|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uśnie po zażyciu środka uspokajającego. Niestety,
nic na to nie wskazywało.
Niebieska sukienka 179
Pomyślał, że musi okazać jej czułość. Nie było
innego sposobu uśpienia jej czujności.
Laura dość szybko dotarła do samochodu do-
stawczego. W pojezdzie siedział niechlujnie ubrany
mężczyzna. Gdy dostrzegł Laurę, wycelował w nią
palcem, jak lufą colta, i zapytał z szerokim uśmie-
chem:
Co dla pani?
Dwie duże kawy bez cukru odparła, dziwiąc
się jego rozbawieniu.
Poproszę trzy dolary.
Pomyślała, że to chyba najkosztowniejsza ka-
wa w jej życiu, a te wysokie ceny prawdopodob-
nie są przyczyną dobrego humoru sprzedawcy.
Poirytowana, nie targując się, zapłaciła. Mimo
woli wspomniała Sama wsypującego czwartą ły-
żeczkę cukru do kawy. Postanowiła pomóc mu
w pozbyciu się tego złego nawyku. Jak tylko to
wszystko się skończy... Ale kiedy to wreszcie się
skończy?
Nie orientuje się pan, jak długo zazwyczaj
trwają takie akcje? spytała.
To zależy odparł mężczyzna z miną znawcy.
Obserwowałem kilka. Niektóre trwały nawet
dwie doby.
O, to bardzo długo powiedziała zdziwiona.
Kiedyś, bywało, że pertraktacje przeciągały
się na kilkanaście godzin. Ale to było za czasów
180 Mary McBride
poprzedniego szeryfa. Niestety, Ed Harrelson naj-
pierw strzela, dopiero potem zadaje pytania. Po-
stępuje zupełnie inaczej niż nasz poprzedni szeryf,
Sam Zachary.
Wezmę jeszcze jedną tę twoją lurę, którą
nazywasz kawą, Louie rozległ się znajomy kobie-
cy głos.
Laura odwróciła się i zobaczyła znajomą dzienni-
karkę, przypatrującą się swojemu obliczu w lusterku.
Długa noc, prawda? Linda zwróciła się do
Laury. Ozdobiła twarz wystudiowanym uśmiechem.
Dłuższa, niż się spodziewałam. Czy może wie
pani, co się dzieje w domu Kate?
Niestety, nie. Ale sądzę, że Sam postąpi
mądrze i nie pozwoli, żeby Ed Harrelson zrobił coś
jak zwykle głupiego.
Co ma pani na myśli? zapytała przerażona
Laura.
Na przykład, że nie wrzuci do mieszkania
Kate pojemnika z gazem łzawiącym albo nie wyda
rozkazu grupie antyterrorystycznej wtargnięcia do
domu i obezwładnienia Kate. Właśnie o tym wspo-
minał, kiedy z nim rozmawiałam jakieś piętnaście
minut temu.
Mój Boże wyszeptała Laura, zastanawiając
się, czy Sam zdaje sobie sprawę z grożącego mu
niebezpieczeństwa.
Walcząc z narastającym zdenerwowaniem i znie-
cierpliwieniem, ostrym tonem zwróciła się do
sprzedawcy:
Niebieska sukienka 181
Prosiłam o dwie kawy. Jak długo będę jeszcze
czekać?!
Za moment będą gotowe odparł Louie.
Lindo, obiecałaś mi, że przeprowadzisz ze mną
wywiad, pamiętasz? zapytał dziennikarkę.
Dobrze, Louie, zrobię to dla ciebie. Zmęczyła
mnie już rozmowa z tym głupim szeryfem. Za-
czekaj, tylko znajdę swojego kamerzystę. Pamiętaj
o kawie i ciasteczkach dla mnie.
Oczywiście. Masz to u mnie jak w banku
powiedział z radosnym uśmiechem na twarzy.
Linda szybko odeszła. Idąc, rozglądała się wo-
kół, szukając swojego kamerzysty.
Czy moja kawa jest już gotowa? spytała Laura.
Przepraszam, że trwało to tak długo. Już
podaję. Dwie duże czarne?
Tak. Czekam.
Laura stała przed samochodem dostawczym,
obserwując dom Kate. Ponownie odniosła wraże-
nie, jakby znała Sama od wieków. Bardzo chciała
wierzyć, że nic złego mu się nie stanie.
Nagle usłyszała donośny męski głos, który wydał
się jej znajomy. Odwróciła się i zobaczyła wysokie-
go mężczyznę, który biegł do niej, wołając:
Laleczko, widziałem cię w telewizji! Cały czas
tęskniłem za tobą! Nareszcie cię odnalazłem! Te-
raz już na pewno będziesz moja!
To był Artie. Zanim zdołała się odezwać, znalaz-
ła się w jego ramionach.
Rozdział trzynasty
Sam trzymał Kate w objęciach, szepcąc jej do
ucha miłe, uspokajające słowa i całując ją w poli-
czek. Wszystko to robił wbrew sobie. Jednak musiał
tak postępować, mimo że tego nie chciał. Wiedział,
że tylko w ten sposób może uśpić jej czujność.
Kątem oka obserwował ekran telewizyjny. Zastana-
wiał się, jakie będzie następne posunięcie Harrel-
sona. Rozsądne czy nie?
Tymczasem Kate tuliła się do niego coraz moc-
niej. Drżała na całym ciele. Jej namiętność mogła
w każdej chwili eksplodować niczym bomba zega-
rowa. Pomyślał, że musi ją jakoś uspokoić. Tylko
jak to zrobić? Przecież nie może walczyć z nią jak
z mężczyzną. Pamiętał wszystkie chwyty, jakie
zwykle stosował. Jednak kobieta nie może być dla
niego partnerem do zmagań! Kate była tak drobna
i krucha jak figurka z porcelany, z łatwością mógłby
Niebieska sukienka 183
zrobić jej krzywdę. Nie chciał do tego dopuścić.
Przemoc nie leżała w jego naturze. Wiedział jed-
nak, że pozbawi ją świadomości na kilkanaście
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
