|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Miałam może sześć lat, kiedy przyjechał. Coś musiało się wydarzyć, bo nagle zniknął. Może zrobił coś
zÅ‚ego i musiaÅ‚ uciekać. ByÅ‚ podÅ‚y, agencie Savich, tak podÅ‚y jak ciotka Cordelia, Tommy i Tam¬my.
Uderzył Tammy w głowę, a potem tulił ją i głaskał po włosach. To mnie śmiertelnie przeraziło, teraz
widzę, że coś było nie tak w sposobie, w jaki ją przytulał.
- Widziałaś go jeszcze kiedyś?
- Po śmierci mamy przyszedł kiedyś w środku nocy do domu
Tammy i Tommy' ego. Pakowaliśmy się, bo mieli przyjechać po nas ludzie z opieki społecznej i
musieliśmy uciekać. Wcisnął Tammy do ręki całą garść banknotów, pocałował ją, tak z otwartymi
ustami, poklepał ją po policzku i wyszedł. Pamiętam, że Tammy wybiegła za nimi wróciła dopiero po
godzinie. - Marilyn popatrzyła na Savicha. - Nie myślałam o tym od lat. Naprawdę nie zdawałam sobie
sprawy ... ale Tammy nie miała wtedy nawet piętnastu lat. Czy on uprawiał z nią seks, agencie Savich?
- Nie myśl o tym, Marilyn. Czy kiedykolwiek słyszałaś, jak miał na imię?
- Moja mama i ciotka Cordie nazywały go Papą. Słyszałam, jak mówił Tammy, żeby mówiła do
niego Malcolm, więc chyba nazywał się Malcolm Gilliam. Wiecie co? Właśnie zobaczyłam go oczami
wyobrazni. Był przystojny, naprawdę dobrze wyglądał, chociaż był stary.
Pamiętam, że kiedyś, jakieś pół roku pózniej, Tommy i Tammy rozmawiali o nim. Tammy machała
mi przed nosem pocztówką, powiedziała, że jest od jej dziadka. Przypomniałam jej, że to także mój
dziadek, ale ona roześmiała się i powiedziała, że ja go nie znam tak jak ona. Powiedziała, że przysłał jej
tę kartkę aż z Montrealu.
- Skąd wiedział, gdzie oni są, pamiętasz?
- Nie wiem, agencie Savich. Nie mówili o tym.
- Były jakieś inne listy albo kartki?
- Tak, kilka, przychodziły razem z plikami pieniędzy przez jakieś trzy lub cztery lata, a potem
przestały.
Savich pochylił się i poklepał ją po ręku.
- Bardzo nam pomogłaś. Dziękuję.
Ponieważ Marilyn była tak dumna ze swego nowego domu, Savich i Sherlock napili się z nią
lemoniady i zjedli kilka ciastek. Pokazała im stół, który robiła do kompletu z pięknymi krzesłami. Na do
widzenia Marilyn odprowadziła ich do volvo i powiedziała do Savicha:
- Bardzo mi przykro z powodu twojego porsche. Widziałam w telewizji, jak wyleciało w powietrze.
Teraz musisz jezdzić tym maleństwem.
Savich poklepał ją po policzku i pocałował lekko.
- Jak tylko będę mógł, kupię sobie auto, które ci się naprawdę spodoba.
- To kup jedną z tych nowych corvette, oczywiście czerwoną. Chyba że stać cię na ferrari.
Machali do niej oboje, aż szopa zniknęła im z pola widzenia.
Kiedy wjechali z powrotem na wiejską drogę, Savich powiedział:
- Malcolm Gilliam. Założę się o wszystko, że jedno z rodziców nazywało się Moses albo Grace.
Rozdział 34
Richmond, Wirginia
Sobota po południu
Ruch na drodze był powolny, gdy dojeżdżali do Richmond, ludzie wychylali się z okien
samochodów i rozkoszowali łagodniejszą pogodą.
Dix zjechał z autostrady i ruszył przez West Grace Street w stronę posterunku policji.
Jak na sobotę po południu ruch w komisariacie był spory, Dix widział ostatni raz takie zamieszanie
w Nowym Jorku. Minęli kobietę, która łkała z twarzą ukrytą w dłoniach, mężczyznę klnącego głośno na
oszustwo mechanika i policjanta, który wypisywał protokół obok śmiertelnie przerażonego nastolatka.
Dix pomyślał, że powinien był zostawić Roba i Rafe' a w samochodzie z Brewsterem, ale w tej chwili
pojawił się detektyw Morales i podszedł do nich z wyciągniętą dłonią. Po prezentacji detektyw
zaprowadził ich na drugie piętro. Popatrzył na chłopców i powiedział coś cicho do telefonu
komórkowego.
- Popatrz na tę bliznę - wyszeptał Rafe do brata. - Niezła co? Założę się, że ktoś go postrzelił.
- Tak, grupa kolumbijskich handlarzy narkotyków ukryła się w magazynie i wdarliśmy się tam siłą -
rzucił Morales przez ramię. - A to moja pamiątka. - Przesunął palcami po bladej bliznie. - Moja żona też
uważa, że jest niezła. Ach, Linus, te dwa pistolety to Rob i Rafe Noble. Mam nadzieję, że kiedy ja będę
rozmawiał z ich tatą, szeryfem Noble, i agentką specjalną Warnecki ty będziesz mógł oderwać się na
chwilę od ścigania rabusiów bankowych i pokażesz im nasze włości.
Oficer Linus Craig nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia dwa lata, pomyślała Ruth, ściskając jego
mięsistą dłoń. Miał chyba ze dwa metry wzrostu i ważył pewnie ponad sto dwadzieścia kilo. Dałaby sobie
rękę uciąć, że grał w szkole w piłkę, na pewno w ataku. Jego złamany nos nie zrósł się do końca prosto i
chłopak miał wyjątkowo słodki uśmiech. Wyszczerzył zęby do Roba i Rafe'a, uścisnął im dłonie i
nachylił się konspiracyjnie.
- Chłopaki, chcecie zobaczyć pokój okazań? Jest na końcu korytarza, w oddziale dla detektywów.
Powieszę wam na szyi numery, zobaczycie, jak to jest. Przy okazji możemy sprawdzić, ile macie wzrostu.
Chłopcy nawet się nie obejrzeli. Detektyw Morales, ciemnowłosy i ciemnooki, zbliżający się do
pięćdziesiątki, roześmiał się i zaprowadził Dixa i Ruth do małej sali konferencyjnej na końcu korytarza.
- Sam mam trzech nastolatków. Chcieli, żebym zamknął ich na noc w celi, ale zgodziłem się tylko
na okazanie. Przez cały dzień nie mówili o niczym innym. - Otworzył drzwi i poprosił gestem, żeby
weszli do środka.
- Aadnie się tu urządziliście - powiedział Dix, przyjmując kubek kawy.
- Ten budynek jest nowiutki, zaczął funkcjonować w dwutysięcznym drugim roku. %7ładnego smrodu
komisariatu, oparów wilgoci czy taniego odświeżacza powietrza i eau de criminal . Jeszcze nie. To
największa zaleta nowych budynków. A zatem pani jest agentką FBI? - nie przerywając, zwrócił się do
Ruth. - Jak poznaliście się z szeryfem Noble? Jesteście małżeństwem? To wasze chłopaki?
- Nie, nie jesteśmy małżeństwem - odpowiedział Dix gładko. - Spotkaliśmy się dopiero tydzień
temu, kiedy to wszystko się zaczęło, detektywie Morales.
- Mówi mi Cesar.
Dix skinął głową, pochylił się do przodu i położył ręce na stole.
- Ja mam na imię Dix, a to Ruth. To właśnie do niej strzelali Dempsey i Slater w zeszłą sobotę. Dziś
rano widzieliśmy się w Waszyngtonie z szefem Ruth i bardzo się cieszę, że dzisiaj pracujesz, że mogę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
