|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dzieckiem i dlatego ci na mnie nie zależy.
- Ja...
- I może rzeczywiście nie jestem. - Juliana odwróciła się do niego, nagle zaciekła. -
Może mimo tych wszystkich podobieństw, które, jak mi się wydaje, dostrzegam, miałeś rację
i jestem dzieckiem jednego z kochanków mojej matki. Musisz w to wierzyć, ojcze, bo z tego
powodu od trzydziestu lat mnie karzesz. - Wstała. Głos jej się łamał. - Tylko czy to powinno
mieć jakieś znaczenie? To przecież nie była moja wina! Dałabym każdego funta z tych stu
pięćdziesięciu tysięcy za jedno słowo miłości bądz aprobaty z twoich ust. Cóż, nigdy ich nie
usłyszałam. W końcu przestałam próbować. A więc bez skrupułów przyznaję, że zrobiłam
prawie wszystkie te rzeczy, które przyniosły mi twoją dezaprobatę w ciągu minionych
trzydziestu lat. A teraz jest już za pózno, ojcze. Nie zażegnamy naszych nieporozumień za
pomocą pieniędzy.
- Juliano, zaczekaj! - zawołał markiz.
Juliana pokręciła głową. Podeszła do łóżka, pochyliła się i ucałowała ojca w policzek.
- Wybacz mi, ojcze. Wracam do Londynu. Nigdy nie lubi łam wsi i żałuję, że tu
przyjechałam. Teraz życzę ci zdrowia i... - uśmiechnęła się - wielu długich lat życia.
Na dworze pachniało świeżością kontrastującą z duchotą panującą w pokoju chorego.
Juliana była tak zła, że nie chciała rozmawiać ani z Jossem, ani z Amy, ale też nie miała
ochoty na natychmiastowy powrót do Londynu. Zostawiła powóz gotów do drogi przed
głównym wejściem i ruszyła ścieżką przez zapuszczony ogród w kierunku rzeki.
Rozgarnąwszy wierzbowe gałązki, wśliznęła się w zieloną ciemność tuż przy brzegu, usiadła
na trawie i podciągnęła kolana pod brodę, tak jak robiła w dzieciństwie. Czuła się
nieszczęśliwa. Po policzku spłynęła jej pojedyncza łza. Otarta ją, oparta czoło o kolana i
mocno je objęła. Sto pięćdziesiąt tysięcy funtów. Tak dużo pieniędzy. Na swój sposób ojciec
złożył jej bardzo hojną ofertę. Jednak czymże były pieniądze w porównaniu z miłością i
troską, których nie był jej w stanie dać? Tak wiele mogła powiedzieć - tak wiele gniewnych
słów się w niej gotowało - ale w końcu zdusiła je, doszedłszy do wniosku, że to nie ma sensu.
Nie teraz, po tylu latach.
Kup sobie męża. Czyżby upadła tak nisko, że musiała przekupić przyzwoitego
mężczyznę, żeby przymknął oczy na jej przeszłość i się jej oświadczył? Jej ojciec
najwyrazniej tak uważał. Sama myśl o tym była nie do zniesienia, a jednak w głębi serca w to
wierzyła. Dawno temu powiedziała Jossowi, że już nigdy nie wyjdzie za maż; że żaden
godzien szacunku mężczyzna nie zapomni o jej złej reputacji. Ta myśl bolała.
Nagle dobiegł jej uszu trzask łamanej gałązki, ostry krzyk ptactwa nad leniwie płynącą
rzeką. Odwróciła się szybko.
Pod jedną z wierzb stał Martin Davencourt. Nic nie mówił. Juliana otworzyła usta,
chcąc coś powiedzieć, po czym zamknęła je na powrót. Nie chciała nawet myśleć o tym, co
mógł wyczytać z jej twarzy. Czuła, jak na policzki wstępuje jej krwisty rumieniec, jakby
została przyłapana na gorącym uczynku. Zerwała się na nogi.
Wówczas Martin się poruszył, dwoma krokami pokonując dzielącą ich przestrzeń.
Objął ją, przytulił do siebie, a potem całował z gwałtownością, którą Juliana uznała za
przerażającą, a jednocześnie nieprawdopodobnie delikatną.
Po długiej chwili uwolniła się z jego uścisku.
- Martinie...
- Juliano... dobrze się czujesz?
- Oczywiście. Przyszłam tu na krótki samotny spacer przed powrotem do Londynu.
Próbowała poprawić włosy, ale drżenie palców i niepewny, ściszony głos zadawały
kłam pozornej obojętności. Martin uchwycił jej palce w swoje i uniósł jej dłoń do warg.
Juliana spojrzała na niego i uciekła wzrokiem. W jego oczach dostrzegła tyle czułości, że
ogarnęło ją wzruszenie.
- Dlaczego płakałaś? - spytał Martin.
- Och, nic takiego. Ojciec zaoferował mi fortunę, a ja odmówiłam. Zastanawiałam się,
co ze mnie za idiotka.
- Dlaczego zaoferował ci fortunę?
Julianie zrobiło się zimno. Chciała mu się zwierzyć, ale powiedzenie Martinowi
Davencourtowi, że ojciec zaoferował jej fortunę, żeby zwabiła męża, wydało jej się
wyjątkowo poniżające.
- Och, nie mówmy o tym! To zbyt ponure. Muszę wracać do Londynu.
Martin wciąż zagradzał jej drogę.
- Musiało to być coś nad wyraz przykrego, skoro doprowadziło cię do płaczu.
- Nie tak bardzo - Juliana przywołała uśmiech na twarz. Była pewna, że zarówno jej
uśmiech, jak i ona sama wyglądają upiornie i nieprzekonująco. - Przecież zalewam się łzami z
byle powodu, wiesz o tym! To jeden z moich talentów, nawiasem mówiąc, wyjątkowo
użyteczny.
- Skoro mamy nie rozmawiać o twojej fortunie, może w takim razie porozmawiamy o
tym, co się dzieje między nami - zaproponował. - Tamtej nocy w lodowni...
Juliana zerknęła na niego spod rzęs.
- Nie ma o czym mówić. Nagłe pożądanie to nic niezwykłego, Martinie. Kończy się
tak samo szybko, jak się zaczyna. Coś o tym wiem. Takie rzeczy czasami się zdarzają i tyle.
- Bzdura. - Błękitne oczy Martina zwęziły się ze złości. Dziwne, ale Julianie wydało
się to wyjątkowo pociągające. - Mnie się to nie zdarza. Tobie też nie, sądząc po tym, co
powiedziałaś mi tamtej nocy, więc nie udawaj.
Znalazła się w potrzasku.
- Wiem, co powiedziałam.
- No cóż... - Martin skrzyżował ramiona na piersi. - Juliano, jeśli w dalszym ciągu
będziesz tak sztuczna i będziesz trzymała mnie na dystans, znajdę inny sposób...
Złożyła ręce jak do modlitwy.
- Ale ja jestem sztuczna. Bez przerwy ci to powtarzam. Dlaczego mnie nie słuchasz?
- Jesteś na pewno nieprawdopodobnie uparta. Każdy, kto potrafi całować w ten
sposób, i udawać, że to nic nie znaczy...
Juliana na oślep wepchnęła włosy pod czepek. Musiała stąd uciec. Jeszcze trochę i
prawie na pewno ustąpi, przyzna, że go kocha, i zacznie mówić najróżniejsze żenujące,
beznadziejne głupstwa. Musiała się go jakoś pozbyć. Teraz, zanim będzie za pózno.
- Przykro mi, ale ja nie mam ochoty tego ciągnąć. To nic dla mnie nie znaczy.
Martin dłońmi ścisnął jej ramiona i odwrócił ją twarzą do siebie, lecz kiedy
przemówił, jego głos był nadspodziewanie łagodny.
- Juliano, moja cierpliwość jest na wyczerpaniu. Nigdy więcej przede mną nie udawaj.
Drżałaś, kiedy cię całowałem, i nie chcę wierzyć, że to nic dla ciebie nie znaczy. - Palcami,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
