z tych skrzyń na mój okręt.
Trzecia należy do ciebie. To zapłata za twoje usługi. - Chciwość
mignęła w oczach Silasa. - A co z rodziną, która znajdowała się
na pokładzie Zewu Morza"?
- Są na górze. - Sledge uśmiechnął się. - Kiedy zapadnie
zmrok, wyślę człowieka, aby ich zlikwidował. Moja załoga rwie
siÄ™ do kobiet.
- Widziałem je. Szkoda, że tak niechlubnie skończą. Te trzy
siostry to jedne z piękniejszych dziewcząt, jakie spotkałem
w życiu. - Silas westchnął i wychylił kufel piwa. - Nic nie
można na to poradzić. Robimy to wszystko dla Anglii.
Sledge zobaczył wzrok, jakim jego towarzysz wodził za służącą.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
