|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Georg uśmiechnął się szyderczo.
- Naturalnie, przyjęli tę wiadomość entuzjastycznie, aby wyłudzić od was
więcej.
- Pohamuj się, Georg, jak możesz tak mówić o naszych pracownikach? -
powiedziała rozgniewana Rose.
Wybuchnął ze złością:
- Zamilcz, co ty możesz o tym wiedzieć! Radca wyprostował się gwałtownie.
- Wstydziłbyś się, jak możesz fałszywie i niesprawiedliwie oceniać naszych
ludzi! To robotnicy pomogli nam uczynić zakłady Carola wielkimi. Z
pewnością nie dokonali tego sami, bo oprócz siły fizycznej potrzebna była
inteligencja. Ale bez ich pomocy nie osiągnęlibyśmy tak wiele. Pracodawcy i
pracownicy tworzą całość, są na siebie skazani i dlatego obie strony muszą
działać, aby stworzyć dobre wzajemne stosunki.
Georg szydził:
- To oddaj im wszystko, co masz, do ostatniego grosza, wtedy może będą
zadowoleni.
- Tego nikt z nich nie żąda, musiałby być niespełna rozumu. Czynię ludzi
wolnymi i zadowolonymi z pracy i to daje mi satysfakcję. Ty, mój kochany
Georgu, masz mimo swojej zarozumiałej wyniosłości ciasne horyzonty
myślowe. Gdybym pozwolił kierować według twojego widzimisię, zle
działoby się w zakładach Carola. I dlatego, powiem ci o tym już dzisiaj, także
po mojej śmierci będzie rządził tutaj mój duch. Gert będzie wykonawcą mojej
woli. a ty nie będziesz mógł przedsięwziąć nic bez jego zgody. Nie oddawaj się
zatem marzeniom o przyszłości, niepotrzebnie łudzisz się, że będziesz tu
rządził samowolnie. Podporządkuj się zawczasu; wszystko tu będzie dalej
prowadzone według moich ustaleń.
Twarz Georga wykrzywiła się. Podskoczył i podszedł do okna. Wypełniła go
bezmyślna wściekłość i jednocześnie straszna nienawiść do brata.
Radca sam był zdenerwowany, mimo że próbował się opanować.
Musiał wreszcie raz zdecydowanie porozmawiać ze starszym synem.
Spokojnie zwrócił się teraz do żony, która siedziała naprzeciwko z
zaciśniętymi ustami.
- Klaryso, ale odeszliśmy od życzenia Rose zorganizowania zabawy dla
dzieci. Mam nadzieję, że dasz na to swoją zgodę. Pieniądze na tę uroczystość
dostanie Rose jako urodzinowy prezent ode mnie. To naturalnie nie musi ci
przeszkodzić w urządzeniu przyjęcia w domu.
Radczyni nie odpowiedziała od razu. Rose wyciągnęła do niej prosząco ręce
i patrzyła błagalnie. Radczyni uniosła wysoko ramiona.
- Jeśli o mnie chodzi, róbcie, co chcecie. Przecież ja nie mam nic do
powiedzenia! Doprawdy, nie rozumiem cię, Rose. Co to może być za
przyjemność? Jestem naprawdę ciekawa, na jakie osobliwe pomysły jeszcze
wpadniesz. Najpierw przeforsowałaś ten kaprys z przedszkolem, dzisiaj
uroczystość w lesie, jutro podchwycisz jeszcze inny dziwaczny pomysł. Nie
wiem, co na to poradzić, jestem całkowicie po stronie Georga i podpisuję się
pod tym, co powiedział.
Słysząc słowa matki, Georg odwrócił się od okna i podszedł do stołu.
Milcząc, z odętymi ustami, zajął ponownie swoje miejsce.
Zaraz po kolacji radczyni i Georg oddalili się. Radca spojrzał za nimi z
gorzkim uśmiechem. Gert chwycił impulsywnie jego rękę.
- Kochany, kochany tato - powiedział tylko. Starszy pan uśmiechnął się do
niego.
- Już dobrze, mój synu! Rose, zaśpiewaj nam kilka pieśni, musimy zmienić
nastrój! To nierozsądne, aby różnice poglądów pozbawiały nas dobrego
humoru.
Rose objęła go. A potem poszła do pokoju muzycznego. Podeszła do okna i
popatrzyła na drugi brzeg. I znowu zobaczyła tam dwie szczupłe postacie.
Zaraz zapomniała tę przykrą scenę przy stole. Podeszła do fortepianu i zagrała
przygrywkę. Radośnie rozległ się jej głos w ten wiosenny wieczór i oddawał
to, co czuło serce: Kocham cię teraz i w wieczności".
Gdy Gert Ruhland szedł następnego ranka przez salę korespondentek,
zobaczyÅ‚, że także dzisiaj miejsce Käthe jest puste.
Nie mógł się pozbyć wewnętrznej obawy o nią.
Wszedł do swojego gabinetu i podsłuchiwał z zapartym tchem, co dzieje się
po drugiej stronie. Ale przez obite drzwi nie przechodził żaden dzwięk.
Georg nie zamienił z nim od wczorajszego wieczoru ani słowa. Przy
śniadaniu siedzieli w milczeniu naprzeciwko siebie.
Gert słuchał jeszcze chwilę. Potem usiadł, zły na siebie, przy biurku i zaczął
pracować.
Ale ciÄ…gle nasÅ‚uchiwaÅ‚. DrÄ™czyÅ‚o go, że Käthe Lindner byÅ‚a po drugiej
stronie, z jego bratem. Najchętniej wszedłby i pod byle jakim pretekstem tak
długo zatrzymał się u brata, dopóki ona nie opuściłaby gabinetu.
Sam nie wiedział, czego się lękał. Jeśli Georg rzeczywiście za bardzo
zbliżyłby się do panny Lindner, to nie była ona, jego zdaniem, osobą, która by
sobie na to pozwoliła. Być może obawiałaby się utraty posady, gdyby musiała
jego brata przywołać do porządku. Nie mogła przecież wiedzieć, że znalazłaby
z pewnością ochronę i pomoc u jego ojca.
Nagle podniósł się przerażony.
Z drugiej strony, mimo obitych drzwi, dobiegł głuchy odgłos. Nic nie mogło
go już powstrzymać. Zdenerwowany podskoczył do drzwi i otworzył je
zdecydowanym ruchem. WszedÅ‚ i zobaczyÅ‚ Käthe Lindner stojÄ…cÄ… obok
maszyny do pisania. Krzesło, na którym siedziała, leżało przewrócone. Jej
twarz była blada i wyrażała gniew.
A Georg stał pozornie spokojny przy swoim biurku i wertował stos
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
