|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mógł liczyć.
- Ruda... Jeszcze nigdy nie widziałem z nią Chase'a.
Czyżbytobyło coś poważnego?
Nagleprzednimi stanął Chasewrazzeswą towarzyszką.
- Ojcze, Worth... chciałbymwamprzedstawić Danielle
Lanier. Dla przyjaciół, do których, mamnadzieję, mogę się
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
143
zaliczać, Dani - dodał z głębokim ukłonem w stronę swego
gościa. - Dani, tomój ojciec i...
- Jakmogłeś, Chase?- przerwał muostroWorth.
- Ococi chodzi, braciszku?
Worth spojrzał na stojącą obok brata dziewczynę. Miała
niesamowite oczy. Widzieli się po raz pierwszy, a jednak
przyglądała mu się z wyraznymzaciekawieniem. Był wjej
spojrzeniu także jakiś niewytłumaczalny chłód. Stanowił
dziwny kontrast z twarzą, którą początkowo określił jako
anielską.
- Proszę mi wybaczyć, panno Lanier - mruknął. - Jak
mogłeś tozrobić Rocky, wiedząc, codociebieczuje? - wark-
nął do brata.
Chase tylko przez moment był zaskoczony. Potemobjął
wtalii swą towarzyszkę i spojrzał z rozbawieniemna Wortha.
- No, tyakurat dobrzesię na tymznasz. Ja tylkokonty-
nuuję rodzinną tradycję.
Worth ledwo powstrzymał się, by pięścią nie zetrzeć
uśmiechu z twarzyChase'a. Skinął zamiast tegogłową i wy-
cofał się do swegogabinetu.
Zamknął za sobą drzwi na klucz i nie zapalając nawet
światła, zamaszystymi krokami spacerował popokoju. Walnął
nawet pięścią w ścianę, ale tonie ukoiłojegonerwów.
Rocky... Och, Rocky.
Stanął przyoknie i patrząc na rozświetlone miasto, przy-
pomniał sobie inne Boże Narodzenie. Moment, kiedy przy
pełni księżyca los sprezentował mudar, któregoniebył wsta-
nie docenić.
Rocky. Pomyśleć, że skrzywdzi ją kolejny Drury. Nie
zasłużyła na to. Chciał pójść do niej, pocieszyć. Wiedział
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
144
jednak, że on akurat jest ostatnią osobą, jaką chciałaby
widzieć.
Zabrakłomupowietrza, czuł, żesię dusi. Chwycił płaszcz
i wybiegł bocznymwyjściem. Ojciec będzie wściekły, ale dla
Wortha nie miało to najmniejszegoznaczenia.
Jak ścigane zwierzę zbiegł dogarażu. Kiedyznalazł się na
dole, miał wrażenie, żepostarzał się odziesięć lat.
Jechał przez rozświetlone ulice, pełne roześmianych ludzi
i muzyki.
Niemógł jednakuciecodswychmyśli.
Rocky na pewno spodobałby się ten ruch, te kolory i ta
euforia związana z nadchodzącymi świętami. Na pewno na-
mówiłaby go na wspólne oglądanie wystawi szukanie pre-
zentów. Potemon zaproponowałby kawę wjakiejś przytulnej
kawiarni.
OJezu, cosię znimdzieje!
Mijając alejkę, z której wynurzyła się tamtej pamiętnej
nocyRocky, zapragnął przeżyć towszystkojeszczeraz.
- Chyba jesteś chory - mruknął samdo siebie z nie-
smakiem.
Może, ale wiedział też, że tymrazemzrobiłby wszystko
inaczej.
Najwyrazniej nie było mu to pisane. Pięć minut pózniej
był już wdomu, bez żadnychprzygód.
Odziwo, wdrzwiachniepowitał goMcGuire.
Czyżby dał mu wolne? Wyrzucił go? Amoże McGuire
miał dość jegohumorówi samgo opuścił?
Worthwszedł do środkai zawołał służącego.
Nikt mu nie odpowiedział. Wholu paliła się tylko jedna
lampa.
- McGuire! - krzyknął jeszcze raz, niecierpliwym gestem
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
145
zdejmując płaszcz. Rzucił go na balustradę schodów. Dobrze,
jeśli lokaj samsię niewyniósł, ma teraz wystarczającypowód,
bygowyrzucić.
Zgłębokimwestchnieniemwszedł doswegogabinetui ru-
szył prostodobaru. Miał nadzieję, żetenwstrętnytypprzy-
gotował przynajmniej lód.
Lódbył na miejscu, więc Worthbłyskawicznie nalał sobie
drinka. Poruszał szklanką i patrzył, jaklodowe kulki pływają
wbursztynowympłynie. TakzawszerobiłaRocky, pijącmro-
żoną herbatę. Dawniej go to denerwowało, bo najczęściej
robiła towtedy, kiedyonakurat próbował się skupić.
Jedynie nikłe światło księżyce, przedzierające się przez
zasłony, oświetlało pokój. Rzucało tajemniczy niebieskobiały
poblask, który tak kiedyś lubił, bo nadawał skórze Rocky
kolor alabastru...
Spojrzał naglena biurkoi zamarł.
Galateazniknęła!
Przyniósł ją dodomu, kiedypostanowił usunąć ją z biura.
Jej obecność nie sprawiała mu już takiej przyjemności jak
kiedyś, a że przytymbiurku rzadkoteraz pracował, uznał je
za odpowiednie miejsce do postawienia figurki. Ale żeby tak
tajemniczozniknęła...
- Szukasz czegoś?
Wynurzyłasię zciemności i zamknęłazasobą drzwi.
Wbiałej sukni bez ramiączek, leciutkiej niczymmgiełka,
sunęła ku niemu jak zjawa. Wporównaniu z nią Galatea,
którą trzymała wręku, wyglądała jakoś pospolicie.
Wustach mu zaschło, wuszach huczało. Był pewien, że
śni, żezaraz się obudzi i zjawa zniknie. Zamiast tegousłyszał
głośnystukot loduwtrzymanej wrękuszklance.
A więc to nie sen. Odstawił gwałtownymruchem szklankę
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
146
na biurko, rozlewając większość jej zawartości na blat. Wcale
się tymnieprzejął. Niemógł oderwać oczuodzjawy.
- Pytałam- powtórzyła, podchodząc bliżej - czy czegoś
szukasz?
- Szukałem- wyjąkał.
- Tego?- spytałai podałamuGalateę.
Przyjął z jej rąkrzezbę i odstawił na biurko, ale nie ode-
rwał oczu od postaci, która mu ją wręczyła.
- Nie - odparł już nieco pewniejszymgłosem. - Cze-
goś... kogoś bardziej wyjątkowego. I wspanialszego. Kogoś,
kto wniósł wmoje życie światło i śmiech. Nadał mu sens.
Kobiety, która odchodząc, całyten świat zrujnowała.
- Dlaczegoodeszła?
- Bo ją niszczyłem, wolno i metodycznie, wymazując
wszystko, cobyło wniej wyjątkowe i prawdziwe. Myślałem,
żerobię jej przysługę, wydobywającjąz rynsztoka i ofiarując
jej utopię.
- Możemiałeś rację.
- Nie. Wtedy nie wiedziałemjeszcze, że każdyz nas nosi
wsobie swoją własną utopię. Tego nie można nikomu kupić
czy podarować. Zafascynowało mnie to, co nazywała swoim
światem, swoimi marzeniami. Opętała mnie, zanimzoriento-
wałemsię, cosię zemną dzieje. Dziełosztuki możeczłowieka
zachwycić, ale to zupełnie co innego, kiedy centrumtwego
istnienia staje się inny człowiek. Szczególnie ktoś tak młody
i niedoświadczony.
- Walczyłeś znią.
- Walczyłemze sobą. Przerażała mnie, przy niej zapra-
gnąłemrzeczy, którymnauczyłemsię nie ufać. Przekonywa-
łemsamsiebie, żekiedyś na pewnomniezawiedzie, boprze-
cież zawsze dotej pory takbyło.
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
147
- I zawiodła cię.
Słysząc smutek wjej głosie, Worth zdecydowanie pokręcił
głową.
- Nie! Zrobiłaś jedyną rzecz, jaką mogłaś zrobić, byoca-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
