|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
właśnie skończyła przygotowywać śniadanie. Rebeka zdawała sobie
sprawę, jak trudne będzie pożegnanie. Zastanawiała się, czy powinna
tu jeszcze wrócić. Może byłoby lepiej dla wszystkich, gdyby została w
Nowym Jorku. Przynajmniej w przyszłości nikt nie musiałby cierpieć.
Ona przede wszystkim.
W kuchni Mitch grał z Colbym w dziecięcą układankę z kart.
- Rebeka, nie chcę, żebyś wyjeżdżała - odezwał się chłopiec.
- Muszę zjawić się w biurze. Nie było mnie tam przez prawie
trzy tygodnie.
Pomyślała, że Greta i Colby również będą cierpieć, jeśli zwiąże
się z ich ojcem. Taki związek nie miał przyszłości, jeśli Mitch marzył
o domu pełnym dzieci.
Uściskała ich na pożegnanie. Mitch pomógł jej wsiąść do
samochodu. Potem poprosił córkę, żeby zajęła się Colbym do jego
powrotu. Włączył silnik i odjechali. Rebeka patrzyła na dwójkę
machających dzieci. Miały smutne miny. Nie mogła zrozumieć,
dlaczego czuła się tak, jakby je opuszczała.
Przez chwilę chciała wszystko odwołać, wyjawić swoje uczucia,
zostać i przekonać się, co z tego wyniknie. Jednak nie potrafiła
obciążać Mitcha własnymi problemami. Musiała poradzić sobie sama.
Postępowała tak od dzieciństwa.
Mitch starał się prowadzić niezobowiązującą rozmowę, dopóki
nie znalezli się przy lądowisku. Cessna już czekała, z Wallym za
97
RS
sterami. Mitch pomógł Rebece wysiąść z samochodu. Spojrzał jej w
oczy.
- Pomyśl o nas czasem.
- Oczywiście. Wiesz, Mitch... - zaczęła, przymykając na chwilę
oczy. - Gdy tu wrócę, musi być inaczej.
Zdał sobie sprawę, że jeśli nie ustąpi, może jej już nie zobaczyć.
- Jasne. Jeśli ci na tym zależy, będą nas łączyć tylko sprawy
służbowe. Jednak po zakończeniu przygotowań do kampanii,
będziemy mogli przekonać się, jak wiele nas łączy.
Nie miała czasu na odpowiedz. Podszedł Wally, sięgnął po
bagaże i zaniósł je do samolotu.
- Powinnam już jechać, żeby zdążyć na lot z Denver. Mitch
pochylił się i delikatnie pocałował ją na pożegnanie.
- Przyjemnej podróży - powiedział, cofając się o krok.
- Do zobaczenia, Mitch - szepnęła i ruszyła w stronę samolotu.
- Rebeka! - zawołał za nią. Odwróciła się. - Pamiętaj, że w
każdej sytuacji możesz na mnie liczyć.
Rebeka była w Nowym Jorku już od tygodnia. Właśnie usiadła
za biurkiem w swoim eleganckim gabinecie. Przez lata było to dla niej
najważniejsze. Nadawało sens życiu. Pracowała dniami i nocami,
żeby to osiągnąć. Jednak teraz nie potrafiła skupić się na
obowiązkach. Zastanawiała się, co robią Colby i Greta. Jak Mitch
radzi sobie z ranczem i dziećmi? W końcu otrząsnęła się z zamyślenia.
Pobyt w Wyomingu już się skończył. Teraz musiała wrócić do
rzeczywistości.
98
RS
Zderzenie z rzeczywistością czekało ją już po powrocie do
domu. Poprzedniego dnia była rocznica śmierci jej matki. Pojechała
na cmentarz. Na grobie leżały kwiaty zamówione przez siostrę.
Natomiast dziś Rachel zadzwoniła z pytaniem, czy róże zostały
dostarczone.
Rebeka bardzo chciała odnowić serdeczne stosunki z siostrą.
Jednak skończyły rozmowę telefoniczną, zanim zdążyła wspomnieć
Rachel o kłopotach ze zdrowiem. Dotychczasowe leczenie było tylko
chwilowym rozwiązaniem. Jej lekarz nalegał, by w ciągu najbliższych
kilku miesięcy poddała się zabiegowi usunięcia macicy.
Rebeka nie zwierzyła się blizniaczce. Cóż, będzie jak zwykle.
Sama poradzi sobie ze wszystkim. Pomyślała o Mitchu i łzy napłynęły
jej do oczu. Marzył o domu pełnym dzieci. Wielokrotnie o tym mówił.
Jak mogłaby wrócić do Wyomingu? Nie potrafiłaby ukryć uczuć
wobec Mitcha i jego dzieci. Jeśli zdecydowaliby się na założenie
rodziny, nie potrafiłaby znieść jego rozczarowania. Potrzebował
młodszej kobiety, która stworzy prawdziwy dom i da mu więcej
dzieci.
Rozległo się pukanie do drzwi. Brent wkroczył do pokoju. Tym
razem bez nieodłącznego uśmiechu.
- Cześć, Beck, musimy pogadać - oznajmił. Zajął krzesło i
wyciągnął przed siebie długie nogi.
- Na czym polega problem? - spytała, przestawiając swoje
krzesło za biurko.
- Nie wiem, czy można nazwać to problemem. Co powiesz na to,
żeby wrócić do Wyomingu?
99
RS
Zesztywniała.
- Brent, daj spokój. Wiesz, że nie mogę.
Nie wtajemniczała go w szczegóły. Jednak dała do zrozumienia,
że miała osobiste powody, by tam nie wracać.
- Teraz zajmuję się kampanią dla Newmana. Obiecałeś, że
przejmiesz ode mnie promocję wołowiny.
Brent uniósł dłoń.
-I przejmÄ™... przejÄ…Å‚bym, ale Mitch Tucker inaczej to sobie
wyobraża. Chce tylko ciebie.
Rebeka wzięła głęboki oddech, żeby opanować irytację.
- Nie jestem mu potrzebna do zakończenia tej sprawy.
Brent był wyraznie zakłopotany.
- Tucker zwróci się do innej agencji, jeśli nie dokończysz
projektu. Przynajmniej tak zagroził.
- Rzeczywiście może to zrobić?
- Nasz dział prawny twierdzi, że tak.
Dlaczego Mitch robi mi coś takiego? - pomyślała. Może był tak
przyzwyczajony dostawać wszystko, co zamarzył, a teraz uznał, że
sprawy między nimi nie zostały zakończone. Cóż, ona uważała
inaczej.
- Zgoda. PojadÄ™, ale nie znoszÄ™, gdy zmusza siÄ™ mnie do czegoÅ›.
- Zwietnie. Jestem ci wdzięczny - powiedział, wstając. - Słuchaj,
to tylko kilka tygodni. Gdy wrócisz, urządzimy powitalne przyjęcie.
- Jeśli dożyję - mruknęła pod nosem.
100
RS
- Podejrzanie ostro protestujesz - powiedział, przyglądając się jej
badawczo. - Gdybym cię nie znał, pomyślałbym, że wpadł ci w oko
ten kowboj z Wyomingu.
- Bzdura - zaprzeczyła pospiesznie, choć nie potrafiła zapomnieć
Mitcha nawet na chwilÄ™.
101
RS
ROZDZIAA SIÓDMY
- Wróciłam, jak sobie życzyłeś - oświadczyła Rebeka, wchodząc
do gabinetu Mitcha. Rzuciła na biurko teczkę z dokumentami. Mitch
uniósł wzrok, jakby było mu to zupełnie obojętne. Jednak było
dokładnie na odwrót.
Rebeka wylądowała przed półgodziną. Wiedział o tym, ale
wysłał Wally'ego, by przywiózł ją do domu. Poprosił Gretę, by
pomogła jej się rozpakować. Kazał skłamać, że ma pilną rozmowę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
