|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
mikserskim Luther Lomax naciskał na guziki, patrząc na monitor, i wybierał najbardziej udane
ujęcia.
Zapraszam was na spotkanie ze starymi przyjaciółmi kontynuował powitanie Milton
Glass. Przez wiele tygodni oglądaliście ich w naszej stacji telewizyjnej i napisaliście do nas
mnóstwo listów. Pytaliście w nich, co się stało z naszymi bohaterami, jak się potoczyły ich
dalsze losy. A teraz będziecie mieli okazję sami się o tym dowiedzieć. Bo już za chwilę ujrzycie
ich na ekranie.
Milton Glass zrobił króciutką przerwę, ukazując swe olśniewająca białe zęby w uśmiechu.
Oto oni Małe Urwisy!
W trakcie powitalnej mowy Glassa, na białej ścianie pojawiło się grupowe zdjęcie Urwisów
sprzed lat. Milton Glass pospieszył z wyjaśnieniem, że niestety brakuje wśród nich dzisiaj
jednego z Małych Urwisów, młodego mężczyzny, który grywał Naleśnika. Studio zrobiło
wszystko, żeby go odnalezć, ale wygląda na to, że opuścił on Kalifornię i wszelki ślad po nim
zaginął.
Może siedzi w kiciu podpowiedział usłużnie Aysa Czaszka.
Milton Glass skwitował tę uwagę lekko zakłopotanym uśmiechem. Następnie kolejno
poprosił Urwisów, żeby się przedstawili telewidzom.
Jako pierwsza rozpoczęła prezentację Peggy.
Nazywano mnie Zliczną Peggy powiedziała. Ale to było dawno temu. I jak sami
teraz widzicie, obecnie jestem tylko Peggy.
Ależ, co ty mówisz, Peggy. Glass uśmiechnął się do niej. Nie bądz taka skromna.
Jesteś w dalszym ciągu śliczna jak z obrazka.
Peggy nie odwzajemniła mu uśmiechu.
Wie pan, tak się jakoś składa, że obecnie wolę zbierać komplementy za moją inteligencję
powiedziała.
Na gust Jupe a, śmiech Miltona Glassa zabrzmiał nieco sztucznie. Pierwszy Detektyw
wyciągnął się w fotelu i popatrzył poza kamery, na zebranych na skraju sceny elektryków i
maszynistów. Zobaczył wśród nich Boba i Pete a. Jupe wiedział, że nie był jeszcze w zasięgu
żadnej z kamer, ponieważ następny w kolejności miał być Aysa Czaszka. Dlatego wzruszył
nieznacznie ramionami i zamrugał do kolegów.
Uprzedzał ich w ten sposób, żeby nie byli zdziwieni tym, co będzie robić albo mówić, kiedy
przyjdzie jego kolej. Wydawało mu się, że Bob swoimi okularami sygnalizuje mu poparcie.
Spojrzenie Jupe a powędrowało teraz w prawo i chłopiec zauważył tam jeszcze jedną
znajomą twarz. Był to Gordon Harker, wysoki, czarnoskóry szofer, który przywiózł ich do
studia. Mężczyzna, szedł cicho w kierunku sterty nie wykorzystanych lamp łukowych,
osadzonych na długich, metalowych prętach.
Ja byłem tym ogolonym łebkiem w serialu powiedział Aysa Czaszka. Przydzielono
mi rolę kompletnego idioty. Chłopak popatrzył na Miltona Glassa ostrym, twardym
wzrokiem. Czy zechciałby pan powiedzieć, że bardzo się zmieniłem?
Trzeba przyznać, że niezle się trzymasz, Glass, pomyślał Jupe. Gospodarz programu ani na
sekundę nie stracił swego dobrego humoru. Nie zwracając uwagi na jawną wrogość Aysej
Czaszki, uśmiechał się do niego, jakby tamten był jego najserdeczniejszym przyjacielem.
Nazywano cię Aysą Czaszką, prawda? zapytał swoim czarującym głosem.
Zgadza się. Ale być może moja głowa nie była taką pustą skorupą, jak to wyglądało w
serialu. Niewykluczone, że byłem po prostu dobrym aktorem. Nawet diablo dobrym.
Teraz przyszła kolej na Ogara i Platfusa. Jeden i drugi powiedzieli swoje filmowe imiona
takim beznamiętnym głosem, jakby podawali numery telefonów.
Ogar.
Platfus.
Milton Glass próbował wyciągnąć coś więcej od Platfusa.
Dlaczego właśnie Platfus? Dlaczego nazywano cię Platfusem?
Po prostu nadano mi taki przydomek.
No tak. Ale dlaczego?
Bo tak było napisane w scenariuszu.
Uśmiech Miltona Glassa przygasł nieco, ale tylko na chwilę.
Wreszcie przyszła kolej na Jupe a.
Nazywam się Ju-Ju-Jupiter Jones wyjąkał.
Tak, teraz. Ale jak się wtedy nazywałeś?
Ju-Ju-Jupiter Jones. Zawsze byłem Jupiterem Jo-Jo-Jonesem.
Jupiter marszczył czoło w zakłopotaniu. Jako detektyw uznawał często za pożyteczne udawać
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
