|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Nie. Dziękuję. Nikt nic nie może tu pomóc.
- Sophio. - Mark był bezradny wobec jej smutku
bardziej niż kiedykolwiek w życiu, oprócz tych kilku
miesięcy, kiedy patrzył, jak jego własna matka niknie
w oczach. Nikt nie mógł uczynić nic, by złagodzić
cierpienie dziewczyny. Jako żołnierz stale miał do
czynienia ze śmiercią i chociaż nigdy do niej nie przy
wykł, nauczył się sobie z nią radzić, tyle że po woj
skowemu. Tak jak inni rzucał się w wir walki, tej sa
mej, która pozbawiła życia jego kolegów. Jednak nie
mógł zaproponować Sophii tego rodzaju pocieszenia.
Spojrzał w jej pociemniałe z bólu oczy, lecz nie do
strzegł w nich nawet śladu łez. Gotów był się założyć,
że nie zapłakała ani razu... strata była zbyt wielka, by
Sophia mogła o niej myśleć, gdyby zaś otworzyła tamę
swym uczuciom, ich gwałtowność mogłaby ją zabić.
- Biedactwo - szepnÄ…Å‚ Mark i objÄ…Å‚ jÄ… ramieniem.
Zesztywniała, starając się opanować. Mark ostroż
nie gładził jej plecy, dopóki nie poczuł, że trochę się
odprężyła. Przyciągnąwszy ją nieco bliżej, rozwiązał
wstążki jej czepka, zsunął go jej na plecy, a potem
225
powoli i łagodnie przybliżył jej twarz do swej piersi.
Przez chwilę opierała się, a potem uległa z wes
tchnieniem. Napięcie powoli opuszczało ją, aż wresz
cie lekko przytuliła głowę do ramienia Marka.
- No, no. Tak lepiej. Musi pani poddać się żalowi
albo nigdy on pani nie opuści - szepnął Mark w ciem
ne loki muskajÄ…ce mu policzek.
Nic nie odpowiedziała. Przez jakiś czas gładził jej
włosy, pozwalając jej czerpać od siebie nowe siły, ale
w końcu delikatnie odsunął ją od siebie. Uniósł jej twarz
i spojrzał głęboko w oczy, wciąż suche i pełne bólu.
- Sophio, moja droga, nie broń się tak przed swym
żalem. Czasami dzielność i opanowanie nie są dobre,
zwłaszcza jeśli stanowią przeszkodę, by żyć dalej. Je
śli nie pozwolisz sobie dać ujścia swej boleści, nigdy
się jej nie wyzbędziesz. Wiem to dobrze, uwierz mi.
- Wie pan? - W jej wzroku malował się wyrazny
brak wiary, niedaleki od pogardy, co nie było zbyt
obiecujące, ale przynajmniej stanowiło jakąś reakcję
i było lepsze niż całkowita obojętność.
- Tak. Wiem. Także straciłem matkę, i to w o wie
le gorszych okolicznościach, a poza tym byłem wte
dy znacznie młodszy niż pani teraz.
- Ale to co innego. Był pan młody, miał ojca i bra
ta; rodzinÄ™.
- Nie, było gorzej, bo to ja ją zabiłem.
To ją wreszcie zainteresowało.
- Proszę? - Jeśli przedtem w jej głosie brzmiało po
wątpiewanie, w tej chwili nie wierzyła mu wcale. -
Nie mogę sobie wyobrazić, jak chłopiec...
- Nie zabiłem jej fizycznie, ale mimo to jestem od
powiedzialny za jej śmierć. Matka czuła się bardzo
226
osamotniona. Mój ojciec, który powinien był wie
dzieć, jak bardzo złakniona jest towarzystwa, trzymał
ją na wsi, w Cranleigh, odległym o wiele mil od za
baw i rozrywek, których tak była spragniona, i od jej
rodaków. Kiedy jechaliśmy do miasta, stawała się
kimś zupełnie innym. Przyjmowała wiele, zwłaszcza
osoby należące do ambasady hiszpańskiej, gdyż tęsk
niła za wiadomościami o swojej rodzinie i pozosta
wionych w ojczyznie przyjaciołach. Był też pewien
młody człowiek, również odczuwający wielką nostal
gię, który spędzał na rozmowach z moją matką długie
godziny, gdyż nie tylko mieli wspólnych przyjaciół
i byli spokrewnieni, ale także oboje kochali hiszpań
skÄ… literaturÄ™, malarstwo i muzykÄ™. Kiedy teraz o tym
myślę, rozumiem, że był jeszcze bardzo młody, moja
matka zaś nie tylko mówiła tym samym co on języ
kiem, zastępowała mu też rodzinę, pozostawioną
w odległej ojczyznie. Mój ojciec jednak - Mark urwał,
przypominajÄ…c sobie jego lodowaty ton, gdy, i tak za
wsze chłodny i obojętny, mówił coś na temat młode
go Hiszpana. Czemu nie potrafił okazać mu chociaż
cienia współczucia i zrozumienia, czemu nie widział,
że chłopiec jest po prostu osamotniony? Czyżby wca
le nie znał swej własnej żony, nie poznał jej czułej
i tkliwej natury? Major przełknął ślinę i z wysiłkiem
ciągnął: - Mój ojciec jednak widział tylko jedno: męż
czyznę, który spędzał zbyt wiele czasu w towarzy
stwie jego żony, księżnej Cranleigh. Teraz przychodzi
mi do głowy, że ojcu chodziło mniej o to, co mogło
wydarzyć się rzeczywiście, niż o to, jak to wyglądało
z zewnątrz albo dokładniej mówiąc - Mark zaśmiał
się sucho - o to, co mogli sobie pomyśleć ludzie.
227
- No, ale przecież pan nie mógł mieć z tym nic
wspólnego.
- Nie. Jednakże to ja jestem odpowiedzialny za fi
nał tego dramatu. Seńor Alvarez tęsknił też za swoimi
młodszymi braćmi, więc zawsze prosił mamę, żeby po
zwoliła mi zostać, kiedy odwiedzając ją, zastawał mnie
w jej towarzystwie. Przyniósł mi raz w prezencie ma
ły mieczyk, z którego byłem ogromnie dumny, i oczy
wiście pokazałem go ojcu. Chciałem mu zademonstro
wać, jaki jestem już duży i dorosły.
- Chłód, z jakim ojciec przyjął moją nową zabawkę,
gorzko mnie rozczarował, ale to, co nastąpiło pózniej,
było jeszcze gorsze. Przechodziłem przypadkiem koło
biblioteki, w której ojciec łajał moją matkę za to, że
spotyka się z seńorem Alvarezem. Pragnąc jej bronić,
wbiegłem do środka i powiedziałem, że Hiszpan ten nie
jest łotrem i zdrajcą, jak utrzymywał mój ojciec, ale
bardzo miłym człowiekiem, który często u nas bywa.
Nigdy nie zapomnę, co wydarzyło się potem. Mój oj
ciec wyglądał jak chmura gradowa, gdy, zebrawszy się
na odwagę, wchodziłem do biblioteki, ale kiedy już po
wiedziałem swoje, był wściekły. Czułem prawie ulgę,
gdy kazał mi natychmiast wyjść, ale niepokoiłem się
o matkę. Sprawiała wrażenie bardzo nieszczęśliwej.
Nie mogąc mówić dalej, Mark urwał i gęsto mru
gając oczyma, zapatrzył się na ocean. Wreszcie od
chrzÄ…knÄ…Å‚ i podjÄ…Å‚ swe opowiadanie.
- To był przedostatni raz, kiedy widziałem moją
matkę. Zamknęła się w swoim pokoju, a mnie nie po
zwalano jej odwiedzać, gdyż, jak twierdzono, była
chora. Dopiero kiedy widać było jasno, że wkrótce
umrze, wpuszczono mnie do niej. Była taka blada
228
i wychudzona. Powiedziałem... powiedziałem jej, jak
bardzo jest mi przykro. Nie chciałem przecież spra
wić jej bólu ani też jej zranić. Odparła, że to przecież
nie moja wina, ale ja wiedziałem co innego. Wtrąci
łem się do rozmowy, a ona zachorowała. Błagałem ją,
by wyzdrowiała, a ona obiecała mi, że spróbuje, ale
oboje wiedzieliśmy, że to na nic. Umarła następnego
dnia, a wkrótce potem wysłano mnie do szkoły.
- Biedny chłopiec. - W oczach Sophii zalśniły łzy.
Wyciągnęła rękę i dotknęła policzka mężczyzny. - To
musiało być straszne.
Ujął jej dłoń.
- Tak. I długo nie mogłem się z tego otrząsnąć. Ale
w końcu udało mi się. Teraz potrafię z tym żyć, zaś
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
