|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
najbliższej tacy pełny kieliszek szampana. Jej intencje były jasne jak
słońce, kiedy wczepiła palce w pasek i patrząc Clayowi prosto w
oczy, wlała zawartość kieliszka w jego spodnie.
31
RS
ROZDZIAA TRZECI
Następnego ranka Maddie siadła przy kole garncarskim i całą
swoją frustrację i upokorzenie wyładowała na biednej, bezbronnej
kupie gliny. Kiedy waliła w nią pięścią i formowała według własnych
życzeń, widziała przed sobą Claya. Panowanie nad wilgotną zimną
bryłą pochłaniało ją w równym stopniu jak myśli o wilgotnych,
ciepłych ustach bananowego chłopca.
Poddała się po piętnastu minutach daremnej walki o odzyskanie
koncentracji. Przygarbiona, ponuro patrzyła w okno pracowni,
starając się zagłuszyć uporczywą pamięć ostatniego wieczoru.
- To się nigdy nie zdarzyło - oświadczyła Maxwellowi, łaciatemu
kocurowi, który jak co dzień towarzyszył jej w pracy. - Nie
sterczałam na tym przyjęciu jak postrzelona trzynastolatka, robiąc
do Claya Jamesa cielęce oczy. Nie stałam przed nim jak wryta, licząc
na pocałunek. I oczywiście nie załamałam się jak spróchniała
stołowa noga, kiedy odczytał moje myśli i jego zabójczo zmysłowe
usta wykrzywiły się w szyderczym uśmieszku, a potem orzekły, że
jestem zalana.
Rozmasowała zesztywniałe ramiona i westchnęła z niesmakiem.
Gdzie ona, do diabła, miała głowę? Może Clay się nie mylił? Może
rzeczywiście przesadziła z szampanem? To by jakoś tłumaczyło,
dlaczego próbowała z nim flirtować.
Wsparta łokciami na udach, dłubała nieprzytomnie w glinie
oblepiającej jej palce.
- Niezłe zagranie, Brannigan - mruknęła, porzucając nadzieję, że
doczeka się choć odrobiny współczucia od kota - ale przecież ty,
biedna idiotko, nie byłaś wstawiona.
Była ciekawa. Zaintrygowało ją to, co powiedział Garrett,
podnieciły pewne wspomnienia i oczarował kuszący błysk w
błękitnych oczach Claya.
- Nie. Oczywiście, że nie byłam wstawiona...
Było gorzej! Coś ją wtedy opętało. A najgorsze, że on o tym
32
RS
wiedział. Wiedział dokładnie, co jej chodzi po głowie.
- Chciałaś zaspokoić swoją ciekawość, a skończyłaś z
gigantycznym guzem urażonej dumy.
W innej dzielnicy miasta Clay w swoim biurze wgapiał się w listę
materiałów do zaplanowanej na pózną jesień budowy. Fakt, że
dochodziło południe, a on ślęczał wciąż nad tą samą kartką papieru
od ponad godziny, nie poprawił mu nastroju.
Wciąż myślał o ostatnim wieczorze. To była totalna katastrofa,
która zaczęła się od występu w numerze Chiquita Banana". Potem
Maddie na przyjęciu ochrzciła mu szampanem ptaszka - i to jak na
jeden dzień powinno wystarczyć. Ale nie. Dobiła go Veronica, która
ni stąd, ni zowąd zadała mu subtelne pytanie, do czego oboje
zmierzają, a na odpowiedz nie musimy się z niczym spieszyć"
poradziła mu, żeby wobec tego wypchał się końskim łajnem.
W ten oto sposób objawiła mu się Veronica, jakiej dotąd nie znał.
Z jednej strony z ulgą przyjął fakt, że za tymi przejrzystymi
niebieskimi oczami kryje się coś istotniejszego od przepisów
kulinarnych. Z drugiej jednak odkrycie, że ta istota jest tak wulgarna,
wprawiło go w szok.
Prawdę mówiąc, nie miał jej wcale za złe, że się wściekła. Ostatnio
dosyć jasno dawał jej do zrozumienia, że traktuje ich związek bardzo
poważnie. I naprawdę nie wiedział, dlaczego raptem zaczął się
wycofywać.
Gotowy był przecież się ustatkować. Uwierzył, że Veronica jest
właśnie tą kobietą, z którą chce założyć rodzinę. tu jeden uśmiech,
jeden kuszący, niepewny uśmieszek Maddie, tej nawiedzonej
złośnicy, sprawił, że zawirowało mu w głowie i niczego już nie był
pewny.
Musi wziąć się w garść!
Po raz czwarty tego ranka zbierał się, żeby wysłać Veronice
kwiaty z przeprosinami. I wciąż nie mógł się na to zdobyć. Właściwie
z każdą chwilą zwłoki nabierał pewności, że już nigdy nie wyśle
kwiatów Veronice, nie zadzwoni do niej, że to już koniec.
Powinien się tym trochę bardziej zmartwić, ale w końcu przyznał
33
RS
się sam sobie, że choć bardzo lubi Veronike, to tak naprawdę nigdy
jej nie kochał. Kochał myśl o tym, że ją kocha, że ożeni się, założy
rodzinę, lecz, Bogiem a prawdą, tylko wmawiał sobie tę miłość. Nie,
nie zadzwoni już do Veroniki.
Nim zatracił się w spekulacjach, dlaczego tak ochoczo porzuca
pewny, trwały związek, jego myśli poszybowały w innym kierunku.
Znowu stanęła przed nim Maddie, kusząca go słodkim spojrzeniem
wilgotnych oczu. Patrzył w te oczy jak zaczarowany, a potem w
panice uciekł się do starej, niezawodnej taktyki - napaści z
zaskoczenia.
Kiedy zadrwił z Maddie, że jest pijana, krótki, przelotny błysk w
jej oczach sprawił, że coś w nim się załamało. Omal nie spalił się ze
wstydu.
Nie chciał jej zranić. A już na pewno, do diabła, nie zamierzał nie
spać po nocach przez to, że jednak to zrobił! W końcu nic
specjalnego się nie stało. Napadali na siebie od zawsze...
Ale nigdy dotąd nie czuł się przez to tak podle.
Nie podobało mu się to wszystko: jego wyrzuty sumienia, to, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
