ďťż  
logo.png
ban.jpg
Sunday, April 6th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • razem.keep.pl
    • « M E N U »

    »

    » Index
    » Richard Bandler, John La Valle Alchemia Manipulacji
    » Condon Richard Chwala Prizzich
    » Hłasko Marek Sowa, cĂłrka piekarza
    » CĂłrka dymu i koœci
    » Holynski_Marek_ _E mailem_z_Doliny_Krzemowej
    » LE Modesitt The Octagonal Raven (v1.0)
    » For & Against (L.G.Alexander)
    » Aleksander Krawczuk Ostatnia olimpiada
    » Boge Anne Lise Grzech pierworodny 13 Uwić™ziona
    » Williams_Cathy_Narzeczona_greka
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]

    - Nie. Dziękuję. Nikt nic nie może tu pomóc.
    - Sophio. - Mark był bezradny wobec jej smutku
    bardziej niĹź kiedykolwiek w Ĺźyciu, oprĂłcz tych kilku
    miesięcy, kiedy patrzył, jak jego własna matka niknie
    w oczach. Nikt nie mógł uczynić nic, by złagodzić
    cierpienie dziewczyny. Jako żołnierz stale miał do
    czynienia ze śmiercią i chociaĹź nigdy do niej nie przy­
    wykł, nauczył się sobie z nią radzić, tyle Ĺźe po woj­
    skowemu. Tak jak inni rzucał się w wir walki, tej sa­
    mej, która pozbawiła życia jego kolegów. Jednak nie
    mógł zaproponować Sophii tego rodzaju pocieszenia.
    Spojrzał w jej pociemniałe z bĂłlu oczy, lecz nie do­
    strzegł w nich nawet śladu łez. Gotów był się założyć,
    że nie zapłakała ani razu... strata była zbyt wielka, by
    Sophia mogła o niej myśleć, gdyby zaś otworzyła tamę
    swym uczuciom, ich gwałtowność mogłaby ją zabić.
    - Biedactwo - szepnął Mark i objął ją ramieniem.
    Zesztywniała, starając się opanować. Mark ostroĹź­
    nie gładził jej plecy, dopóki nie poczuł, że trochę się
    odprężyła. Przyciągnąwszy ją nieco bliżej, rozwiązał
    wstążki jej czepka, zsunął go jej na plecy, a potem
    225
    powoli i łagodnie przybliżył jej twarz do swej piersi.
    Przez chwilę opierała się, a potem uległa z wes­
    tchnieniem. Napięcie powoli opuszczało ją, aĹź wresz­
    cie lekko przytuliła głowę do ramienia Marka.
    - No, no. Tak lepiej. Musi pani poddać się żalowi
    albo nigdy on pani nie opuści - szepnął Mark w ciem­
    ne loki muskające mu policzek.
    Nic nie odpowiedziała. Przez jakiś czas gładził jej
    włosy, pozwalając jej czerpać od siebie nowe siły, ale
    w końcu delikatnie odsunął ją od siebie. Uniósł jej twarz
    i spojrzał głęboko w oczy, wciąż suche i pełne bólu.
    - Sophio, moja droga, nie broń się tak przed swym
    żalem. Czasami dzielność i opanowanie nie są dobre,
    zwłaszcza jeśli stanowią przeszkodę, by Ĺźyć dalej. Je­
    śli nie pozwolisz sobie dać ujścia swej boleści, nigdy
    się jej nie wyzbędziesz. Wiem to dobrze, uwierz mi.
    - Wie pan? - W jej wzroku malował się wyrazny
    brak wiary, niedaleki od pogardy, co nie było zbyt
    obiecujące, ale przynajmniej stanowiło jakąś reakcję
    i było lepsze niż całkowita obojętność.
    - Tak. Wiem. TakĹźe straciłem matkę, i to w o wie­
    le gorszych okolicznościach, a poza tym byłem wte­
    dy znacznie młodszy niż pani teraz.
    - Ale to co innego. Był pan młody, miał ojca i bra­
    ta; rodzinę.
    - Nie, było gorzej, bo to ja ją zabiłem.
    To ją wreszcie zainteresowało.
    - Proszę? - Jeśli przedtem w jej głosie brzmiało po­
    wątpiewanie, w tej chwili nie wierzyła mu wcale. -
    Nie mogę sobie wyobrazić, jak chłopiec...
    - Nie zabiłem jej fizycznie, ale mimo to jestem od­
    powiedzialny za jej śmierć. Matka czuła się bardzo
    226
    osamotniona. MĂłj ojciec, ktĂłry powinien był wie­
    dzieć, jak bardzo złakniona jest towarzystwa, trzymał
    ją na wsi, w Cranleigh, odległym o wiele mil od za­
    baw i rozrywek, których tak była spragniona, i od jej
    rodaków. Kiedy jechaliśmy do miasta, stawała się
    kimś zupełnie innym. Przyjmowała wiele, zwłaszcza
    osoby należące do ambasady hiszpańskiej, gdyĹź tęsk­
    niła za wiadomościami o swojej rodzinie i pozosta­
    wionych w ojczyznie przyjaciołach. Był też pewien
    młody człowiek, rĂłwnieĹź odczuwający wielką nostal­
    gię, który spędzał na rozmowach z moją matką długie
    godziny, gdyż nie tylko mieli wspólnych przyjaciół
    i byli spokrewnieni, ale takĹźe oboje kochali hiszpań­
    ską literaturę, malarstwo i muzykę. Kiedy teraz o tym
    myślę, rozumiem, że był jeszcze bardzo młody, moja
    matka zaś nie tylko mĂłwiła tym samym co on języ­
    kiem, zastępowała mu też rodzinę, pozostawioną
    w odległej ojczyznie. Mój ojciec jednak - Mark urwał,
    przypominając sobie jego lodowaty ton, gdy, i tak za­
    wsze chłodny i obojętny, mĂłwił coś na temat młode­
    go Hiszpana. Czemu nie potrafił okazać mu chociaż
    cienia współczucia i zrozumienia, czemu nie widział,
    Ĺźe chłopiec jest po prostu osamotniony? CzyĹźby wca­
    le nie znał swej własnej żony, nie poznał jej czułej
    i tkliwej natury? Major przełknął ślinę i z wysiłkiem
    ciągnął: - MĂłj ojciec jednak widział tylko jedno: męż­
    czyznę, ktĂłry spędzał zbyt wiele czasu w towarzy­
    stwie jego żony, księżnej Cranleigh. Teraz przychodzi
    mi do głowy, że ojcu chodziło mniej o to, co mogło
    wydarzyć się rzeczywiście, niż o to, jak to wyglądało
    z zewnątrz albo dokładniej mówiąc - Mark zaśmiał
    się sucho - o to, co mogli sobie pomyśleć ludzie.
    227
    - No, ale przecież pan nie mógł mieć z tym nic
    wspĂłlnego.
    - Nie. JednakĹźe to ja jestem odpowiedzialny za fi­
    nał tego dramatu. Seńor Alvarez tęsknił też za swoimi
    młodszymi braćmi, więc zawsze prosił mamę, Ĺźeby po­
    zwoliła mi zostać, kiedy odwiedzając ją, zastawał mnie
    w jej towarzystwie. PrzyniĂłsł mi raz w prezencie ma­
    ły mieczyk, z ktĂłrego byłem ogromnie dumny, i oczy­
    wiście pokazałem go ojcu. Chciałem mu zademonstro­
    wać, jaki jestem już duży i dorosły.
    - Chłód, z jakim ojciec przyjął moją nową zabawkę,
    gorzko mnie rozczarował, ale to, co nastąpiło pózniej,
    było jeszcze gorsze. Przechodziłem przypadkiem koło
    biblioteki, w której ojciec łajał moją matkę za to, że
    spotyka się z seńorem Alvarezem. Pragnąc jej bronić,
    wbiegłem do środka i powiedziałem, że Hiszpan ten nie
    jest łotrem i zdrajcą, jak utrzymywał mój ojciec, ale
    bardzo miłym człowiekiem, który często u nas bywa.
    Nigdy nie zapomnę, co wydarzyło się potem. MĂłj oj­
    ciec wyglądał jak chmura gradowa, gdy, zebrawszy się
    na odwagę, wchodziłem do biblioteki, ale kiedy juĹź po­
    wiedziałem swoje, był wściekły. Czułem prawie ulgę,
    gdy kazał mi natychmiast wyjść, ale niepokoiłem się
    o matkę. Sprawiała wrażenie bardzo nieszczęśliwej.
    Nie mogąc mĂłwić dalej, Mark urwał i gęsto mru­
    gając oczyma, zapatrzył się na ocean. Wreszcie od­
    chrząknął i podjął swe opowiadanie.
    - To był przedostatni raz, kiedy widziałem moją
    matkę. Zamknęła się w swoim pokoju, a mnie nie po­
    zwalano jej odwiedzać, gdyż, jak twierdzono, była
    chora. Dopiero kiedy widać było jasno, że wkrótce
    umrze, wpuszczono mnie do niej. Była taka blada
    228
    i wychudzona. Powiedziałem... powiedziałem jej, jak
    bardzo jest mi przykro. Nie chciałem przecieĹź spra­
    wić jej bólu ani też jej zranić. Odparła, że to przecież
    nie moja wina, ale ja wiedziałem co innego. Wtrąci­
    łem się do rozmowy, a ona zachorowała. Błagałem ją,
    by wyzdrowiała, a ona obiecała mi, że spróbuje, ale
    oboje wiedzieliśmy, że to na nic. Umarła następnego
    dnia, a wkrótce potem wysłano mnie do szkoły.
    - Biedny chłopiec. - W oczach Sophii zalśniły łzy.
    Wyciągnęła rękę i dotknęła policzka mężczyzny. - To
    musiało być straszne.
    Ujął jej dłoń.
    - Tak. I długo nie mogłem się z tego otrząsnąć. Ale
    w końcu udało mi się. Teraz potrafię z tym żyć, zaś [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • kwiatpolny.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
    De minimis - o najmniejszych rzeczach.
    Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
    Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
    Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Nie trzymaj się kurczowo niczego, poniewaĹź wszystko podlega ciągłym przemianom.. Design by Templates For All.