|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wał. Można by sądzić, że jest wszechobecny. Czy nadejdzie
z lewej, czy z prawej strony, a może z tyłu? Trudno to było
przewidzieć. W każdej chwili mógł zeskoczyć przed nią
z drzewa, jak Errol Flynn lub Tarzan.
Zwykle wychodziła z domu znacznie wcześniej niż dzisiaj.
Cienie drzew kładły się już u stóp pni. Bawełniana sukienka
grzała jej skórę, jakby ją dopiero co wyprasowano.
Poszła w stronę rzeki, między gęsto sadzone ręką ojca
drzewa. W pobliżu miejsca, gdzie zwykle pływała, zwolniła
kroku. Myślała o nieznajomym, który tak się nią interesował,
że co dnia się nań natykała. Pomyśleć, że wczoraj po prostu
odwróciła się do niego plecami i odeszła. Jak on to potraktu
je? A jeśli się więcej nie pokaże? Co wtedy?
Leżące na dnie omszałe patyki i kamienie olbrzymiały pod
lustrem czystej wody jak pod szkłem powiększającym. Gorą
ce światło rysowało na ramionach Ellen tatuaż, który odwzo
rowywał zwisające nad nią gałęzie, a gdy wchodziła do rzeki,
wyobraziła sobie, że i jej twarz jest pocętkowana jak szylkre-
towa skorupa żółwia. A potem poczuła, jak zlewa się płynnie
z naturą i łączy z nią pokrewieństwem. Zanurzając się w rze
ce, łatwo się je odkrywało. Prąd wody napierał na nią łagod
nie i wytrwale, więc płynęła z nim, pozwalając jednocześnie
leniwie płynąć myślom, które opływały postać nieznajome
go - szczęśliwa, bo świadoma tego, że na cokolwiek sama po
zwala, nie może być złe.
Jej nagie ciało wyglądało pięknie wśród nadrzecznych
182
lilux
lilux
scandalous
drzew. Było blade i miękkie, gdy tymczasem znieruchomiałe
wokół pnie - nieugięcie twarde. Ciepła kępka włosów między
jej nogami i cała reszta miękkiej postaci przypominały zwie
rzątka, na przykład króliki, widziane wśród skał.
Leżąc twarzą do słońca, Ellen czuła, jak się otwiera, przy
najmniej dla oczu. Od niechcenia dotknęła włosów, by spraw
dzić, czy już wyschły. Potem przekręciła się, żeby obejrzeć
pięty. Ponieważ nie miała nic lepszego do roboty, została nad
rzekÄ….
Otoczona ze wszystkich stron przez szare, nieruchome
pnie eukaliptusów, nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie zo
stawiła ubranie.
Nagle usłyszała czyjeś kroki. Nieznajomy deptał leżące na
ziemi kawałki kory z taką determinacją, jakby nie chciał żad
nego ominąć. Odwróciła się i spojrzała na niego. Zwiadoma
swej nagości, nie była już tak w pełni świadoma własnej, pie
gowatej urody.
Zatrzymał się przed nią na odległość wyciągniętego ra
mienia.
Zapragnęła, by niezwłocznie zaczął opowiadać kolejną hi
storię, być może w nadziei, że jego głos okryje jej nagość,
choć wcale na nią nie patrzył, spoglądał gdzieś w bok. Za
uważyła, że na ramieniu niesie jej żółtą sukienkę i inne części
garderoby.
- Pamiętam, jak kiedyś... - zaczął, lecz chyba zmienił
zdanie, bo zwrócił się w jej stronę.
Wyciągnął rękę i po raz pierwszy dotknął jej policzka,
a potem przesunął dłonią po mokrych, zlepionych włosach.
- Dlaczego wczoraj uciekłaś?
Pokręciła głową i chyba podniosła rękę, gdyż on się nagle
pochylił i delikatnie, jak małe zwierzątko, ugryzł ją w ramię,
dostatecznie jednak mocno, by pozostał ślad.
- Pewnie za dużo wczoraj mówiłem - zmarszczył czoło. -
Dałem się ponieść słowom.
Kiedy ją zaczął ubierać, poczynając od góry, po jednej
183
lilux
lilux
scandalous
sztuce ubrania na raz, poczuła dreszczyk emocji, gdy stała
półnaga, a on podnosił z ziemi kolejną sztukę bielizny, ale nie
dbała o to, czy jej podniecenie zauważył. Patrzyła z góry na
jego uszy i szyję, gdy się schylał.
Podniosła ręce, żeby mógł wciągnąć sukienkę.
Przykucnął przed nią, zajęty zapinaniem dużych guzików,
a jej zrobiło się ciepło i przyjemnie; czuła się gotowa. Przypo
mniała sobie kobietę, którą nazwał Gcorginą. tę pannę z ciasnej
okrętowej kajuty, z ciepłym kurczakiem siedzącym na udzie.
Za ich plecami szemrała rzeka, nieskończony tren z jedwa
biu wleczony po kamieniach.
W lesie zawsze się gubią jakieś dzieci. W piętę godzi
strzała, kąsa ją wąż, rani kamień, spada pantofelek. Niektóre
pary butów posiadają magiczną moc stawiania siedmiomilo
wych kroków. Każda piękna księżniczka ma złą macochę.
Szeroko słynie kobieta o trzech piersiach, pojednej dla każde
go mężczyzny w jej życiu.
- W białym domu z płaskim dachem w Drummoyne -
nieznajomy skończył zapinać guziki i rozejrzał się za butami
Ellen - mieszkał z trzema wysokimi córkami specjalista od
aerodynamiki o międzynarodowej sławie. Nosił nazwisko
typu Shaw-Gibson, został odznaczony Lotniczym Krzyżem
Walecznych i miał wąsy - zasłużył na tytuł szlachecki. Mło
dzi mężczyzni zwykli pielgrzymować do jego domu nie tyle
po to, żeby zobaczyć jego córki, ile by spróbować podnieść
mały meteoryt, który stał u niego na kredensie.
- Wolisz opowieść o nim czy o Ciernie Sacklerze, który
miał łupież? Pan Sackler był niskim facetem o rudawych
brwiach i mieszkał samotnie w szeregowcu w Darlinghurst.
Jednak nie całkiem samotnic.
Ellen postanowiła nie ułatwiać nieznajomemu zadania.
Nagość dawała jej nad nim przewagę.
- W Australii tuż po wojnie i mężczyzni, i kobiety nosili
kapelusze, istniał też zwyczaj urządzania w ogrodzie wolier
z mnóstwem ptaszków, w najgorszym zaś razie ustawiano
184
lilux
lilux
scandalous
klatką na ganku od ogródka, w której zamieszkiwała wrzaskli
wa papuga. Z czasem ów zwyczaj - dość kontrowersyjny -
zastąpiła mania hodowania w akwariach tropikalnych ryb,
a przez jakiś czas uchodziło za ostatni krzyk mody trzymanie
w ogródku angory.
Clem Sackler hodował kanarki. O każdej porze dnia dzie
siątki tych istotek trzepotało i śpiewało w klatkach we wszyst
kich pokojach domu. W niektóre dni było je słychać aż z uli
cy. Zaraz po powrocie z pracy na kolei pan Clem zmieniał
kanarkom wodę i dosypywał karmy, a co jakiś czas wypusz
czał wybrane sztuki, by sobie pofruwały. Tak upływało życie
Cierna Sacklera.
Opowiadający ni stąd, ni zowąd obejrzał uważnie palce
u nóg Ellen i dopiero po chwili podjął przerwany wątek:
- Sackler cieszył się jako hodowca dużym uznaniem wśród
znawców kanarków. Przez całe lata starał się wyhodować bia
łego kanarka. Wszystkie nadzieje ulokował w rozpieszcza
nym, rozdokazywanym samczyku, szarym z żółtobrązowy-
mi pasemkami. Wśród warstw jego piórek Sackler dopatrzył
się połysku bieli. Pozostałe kanarki były zielone bądz żółte
i mieszkały wspólnie w klatkach w przybudówce, której wy
wietrzniki wychodziły na uroczyny czerwone. W kuchni klat
ki z kanarkami stały spiętrzone jedna na drugiej na kształt
małych drapaczy chmur. Pan Sackler musiał mieć co najmniej
pięćdziesiąt, sześćdziesiąt ptaków.
Szary samczyk mieszkał w pojedynkę w dużej klatce
z własnym lusterkiem w sypialni hodowcy na piętrze.
Gdy nieznajomy sunął palcem po jej stopie, Ellen zaczęła
się uśmiechać, niemal radośnie. To na myśl o tych wszystkich
ptaszętach.
- Pewnego letniego wieczoru Sackler wrócił do domu
ogromnie zmęczony. Jak zwykle poszedł na górę i otworzył
klatkę szarego kanarka, żeby sobie poćwiczył fruwanie. Po
tem położył się na łóżku i zapatrzył w sufit. Stwierdził, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
