|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Nie pocałuję cię na dobranoc - szepnął w końcu. - Nie
potrafiłbym wtedy odejść. Tak bardzo przyzwyczaiłem się, że
jesteś blisko mnie, i że w każdej chwili możemy... no, wiesz...
A zatem tak będzie bezpieczniej... dobranoc, Caroline.
Nie chciała, żeby tak po prostu odszedł, pragnęła, by
powiedział coś więcej, coś, co dałoby jej nadzieję na
przyszłość, a przynajmniej na następne dni. Chciała go
zatrzymać, już wyciągnęła nawet rękę w jego kierunku, ale
natychmiast ją cofnęła. Wiedziała, że może to znaczyć o jeden
dotyk za dużo. Między nimi przecież wciąż iskrzyło i każde
muśnięcie mogło wywołać lawinową reakcję. A poza tym ten
krok należał do niego, to on powinien zabiegać o jej względy,
dbać o dalsze losy ich związku.
- Dobranoc - szepnęła więc tylko i odwróciła się, by
otworzyć drzwi. Nie chciała patrzeć, jak Joe odchodzi.
Szybko weszła do środka i poczuła, że się dusi. Wewnątrz
panował bowiem nieprawdopodobny zaduch, przez dwa dni nie
86
była włączana klimatyzacja. Jednak nawet to ciężkie powietrze
nie zabiło w niej uczucia pustki, które wywołało rozstanie z
Joem.
Tej nocy nie spała zbyt dobrze, kręciła się niespokojnie,
nękana złymi snami. Wciąż, jakby podświadomie, szukała go
obok siebie i natrafiając na puste miejsce, budziła się i
przerażona siadała na łóżku. Brakowało jej jego gorącego,
muskularnego ciała i ciepła, które z niego emanowało.
Na dobre obudziła się jeszcze przed świtem i w żaden sposób
nie mogła już zasnąć. Jakiś czas walczyła ze sobą, ale wreszcie
zrezygnowała. Wstała więc, wzięła prysznic i ubrała się. W
końcu praca była dla niej zawsze wybawieniem, a ona
przyjechała tu właśnie do pracy, a nie po to, żeby zabawiać się
z szefem projektu.
I to myślenie pomogło. Wzięła się za przygotowanie
dzisiejszych testów i po chwili pochłonęły ją bez reszty. Joe
nie wpadł do niej w drodze do swego biura i była mu za to
naprawdę bardzo wdzięczna. Co by było, gdyby wszedł tu i ją
pocałował? Kochaliby się na podłodze na oczach wszystkich?
Jako pierwszy pojawił się w biurze Cal i od razu, niemal od
drzwi, zapytał:
- Gdzie byłaś w czasie weekendu? - W jego głosie wyczuła
odrobinę pretensji.- Próbowałem się do ciebie dodzwonić.
- Do mnie? - powtórzyła jego słowa z niedowierzaniem.
- Tak, do ciebie. Chciałem porwać cię do kina.
- Byłam w Vegas odpowiedziała po chwili.
- Spędziłam tam cały weekend. Nie przyszło mi nawet do
głowy, że będziesz próbował się do mnie dodzwonić.
- A szkoda. Fajne miasto, prawda? Zrobiłaś turę po
kasynach?
- Nie mam duszy hazardzisty, wolę mini-golfa - odparła z
uśmiechem.
- W takim razie uważaj na siebie, Vegas to szalone miasto, a
zbyt dużo ekscytacji może każdego zabić, ciebie też.
87
Och, gdyby wiedział... Musiałaby umrzeć w ciągu tego
weekendu co najmniej dziesięć razy, a tymczasem czuła się
lepiej niż kiedykolwiek, była pełna energii i naładowana jakąś
dziwną siłą.
W końcu Cal jej odpuścił i gdy już wszyscy pojawili się w
biurze, udali się razem do pomieszczenia kontroli lotów. Tam
także nie było Joego. Okazało się po chwili, że piloci
przygotowują się już do testów, a gdy silniki zaczęły wyć jak
opętane, nie było już najmniejszych wątpliwości, co za
moment nastąpi. Strach zacisnął jej gardło, ale przymusiła się
do koncentracji. Powtarzali dziś testy po piątkowej nieudanej
próbie. I znowu Joe i Bowie pilotowali Nocne Jastrzębie, a
Daffy i Marick lecieli na F-22.
Wszyscy obecni w sali kontroli lotów, jak jeden mąż
zgromadzili się wokół monitora. Pośród nieprawdopodobnego
huku samoloty wzbiły się w powietrze. Z początku wszystko
poszło gładko i Caroline mogła odetchnąć z ulgą. Lasery i
wszystkie pozostałe urządzenia działały prawidłowo.
Oczywiście nie była na tyle nierozsądna, żeby sądzić, że już
nic złego nie może się przydarzyć. Ale póki co, liczyła na łut
szczęścia, przynajmniej jeszcze tym razem.
Testy przebiegły sprawnie i wszyscy uśmiechali się do siebie
z zadowoleniem, a samoloty zawróciły do bazy. Caroline
jednak wciąż nie odrywała oczu od ekranu. I nagle, ku swemu
przerażeniu, zauważyła, że w samolocie Bowiego zapaliła się
lampka naprowadzania pocisku na cel. To nie było zabawne,
zwłaszcza że cały czas siedział Daffiemu na ogonie.
- O rany, co on robi? Zwariował? To niemożliwe! -
krzyknęła. - On uruchomił system! - Co się dzieje? - spytał
Yates i podbiegł do monitora. Zaraz za nim podszedł Adrian.-
Co jest? - zapytał Cal, słysząc zamieszanie.
- Zobacz sam, nie wiem, co się tam dzieje odparł Adrian.
Cal ponownie włączył komputer. Na jego ekranie ukazała się
natychmiast informacja o wystrzeleniu pocisku.
88
- Matko jedyna! - szepnął Cal i już po chwili cale
pomieszczenie wypełniło się przerazliwym krzykiem Daffiego:
- Rany, dostałem! Dostałem!
Jednocześnie z jego krzykiem słychać było urywane,
nerwowe nawoływania Bowiego:
- Co się dzieje? Jakim cudem... uruchomił się... system?
Słyszy mnie ktoś? Baza? Baza! Odezwij się!
- Tracę panowanie nad samolotem! Słyszycie? Halo! - darł
się Daffie. Jego głos stawał się coraz bardziej odległy i
przytłumiony.
- Katapultuj się! To rozkaz! - rozległo się w głośnikach. - To
rozkaz! - Głos Joego brzmiał spokojnie, choć bardzo
stanowczo.
- O Boże - jęczał Daffie. - A co z maszyną?
- Przestań pieprzyć, Daffie! - krzyknął Bowie. - Ratuj się!
W głowie Caroline powstał nieprawdopodobny mętlik. Głosy
nakładały się jeden na drugi i nie wiedziała już, co się tam
właściwie dzieje i kto co mówi.
- Natychmiast katapultuj się! Teraz! - krzyknął raz jeszcze
Joe, nadal nie tracąc kontroli nad nerwami.
I po chwili na ekranie komputera pojawiła się informacja, że
pilot samolotu F-22 katapultował się.
- Widzę czaszę spadochronu! - zameldował Marick. - Ale jest
za nisko! O Boże, za nisko!
W tym momencie dal się słyszeć przerażający huk eksplozji.
To F-22 roztrzaskał się o piaski pustyni.
89
ROZDZIAA DZIEWITY
Joe zamaszystym krokiem wszedł do pomieszczenia kontroli
lotów. Na jego twarzy malowała się wściekłość. Rozjuszone
spojrzenie kierował po kolei na twarze pracowników zespołu
zajmującego się laserami.
- Co, do jasnej cholery, się stało- - rzucił w końcu pytanie do
wszystkich i każdego z osobna. Coście tam zmajstrowali?
Zapłon nie mógł się przecież uruchomić samoistnie! - ryknął.
Nie mieli pojęcia, co mogło się stać. Cały system był
uważnie przeglądany w piątkowe popołudnie.
- No, słucham? Co macie do powiedzenia? Niemal bym
stracił jednego z pilotów! To nie żarty! - huknął. - A samolot
za osiemdziesiąt milionów dolarów właśnie roztrzaskał się o
ziemię i został rozrzucony po całej pustyni! No, co jest? Czy
ktoś z was może się odezwać i coś mi wyjaśnić?
Zapadła prawdziwie grobowa cisza. Nikt nie ośmielił się
nawet poruszyć. Po dłuższej chwili odezwał się Yates.
- Nie mamy w tej chwili nawet żadnych przypuszczeń, nie
wiemy, co się mogło stać.
- No to się dowiedzcie - syknął jadowicie Joe. - W waszym
interesie jest, bym jak najszybciej miał na biurku raport w tej
sprawie. Macie na to maksymalnie trzydzieści sześć godzin!
Chcę mieć szczegółową analizę problemu: co się stało i
90
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
