|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Nie zauważyłam. Wie pan, czasami ją kąpał, ubierał, bawili się razem... Jak każdy ojciec
lubił ją przytulać... Wyszłam za niego, kiedy Nana miała pół roku...
Przepraszam, co pani powiedziała? szybko zareagowałem. Pan Radwan nie jest ojcem
Nany?
Nie wiedział pan? zdziwiła się. Ojciec Nany zginął w wypadku, a ja zgodziłam się,
żeby przyjęła nazwisko męża.
Dlaczego?
Może nie powinnam o tym mówić, ale mój mąż jest bezpłodny wyjaśniła, a ja
mimowolnie skrzywiłem usta. Facet miał rzeczywiście problem.
Zależało mu na tym nazwisku. Wszyscy myślą, że to jego córka. Stefan na pewno ją kocha
i bardzo się denerwuje tym porwaniem. Sam zresztą wyznaczył nagrodę...
W takim razie co panią tak zaniepokoiło? zapytałem.
No wie pan, gołe dzieci... szepnęła. Skąd wzięły się na jego komputerze? Co robi tam
moja córka? Może ktoś zrobił te zdjęcia z ukrycia, wysłał do niego i próbuje wyłudzić
pieniądze? Mąż o wielu sprawach mi nie mówi, żebym się nie denerwowała...
On wie, że pani może chodzić?
Wie, ale myśli, że mogę sobie pozwolić tylko na bardzo krótkie spacery...
Dlaczego pani to przed nim ukrywa?
Trudno mi o tym rozmawiać zawahała się pani Radwanowa. Zgasiła papierosa i
zapatrzyła się w okno. Przez szczelinę wpadało do środka chłodne powietrze. Czekałem, aż
zacznie mówić. On mnie zdradza... Wie pan, chodzi do innych kobiet westchnęła głośno.
Poczułem się jak ksiądz i wcale mi nie było do śmiechu. Sprawa zaczynała się komplikować
bardziej, niż sobie przed chwilą wyobrażałem.
Chce mi pani powiedzieć, że udaje pani przed nim kalekę, żeby móc go śledzić?
upewniłem się.
Coś w tym rodzaju odparła cicho. Muszę się zabezpieczyć. Sam pan rozumie, że tak
bogaty mężczyzna może w każdej chwili zwariować na punkcie jakiejś panienki i wszystko
rzucić...
Ale po co to udawanie? wyrwało mi się. Gdy ponownie sięgnęła po papierosa, moje
spracowane miechy o mało nie jęknęły.
Cóż, bardziej mnie żałuje... odpowiedziała. Wbrew pozorom mój mąż to bardzo
wrażliwy człowiek...
Na pewno, pomyślałem. Zbiera dziecięcą pornografię, trzyma w komputerze zdjęcia nagiej
córki, nic nie mówi o tym żonie, puszcza się z panienkami... Niewątpliwie Stefan Radwan
urastał w moich oczach na prawdziwego herosa.
Czy ktoś wie, że przyszła pani do mnie?
Nikt zaśmiała się, ale zabrzmiało to raczej smutno. Mój ochroniarz siedzi w
samochodzie przed marketem i czeka na mnie. Jest przyzwyczajony, że zakupy robię bez
wózka. Przyjechałam tu taksówką i tak samo zamierzam wrócić. Muszę pana o coś zapytać...
Pani Radwanowa zawahała się, jakby chodziło o zgodę na wspólną kąpiel. Czy moja córka
żyje? Już drugi raz mnie o to pytała.
%7łyje odpowiedziałem, ale głowy bym za to nie dał. Wszystko wskazuje na to, że jest
w rękach porywaczy. Moim zdaniem chodzi tu o seksbiznes...
Seksbiznes? powtórzyła ze zdziwioną miną matka Nany. Czy moja córka jest w jakimś
burdelu?
To możliwe potwierdziłem. Mogę panią pocieszyć, że nie jest to zwykły dom
publiczny. Chodzi raczej o ekskluzywny, starannie ukryty dom schadzek dla bardzo bogatych
klientów. Myślę, że ktoś za nią zapłacił i dlatego została porwana. Gdyby było inaczej, policja
już by o tym wiedziała. Mówiąc brzydko, dziewczyna byłaby już w oficjalnym obiegu...
Uratuje ją pan?
Za milion euro zrobię wszystko, co w mojej mocy odparłem z wymownym
westchnieniem. Niech wie, że od wielu tygodni śniłem po nocach o forsie, której ona nigdy nie
odziedziczy.
Pani Radwanowa wstała powoli, zachwiała się lekko, ale na szczęście nie runęła pod
biurko. Pożegnała mnie szeptem i wyszła z gabinetu. Wyjrzałem przez okno. Odczekałem, aż
wsiądzie do taksówki. Uzyskane informacje zmuszały mnie do zabezpieczenia moich
interesów. Zadzwoniłem do Stefana Radwana, prosząc o pilne spotkanie. Zdziwił się, ale nie
protestował. Kilka minut po dwudziestej spotkaliśmy się na parterze w kawiarni hotelu
Marriott naprzeciwko Dworca Centralnego. Miły nastrój i zmieniające się widoki za oknami
odpowiadały mojemu temperamentowi.
Pierwszy wszedł znajomy szef ochrony. Nie postarzał się, zasraniec, ani trochę. Nadal
musiałem patrzeć na niego z respektem. Omiótł spojrzeniem kawiarnię, skinął głową na
powitanie i usiadł przy stoliku blisko baru. Radwan podszedł do mnie i rozsiadł się bez
przywitania. Sprawiał wrażenie zmęczonego i lekko zdenerwowanego. Gdy podeszła
kelnerka, zamówiliśmy kawę. Napój w sam raz na noc człowiek nie traci czasu na sen i nie
ma szans przeoczyć czegoś ważnego. Radwan zatrzymał wzrok na moim garniturze,
poluzowanym węzle od krawata, z lekka zakurzonych butach i mlasnął z niecierpliwością.
Ma pan coś dla mnie? zapytał, wyglądając przez okno.
Chcę, żeby zdeponował pan milion euro w banku i podpisał aneks do naszej umowy
wyjaśniłem, nie spuszczając go z oka. Nawet się nie poruszył.
A więc wpadł pan na jakiś trop, tak?
Nie zapeszajmy odpowiedziałem trochę na wyrost, ale czego to człowiek nie zrobi dla
pieniędzy. Obiecałem panu, że będę działał i działam. W chwili, gdy pana córka zostanie
odnaleziona, pieniądze mają zostać przelane na moje konto...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
