|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sedna sprawy. Po śmierci króla Agne wiedzma zabrała przeklęty klejnot i uciekła na
południe. W pogoń ruszył za nią tłum rozwścieczonych poddanych. Pragnęli ukarać
Huldę za kradzież, a także za czarodziejskie praktyki.
- Ale przecież to niemożliwe - zaoponował Alvar, zapominając że muszą rozmawiać
szeptem. - Hulda nie mogła żyć tak długo! Po raz pierwszy pojawia się w czasach
Vanlanda, który panował pod koniec trzeciego wieku. Potem nadeszła kolej na króla
Visbura, Domalda, Domara, Dyggve, Daga, no i Agne. Nieprawdopodobne, aby przeżyła
tylu królów.
- Dlaczego nie? - rzekła Matylda z zapałem, szczęśliwa, że wreszcie ma z kim
porozmawiać. Być może była to pierwsza rozmowa z kimś inteligentnym, odkąd Bror i
ojciec opuścili granice Szwecji. - Proszę mnie posłuchać, kapitanie! Królowie w tamtych
czasach niedługo siedzieli bezpiecznie na tronie...
- Zgoda.
52
- A Agne, ostatni z nich, według zródeł pisanych umarł na początku piątego wieku.
Oboje całkiem zapomnieli, że powinni się spieszyć.
- No właśnie, od końca trzeciego do początku piątego wieku! To około dwustu lat!
Oczywiście, że nie jest to możliwe.
Matylda nie ustępowała.
- Przecież określenie dat jest tylko przybliżone. Dopuszczalny błąd może wynieść nawet
kilkanaście lat. O pierwszych królach nie zachowały się żadne wzmianki historyczne,
dowiadujemy się o nich jedynie z sag. Nie mam wątpliwości, że oni naprawdę istnieli, ale
przecież nie jest to potwierdzone w żadnych materiałach zródłowych. Po drugie, żaden z
ówczesnych władców nie panował długo, o tym już wspominaliśmy, a po trzecie, Hulda
była czarownicą i znała się na magii.
- O, co do tego nie mam żadnych wątpliwości!
- Załóżmy więc, że kiedy sprowadziła śmierć na Vanlanda, była bardzo młoda. A przecież
mogła dożyć stu dwudziestu lat. Czy można to wykluczyć?
- Jeśli chodzi o czarownice, wszystko jest możliwe. Miały swoje sposoby na przedłużenie
życia. A ta stara wiedzma, która pojawiaÅ‚a siÄ™ w moich snach... WidziaÅ‚a jÄ… pani, à
propos?
- Tak! Pierwszej nocy po odnalezieniu skarbu wszyscy śniliśmy koszmary. Okropne
koszmary. ZwidrujÄ…ce oczy, prawda?
- Właśnie. I ohydna pomarszczona twarz starej, ba, prastarej kobiety.
- Zgadza się - przytaknęła Matylda. - Takiej starej twarzy nie widziałam jeszcze u żadnej
staruszki.
- No cóż, poddaję się. To mogła być Hulda. Niewykluczone, że żyła tak długo, a ten
naszyjnik jest zapewne tym samym, na którym zawisł król Agne.
- Wszystko wydaje się mieć logicznie uzasadnienie. Ten wisior jest przesycony złem,
ciąży na nim przekleństwo. W nim ma zródło przemoc i agresja, która ciągle na nowo się
odradza.
- To prawda - przyznał Alvar.
- Ale teraz pośpieszmy się już. Nie możemy ryzykować spotkania z Emilem. On nie
rozstaje siÄ™ z broniÄ….
53
- Ja natomiast nie jestem uzbrojony, a poza tym nie całkiem jeszcze doszedłem do siebie
po odniesionych ranach.
Odruchowo podała mu dłoń i chyłkiem wykradli się z budynku na dziedziniec.
54
ROZDZIAA IX
- Jak dziwnie znowu znalezć się na dworzu - szepnęła Matylda, ciesząc się w duchu, że
trzyma się bezpiecznej dłoni Alvara. - Zbyt długo przebywałam w zamkniętym
pomieszczeniu. Chodzmy tędy, przemkniemy się wzdłuż ściany...
Ile w niej ufności, myślał Alvar, który przez kilka ostatnich lat wiódł twardy żołnierski
żywot i odzwyczaił się od kobiet. Nie podzielał bowiem zainteresowania swych
towarzyszy broni dla duńskich dziewek.
Matylda, córka Nilsa Broderssona, była zupełnie inna. Taka kobieta mogła się podobać!
Filigranowa, delikatna jak figurka z porcelany, a mimo to dla młodszego rodzeństwa
stanowiła oparcie. A przy tym inteligentna i wykształcona...
Co za pech, że ten obrzydliwy Emil zdołał ją nakłonić do małżeństwa. To prawdziwa
tragedia dla niej... a także dla tych, którzy poznali ją pózniej.
Udało im się przedostać przez bramę, której nikt nie pilnował. Nie wiadomo, gdzie
podziewała się służba.
- Cicho - szepnął Alvar przerażony, gdy już znalezli się na zewnątrz.
Zastygli w bezruchu.
Doszedł ich turkot kół i w tej samej chwili zza zakrętu głównej alei prowadzącej do dworu
wyłonił się powóz.
Wracać nie mogli, bo znalezliby się w pułapce. Po jednej stronie drogi ciągnęły się pola,
po drugiej zaś dość rzadko porośnięta dąbrowa.
- Chodzmy - rzucił Alvar, pociągając dziewczynę w stronę drzew.
Biegł przed siebie po nierównym podłożu, by znalezć kryjówkę dla obojga, a Matylda
podążała za nim, kurczowo trzymając go za rękę.
Ale już zostali zauważeni. Powóz się zatrzymał.
- Stójcie albo będę strzelał! - krzyknął Emil.
- Nie zdąży załadować broni - uspokajał Alvar Matyldę. - Biegniemy dalej, dasz radę,
pani?
- Oczywiście.
Po chwili usłyszeli wystrzał, ale znajdowali się już w bezpiecznej odległości.
55
Uciekali przez dąbrowę, która przypominała park, aż dostali się do głównego traktu
ciągnącego się wzdłuż wybrzeża.
- Tu nie ma się gdzie schronić! Musimy przedostać się do tamtego lasu! - zawołał Alvar
pokazując na zachód.
- Słusznie - zgodziła się Matylda. W jej głosie mimo zmęczenia pobrzmiewał zapał. Alvar
rozumiał, że dla niej jest to jedyna szansa, by wydostać się na wolność, i tej okazji
chwyciła się jak tonący brzytwy. Bez chwili wahania.
Słyszeli, że powóz zawrócił i jechał dworską aleją w ich kierunku.
- Nie zdążymy zakopać z powrotem skarbu w tym samym miejscu, gdzie został
znaleziony! - wołała zadyszana Matylda.
- W takim razie poszukamy najpierw maluchów.
- Dobrze.
Powóz już zakręcał i wjeżdżał na główny trakt.
- Och, nie uda nam się uciec! - jęknęła.
- Ależ tak! Jeszcze tylko kawałek!
Zatrzymali się dopiero wówczas, gdy Alvar uznał, że są dostatecznie daleko. W ustach
czuł smak krwi, a nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Matylda upadła na ziemię kompletnie wyczerpana. Alvar poszedł jej śladem.
- Właściwie nie powinien pan tego robić. Nie jest pan jeszcze całkiem zdrów, kapitanie! -
rzekła Matylda, odczuwając wyrzuty sumienia.
- Chyba tak. Ale i dla pani jest to duży wysiłek, tyle czasu spędziła pani w zamknięciu!
Uśmiechnęła się wymuszenie.
- Rzeczywiście, kiepscy z nas biegacze.
Przez chwilę leżeli obok siebie na trawie, wyciągnięci na wznak, usiłując złapać równy
oddech. Po chwili Matylda zapytała:
- Czy musimy taszczyć ze sobą ten paskudny skarb?
- Byłbym szczęśliwy, gdybym mógł się go pozbyć - odparł Alvar po chwili namysłu.
56
- Ja również. Odnoszę bowiem wrażenie, że ten klejnot zatruwa powietrze wokół nas.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
