|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
miał się zabierać, zapytał: - Na miłość boską, moja żono, co tobą tak rzuca?
Wielce żartobliwa białogłowa, która zapewne dosiadała właśnie rumaka świętego
Benedykta czy świętego Jana Gwalberta, odparła: - Na mą duszę, mężu drogi,
przewracam się, jak tylko mogę! - Jak to przewracasz się? Co chcesz powiedzieć
przez to? - Jakże się możesz jeszcze pytać o to? - odrzekła Isabetta, ledwo
hamując się od śmiechu (a było, wierę, śmiać się z czego). - Zaliżem cię nie
słyszała mówiącego tysiąc razy: "Kto się cały dzień przepości, nie ma w nocy
spokojności." Brat Puccio, uwierzywszy, że żona wskutek długiego postu zasnąć
nie może i dlatego tak na łożu się przewraca, rzekł do niej dobrodusznie: -
Prosiłem cię nieraz, żono, abyś postów zaniechała, aleś nie chciała mnie
posłuchać. Proszę cię, nie myśl już o tym, staraj się teraz zasnąć, bowiem tak
się na łożu rzucasz, że je całe na drzazgi porozbijasz. - Nie troskaj się o to,
miły mężu - odparła białogłowa - wiem, co czynię. Bacz na siebie, abyś dobrze
czynił, ja zaś w miarę sił moich będę się starała, aby jeszcze lepiej czynić.
Puccio zamilkł i znowu do modlitw swoich przystąpił. Isabetta i mnich jeszcze
tej nocy w innej części domu narychtowali sobie łoże, w którym z radością
harcowali w czasie pokuty brata Puccio. O jutrzni mnich wychodził, białogłowa do
małżeńskiej łożnicy powracała, a wkrótce i brat Puccio przybywał. Gdy więc brat
tym kształtem pokutę odprawiał, a żona jego z towarzyszem zabawiali się mile,
Isabetta nieraz żartobliwie do mnicha mawiała: - Zadałeś mężowi pokutę, dzięki
której my już raju zażywamy. Isabetta tak przywykła i tak zasmakowała w strawie,
którą ją mnich obdarzał (trza wiedzieć, że mąż od dawna w poście ją trzymał), że
nim pokuta brata Puccia do końca dobiegła, znalazła sposób pożywiania się poza
domem. Folgowała zatem swoim chuciom w tajności i bez przeszkód. Zważcie, że
ostatnie słowa mojej opowieści wcale pierwszym nie przeczą, brat Puccio bowiem,
mniemając, że przez ciężką pokutę dostanie się do raju, pokazał doń drogę
mnichowi i żonie swojej, która w nieustannej potrzebie żyła, póki się nad nią
szczodry mnich nie ulitował. Opowieść piąta Koń i żona Strojniś czyni ze swego
rumaka dar dla messera Franceska Vergeltesi. Za to wolno mu jest rozmawiać z
żoną pana Franceska. Ponieważ dama milczy, więc Strojniś odpowiada za nią.
Pózniej zaś dzieje się wszystko według jego odpowiedzi. Swoją opowieść o bracie
Puccio zakończył Panfilo przy ogólnym śmiechu dam. Następnie królowa obróciła
się do Elizy i rzekła, że na nią kolej przypada. Eliza mówić zaczęła trochę
drwiąco, nie tyle ze złośliwości, co z długiego nawyku: - Wiele ludzi dużo
wiedzących mniema, że krom nich nikt nic wiedzieć nie może. Ale często pragnąc
innych wyprowadzić w pole, przyznać muszą, że sami zostali na hak przywiedzeni.
Dlatego też jestem przekonana, że nie należy bez potrzeby siły umysłu innych na
próbę wystawiać. %7łe jednak może nie wszyscy z was są podobnego zdania, opowiem
wam, co się zdarzyło pewnemu szlachcicowi z Pistoi. W Pistoi mieszkał szlachcic
z rodu Vergellesi, imieniem Francesko. Był to człek wielce bogaty, mądry, pełen
życiowej eksperiencji, aliści skąpy okrutnie. Ten, mianowany będąc podestą
Mediolanu i wybierając się w drogę do tego miasta, opatrzył się we wszystko,
czego mu było trza, stosownie do godności swojej. Brakowało mu tylko pięknego
rumaka. Nie mogąc znalezć takiego, co by mu się podobał, trapił się i myślał,
gdzie by go dostać. W owym czasie znajdował się w Pistoi pewien młodzieniec,
imieniem Ricciardo, z nieznacznego idący rodu, ale bogaty wielce. Ricciardo tak
był o swój pozór i strój dbały, że mu przydomek Strojnisia nadano. Młodzieniec
ów od dawnego czasu miłował i bez powodzenia zabiegami swymi otaczał żonę
messera Franceska, białogłowę cnotliwą i wysokiej urody. Ponieważ zaś posiadał
jednego z najpiękniejszych rumaków Toskanii, z którego był wielce dumny, a
namiętność jego do żony pana Franceska była rzeczą powszechnie wiadomą, więc
ktoś messerowi Francesko poradził, aby zażądał od Strojnisia jego rumaka. Dla
miłości, jaką żywi do jego żony, niechybnie mu go odda. Messer Francesko,
chciwością powodowany, zaprosił do siebie Strojnisia i zwrócił się do niego, aby
mu rumaka sprzedał, w oczekiwaniu, że ten ofiaruje mu go w darze. Strojniś,
usłyszawszy tę prośbę, uśmiechnął się i rzekł: - Gdybyście mi dali wszystko, co
Strona 86
Dekameron - Giovanni Boccaccio
posiadacie, jeszcze byście mego konia drogą kupna nie otrzymali. Możecie go
jednak łatwie w podarunku dostać. Zezwólcie tylko, abym zanim rumaka otrzymacie,
mógł w waszej przytomności słów kilka waszej żonie powiedzieć, w takim jednakoż
oddaleniu, aby nikt, krom niej, nie mógł mnie usłyszeć. Francesko, zaślepiony
chciwością, sądząc, że mu się uda łatwie Ricciarda na hak przywieść, przystał na
ten warunek i oznajmił, że Strojniś może do jego żony tyle słów skierować, ile
mu się tylko podoba. Ostawiwszy Ricciarda w wielkiej sali swego pałacu, udał się
do komnaty żony, opowiedział jej, jakim łatwym sposobem może przyjść do
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
