|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
uświadomił sobie, \e dziewczyna dr\y.
Zimno ci. Chodz, pójdziemy do sali. Spojrzał na jej bose stopy. Que loucura,
Catherine! Złapiesz katar. Posłał jej krzywy uśmieszek. Skoro to, co mówisz, jest prawdą,
moja dusza nie jest ju\ w niebezpieczeÅ„stwie, jeÅ›li ciÄ™ dotknÄ™, não é? WiÄ™c ciÄ™ poniosÄ™.
Wziął ją na ręce i ruszył do sali, kopnięciem zamykając za sobą drzwi. Posadził ją na sofie i
schylił się, by poprawić dogasający ogień. Kiedy płomienie rozpaliły się na nowo, usiadł w
przeciwnym rogu sofy, zaglÄ…dajÄ…c jej natarczywie w oczy.
Czemu a\ tyle czasu zajęło ci powiadomienie mnie o tym?
Czekałam prawie cały miesiąc, zanim matka wróciła.
Zagryzła wargę. Z początku myślałam, \e po prostu napiszę. Ale to się wydawało
takie trudne. Raz ju\ do ciebie pisałam, Eduardo.
E verdade przyznał posępnie. Dwa razy. Raz po tamtej nocy. I drugi raz z Anglii,
\eby mi niezwykle uprzejmie podziękować za gościnę. Tak jakbyś była kimś obcym. Nie
podałaś adresu zwrotnego. Spuściła wzrok.
Ja... uwa\ałam, \e lepiej będzie nie zdradzać, gdzie mieszkam.
Myślałem, \e zwariuję z niepokoju! Nachylił się w jej stronę. Z czasem doszedłem
do wniosku, \e nie chcesz, bym cię szukał. śe nie czujesz do mnie tego, co ja czuję do ciebie.
Oszalałeś? spytała oburzona. Nie mogłam jeść, nie mogłam spać. Urwała, widząc
gorący błysk w jego oczach.
Catherine powiedział natarczywie powiedz, czego się dowiedziałaś, chyba \e...
Zamilkł, spoglądając na nią pytająco. Chyba \e nie chcesz nadu\yć zaufania swojej matki.
Dziewczyna odprę\yła się nieco.
To matka mnie przekonywała, \e muszę ci powiedzieć. Czuje się teraz winna, \e tak
długo trzymała wszystko w tajemnicy. I dodała z uśmiechem była te\ bardzo zła na mnie.
Porquû?
śe byłam taka głupia, by sądzić, \e puściłaby mnie tutaj, gdyby Pedro był moim ojcem.
Powiedziała... umilkła i zarumieniła się.
Eduardo, pieszcząc jej dłoń, przysunął się nieco bli\ej.
Co powiedziała, Catherine?
śe muszę być bardzo zakochana, skoro zupełnie przestałam myśleć!
Roześmiał się, nagle przypominając znowu dawnego tryskającego energią Eduarda.
To prawda, Catherine?
Jeśli ci chodzi o funkcjonowanie mojego mózgu, to tak.
Nie o to, ale niewa\ne. Uśmiechnął się do niej.
Ustaliliśmy, kim mój ojciec nie był, ale nie zapytałeś, kim był.
Eduardo pokręcił głową.
To niewa\ne. Skoro twoja matka strzegła tego sekretu tak (togo, chyba tylko ty
powinnaś go znać. Mnie zale\y tylko na tobie.
Och, Eduardo! Jak to pięknie zabrzmiało. Uśmiechnęła się promiennie, jej bursztynowe
oczy zapłonęły nagle jasnym blaskiem.
Nie wytrzymam ju\ ani chwili dłu\ej. Muszę cię objąć powiedział szorstko.
Pochwycił ją w ramiona i pocałował w usta. Przywarli do siebie, szczęśliwi, \e wreszcie
mogą swobodnie wyrazić uczucia, które, jak sądzili, będą musieli skrywać do końca \ycia.
Deus szepnął mę\czyzna niepewnie, po długiej chwili unosząc głowę i patrząc jej w
oczy. Nie mogę uwierzyć, \e naprawdę trzymam cię w ramionach. Kiedy cię zobaczyłem,
myślałem w pierwszej chwili, \e jesteś fantasma pięknym duchem wyczarowanym przez
moją tęsknotę.
Ukryła głowę na jego ramieniu.
Nie jestem duchem, Eduardo.
Przesunął nieśmiało dłonią po jej biodrze okrytym gładkim jedwabiem.
E verdade, meu amor. Jesteś z ciała i kości. Podobnie jak ja dodał.
Catherine uśmiechnęła się do niego.
Zauwa\yłam.
Jego oczy zwęziły się, zalśniły ostrzegawczo.
Więc wrócisz teraz na swój koniec sofy, a ja siądę najdalej, jak to mo\liwe, tak \ebym
mógł cię widzieć, ale nie dotknąć.
Była mu wdzięczna, \e mocno ujął jej dłoń, kiedy opowiadała, jakim zaskoczeniem dla
Barbary Ward był widok zaniedbanej, nieszczęśliwej córki. Gdy się dowiedziała o powodach
rozpaczy Catherine, zdradziła wreszcie prawdę. Wyznała, \e wstyd i poczucie winy z powodu
romansu z chłopakiem dwa razy od niej młodszym zraniły ją tak głęboko, i\ nigdy nie mogła
się zmusić, by wyjawić jego to\samość.
Jak podejrzewałam, jej kochanek okazał się uczniem ze szkoły, w której pracowała.
Matka przesadziła jednak trochę: chłopak miał lat dziewiętnaście, ona trzydzieści jeden.
Tom Wilde był Amerykaninem. Przed rozpoczęciem studiów na Harvardzie ojciec wysłał
go na rok do Anglii. Chłopak był wysportowanym, błyskotliwym uczniem, pociągającym
fizycznie i lubianym zarówno przez kolegów, jak i nauczycieli. Tu\ przed powrotem do
Stanów powaliła go złośliwa grypa.
Szkołę zamykano, nauczyciele pragnęli jak najszybciej rozjechać się na wakacje. Barbara
Ward, która nie miała \adnych planów na lato, zaofiarowała się, \e zaopiekuje się chorym i
odprowadzi go na samolot.
Jak się wydaje, spędzili tylko we dwoje całe trzy tygodnie. On był bardzo dojrzały jak
na swój wiek, matka uchodziła za bardzo atrakcyjną kobietę. Zdarzyło się to, co się zdarzyć
musiało.
Eduardo pokiwał głową ze zrozumieniem.
Ale dlaczego nie powiedziała ci wcześniej?
Wychowano ją na gorliwą katoliczkę. Uwiedzenie ucznia szkoły, w której pracowała,
było dla niej przera\ającym grzechem.
Jeśli ten Tom Wilde był normalnym, zdrowym dziewiętnastolatkiem zauwa\ył
Eduardo sucho bardzo wątpię, czy musiała go uwodzić. Czemu jednak nie powiedziała mu,
\e jest w cią\y? Czy mał\eństwo absolutnie nie wchodziło w grę?
Jestem pewna, \e nawet nie przyszło jej to do głowy. On był młody, zdolny, miał przed
sobą wspaniałą przyszłość. Nie chciała mu złamać \ycia. Poza tym dodała dziewczyna
uwa\ała i nadal uwa\a, \e wszystko było wyłącznie jej winą.
A teraz? spytał Eduardo łagodnie. Czy twoja matka wie coś o dalszych losach
twojego młodego ojca, querida? Zrobił karierę?
Zaraz po powrocie do Stanów zaciągnął się do wojska. Napisał do matki z Wietnamu.
Potem dowiedziała się od kierowniczki szkoły, \e zginaj w akcji.
Eduardo uniósł jej dłoń do ust i pocałował ją w milczeniu.
Có\ za tragiczna strata.
Tak jak Isabel zgodziła się dziewczyna smutno. A, właśnie dodała, podnoszącsię z
miejsca.
DokÄ…d idziesz?
Chcę ci coś pokazać. Pobiegnę tylko na górę i zaraz będę z powrotem.
O, nie! odparł, wstając równie\. Nie ma mowy, \ebyś biegała boso po korytarzu o
tej porze roku. ZaniosÄ™ ciÄ™.
To za daleko zaprotestowała a ja jestem cię\ka.
Bobagem odparł stanowczo, podnosząc ją z ziemi. Kiedy postawił ją z powrotem, ju\
w jej pokoju, dyszał cię\ko. Jego pierś podnosiła się i opadała gwałtownie, kiedy stał oparty o
framugę drzwi. Catherine była tylko odrobinę mniej zdyszana.
Ostrzegałam, \e du\o wa\ę! powiedziała.
To nie tylko dlatego, meu amor odparł, patrząc jej głęboko w oczy.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
