|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
stoliku, gdzie powinien pozostać.
- Z kolegą.
- Kto to?
- Kay, opanuj się, nie jesteś moim Aniołem Stróżem!
Natychmiast pożałowała swoich słów. Zobaczyła, jak ciemnieją mu oczy.
A niech to! Nie ma teraz czasu, żeby dbać o nadwrażliwe ego Kaya. Zostawił
ją na cały rok i teraz musi poradzić sobie z faktem, że Billi ma swoje życie.
- Nie musisz dbać o moje ego - warknął chłopak.
- Ty gnoju!
Nie mogła uwierzyć! Znów czytał w jej myślach! I to teraz, kiedy na nowo
zaczynała go lubić. Chyba była ślepa! Kay się wyprostował.
- Słuchaj, nie mam na to wpływu. Nie potrafię nagle się wyłączyć. Nie
zrobiłem tego celowo.
- Spadaj!
Owinęła się szalikiem i przesiadła do innego stolika. Tam poczeka na
Percy'ego.
Kiedy po nich przyjechał, Billi usiadła na przednim siedzeniu, żeby
znalezć się jak najdalej od Kaya, żeby nawet na niego nie patrzeć. Nie
potrzebowała specjalnej mocy, aby czuć, jak jego oczy świdrują tył jej głowy.
Nie reagowała, nawet kiedy celowo pchnął jej fotel.
Boże, był taki denerwujący! Jeśli jest w stanie wtargnąć do jej myśli, kiedy
tylko chce, jak może mu zaufać? Jak może ukryć swoje uczucia?
Starała się o niczym nie myśleć, a już na pewno nie o nim.
Słyszała, jak Kay sapie ze zdenerwowania. Może jej złość blokuje jego
możliwości? I dobrze. Będzie na niego wściekła przez długi czas.
Zaparkowali przy King's Bench Walk i od razu poszli do domu ojca
Balina. Tam opowiedzieli Percy'emu i Balinowi o wszystkim, co widzieli.
Billi zdziwiła się nieobecnością Arthura, ale ani słowem tego nie
skomentowała. Potem Kay został z ojcem Balinem, a Billi w towarzystwie
Percy'ego wróciła do domu.
- Gdzie ojciec? - zapytała, kiedy zbliżyli się do drzwi wejściowych.
Percy zmarszczył czoło i spojrzał na nią.
- Nie mogę ci powiedzieć, kotku. Wróci rano.
- Co się dzieje, Percy?
Wzruszył ramionami.
- Nie jestem pewien, ale się dowiemy. Teraz odpocznij.
Popchnął drzwi, wpuścił ją do środka i się pożegnał.
Zciany holu jakby zbliżyły się do siebie, łapiąc ją w pułapkę. Twarze
dawnych templariuszy patrzyły na nią z góry, oceniająco. Powiesiła płaszcz
obok wizerunku Jakuba de Molay i zaczęła wpatrywać się w twarz ostatniego
Wielkiego Mistrza Zakonu. De Molay był dla templariuszy prawdziwym
bohaterem. Męczennikiem. Został spalony na stosie, z odwagą przyjmując
wyrok inkwizycji, ponieważ wierzył w Zakon. Billi nigdy nie pragnęła zostać
bohaterką, a już na pewno nie męczennicą. Chciała być normalna. Chciała
chodzić do kina, klubów, umawiać się z chłopakami.
Jutro zobaczy się z Mikiem. Templariusze dali sobie radę bez jej pomocy
przez ostatnie dziewięćset lat, więc pewnie poradzą sobie i tej nocy.
Odwróciła się od Wielkiego Mistrza. Kuchnia była pusta, na stole stał brudny
kubek, pozostawiony przez Arthura. Otworzyła lodówkę, w której znalazła
paczkę parówek i mleko. Nadal nie była w stanie jeść wieprzowiny. Może
Gwaine miał rację: jeśli już jesteś muzułmaninem, pozostaniesz nim na
zawsze. Billi nalała sobie szklankę mleka i poszła spać.
Rozdział 10
- Billi, obudz się!
Billi przekręciła się pod kołdrą. Czy ktoś pukał do drzwi?
- Wstawaj, kochanie!
Odgarnęła włosy z twarzy i spojrzała na zegarek. Przetarła oczy. Tak, była
4:15, przed świtem. Pukanie do drzwi nie ustawało.
- Wstawaj, leniuchu. No już.
- Percy?
Drzwi otworzyły się i Percy zapalił światło. Billi zmrużyła oczy.
- No, księżniczka w końcu się obudziła. Ubieraj się. Art czeka na ciebie w
kościele, natychmiast.
- Czy coś się stało?
- Coś bardzo ważnego.
Kiedy przyszła do kościoła, wszyscy już byli. Arthur zwołał Radę
Wojenną.
W rotundzie stało dziewięć krzeseł, z wysokimi rzezbionymi oparciami,
na których przedstawiono symbole wojny i wiary. Krzesła tworzyły krąg,
oświetlony jedynie przez płomienie świec, których światło jarzyło się na
ponurych twarzach zgromadzonych rycerzy. Cienkie smużki dymu unosiły
się pod sufitem. Poza kręgiem panował mrok.
Billi zajęła swoje miejsce. Obok niej siedział Kay, miał nieruchomą twarz i
przekrwione oczy, pewnie nie spał przez całą noc. Po swojej prawej stronie
miała jeszcze jednego giermka - Borsa. Spojrzał na Billi spode łba i z
lekceważeniem wykrzywił usta. Miał dwadzieścia lat i był drugim
największym wojownikiem w Zakonie. W przyszłym roku czekało go
pasowanie na rycerza. Na razie nadal jednak siedział wśród giermków, nie
kryjąc swego niezadowolenia.
Dłonie Arthura zaciśnięte były na oparciu krzesła. Za jego fotelem stał
ojciec Balin, blady jak duch. Nie należał do walczącej części Zakonu, dlatego
nie miał swego miejsca w kręgu. Jednak jako kapelan mógł uczestniczyć w
Radzie Wojennej. Obok Arthura siedział Gwaine, seneszal Zakonu, zajmując
honorowe miejsce po prawicy mistrza. Po lewej ręce Arthura znajdowało się
miejsce Percy'ego, miecznika. Billi rozejrzała się po twarzach pozostałych
członków Zakonu.
Pelleas wyglądał na zmęczonego. Jego prawa dłoń owinięta była
bandażem i najwyrazniej z trudem siedział wyprostowany. Polowanie na
wilkołaka nie poszło najlepiej, pewnie zaraz o tym usłyszy. Ale to nie był
wystarczający powód, by zwoływać Radę. Do wilkołaków już się
przyzwyczaili. Obok Pelleasa siedział Gareth, niewysoki, z szerokimi
ramionami, aptekarz, czy raczej medyk Zakonu. Pokiwał Billi na powitanie.
Wydawał się dość spokojny, chociaż jego palce nerwowo obracały czarne
pióro strzały. Auk był jego ulubioną bronią.
Miejsce naprzeciwko Garetha, pomiędzy Gwainem i Kayem, zajmował
Berrant. Najmłodszy spośród rycerzy właśnie czyścił okulary, które nosił na
prostym i wąskim nosie. Był ekspertem komputerowym Zakonu i hakerem.
A także jednym z najgrozniejszych fechmistrzów na świecie. Wystające kości
policzkowe sprawiały, że w mrocznym świetle wyglądał na wychudzonego i
zmęczonego.
- Gdzie Elaine? - zapytał Pelleas.
Billi spojrzała za siebie, na kościelne ławki, gdzie zazwyczaj siadywała
Elaine, ale były puste. Jako żydówka nie mogła należeć do Zakonu, ale skoro
Arthur wezwał wszystkich, nieobecność Elaine była zaskakująca.
- Jest zajęta - odrzekł Arthur, a potem spojrzał na Kaya. - Wyrocznia ma
nam coś do powiedzenia.
Już nie giermek. Wyrocznia. Krzesła zatrzeszczały, kiedy wszyscy
zwrócili się w jego stronę. Billi patrzyła, jak Kay stara się opanować przed
wystąpieniem. Był w jej wieku, ale spoczywała na nim stokroć większa
odpowiedzialność. Templariusze polegali na nim i to była okazja, aby
pokazał, że jest tego wart,
- Billi i ja widzieliśmy zżeraną duszę małej dziewczynki, Rebeki
Williamson.
Ojciec Balin przeżegnał się i w kościele na długi czas zapadła cisza. Percy i
Arthur wymienili spojrzenia. Czyżby wiedzieli coś więcej?
- W jaki sposób? - zapytał Gwaine. - Co się z nią stanie?
Kay pokręcił głową..
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
