|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
powierzchni dzieliło nas więcej niż dwa metry ziemi. Dla wytłumienia sygnału potrzeba
było co najmniej trzech metrów gliny. Zmieniłem szefa. Oddychanie stawało się
problemem. Przed oczyma zaczęły mi latać czerwone plamki. Skupiłem się i dłubałem
w stropie jak oszalały. Oddechy moich towarzyszy stawały się coraz głośniejsze.
Powolutku dusiliśmy się we trójkę.
Wyjąłem swój telefon, ale poziom sygnału nadal był zbyt słaby. Zresztą do kogo
niby miałbym zadzwonić? Minęła jeszcze godzina. Pan Tomasz i Jacek stali, schylając
się tylko po to, żeby wygarnąć ziemię. Warstwa dwutlenku węgla sięgała już do pasa.
Powietrze nad nim prawie nie nadawało się do oddychania. Zapaliłem zapałkę i powoli
opuściłem ją w stronę dna szybu. Na poziomie wlotu do tunelu zgasła. Dwutlenek węgla
odciął mnie od resztek powietrza w korytarzu. Gdy wyczerpie się to zawarte w kominie
stracimy ostatnią szansę. I oto nieoczekiwanie poczułem pod palcami coś zimnego.
Lód. Dotarłem do warstwy zamarzniętej ziemi, zatem od powierzchni dzieliło mnie nie
więcej niż pół metra. Zajrzałem do korytarza. Szef trzymał w ręce wypaloną zapałkę. Ze
smutkiem pokazał dłonią linię na wysokości połowy piersi.
Wróciłem do szybu i z furią zaatakowałem sufit. Wreszcie solidny kawał zamarzniętej
ziemi runął mi na głowę, a potem w dół. Przez otwór lało się ożywcze zimowe powietrze.
Przez chwilę wentylowałem płuca, potem zbiegłem na dno szybu. Jacek łapał powietrze
jak wyrzucona na brzeg ryba. Jego usta zrobiły się zupełnie sine. Złapałem go bez
namysłu i powlokłem do szybu. Z niemałym trudem wypchnąłem go na powierzchnię
ziemi i wróciłem po szefa. Gramolił się jakoś. Szło mu to wyjątkowo ciężko, nie mógł
zapanować nad synchronizacją ruchów. Ująłem go pod pachy i z największym wysiłkiem
popychając do góry wyciągnąłem na zewnątrz. Zaczerpnął parokrotnie powietrza.
On nie oddycha wychrypiał.
Obejrzałem się. Jacek leżał jak martwy. Natychmiast zastosowałem sztuczne
oddychanie i masaż serca. Trzy wdechy i ucisk klatki piersiowej. Po chwili zaczął
oddychać. Po dalszych kilku minutach otworzył oczy. Jęknął, a jego ciałem wstrząsnęły
92
dreszcze. Oddech znowu ustał. Natychmiast podjąłem reanimację.
Pan Tomasz tymczasem dzwonił.
Karetka już jedzie poinformował.
Trzy uciśnięcia i wdech. Usłyszałem, jak szef wydaje komuś przez telefon polecenie,
by natychmiast aresztować Jerzego Baturę, a potem zaczął mi pomagać.
Mam puls powiedział. %7łyje. O Boże, ustał!
Erka na sygnale zatrzymała się tuż koło nas. Wyskoczyli z niej lekarze. Zaraz
założyli maskę z tlenem na twarz chłopca. Jeden z nich złapał urządzenie do wstrząsów
elektrycznych i dotknął elektrodami klatki piersiowej, aby wymusić pracę serca. Zastrzyk
z adrenaliny na pobudzenie... Wepchnęli go do karetki i podłączyli do aparatury. Po
siódmym wstrząsie serce podjęło pracę. Oddech ustabilizował się.
Przeżyje? zapytał szef.
Raczej tak. Co się tu stało?
Zatrucie dwutlenkiem węgla powiedziałem.
Wszyscy trzej tak wyglądacie.
Jacek otworzył oczy, ale spojrzenie miał błędne.
Proszę sporządzić obdukcje lekarską i taki opis stanu pacjenta, jaki jest potrzebny
dla sądu poleciłem.
A ja sądziłem, że to wyście go tak urządzili mruknął lekarz.
Miał pecha znajdować się w naszym towarzystwie westchnął szef. Pawle,
wysiądz i leć do Skorlińskiego. Baturę trzeba zamknąć w pudle jeszcze dzisiaj.
Powiadomię rodziców Jacka i wezmę wszystko na siebie.
Ucieszył mnie taki obrót sprawy! Zatrzymali się na chwilę i wyskoczyłem. Na
szczęście nie odjechaliśmy daleko. Wróciłem do samochodu. Wóz nosił ślady nieudanych
prób otworzenia. Widocznie Batura chciał dobrać się do naszego sprzętu. Wreszcie
poradziłem sobie z zablokowanym zamkiem i pojechałem do miasta. Nadkomisarz
Skorliński już na mnie czekał. Zreferowałem mu wypadki dnia.
Niezle gwizdnął. Dostanie z pięć lat.
Najpierw trzeba go złapać.
Jesteśmy w trakcie ustalania adresu. To może potrwać do rana, o ile nie zadekował
się w jakiejś melinie.
Rezydencja pod Orłem rzuciłem odkrywczo. Adres z przesyłki. Chyba ma
tam apartament.
Racja! aż skoczył na równe nogi. Zciągnę ekipę i natychmiast wyruszamy.
A mogę zabrać się z wami?
Jasne. Tylko proszę bez samosądów.
Po chwili wskoczyliśmy do nie oznakowanej nyski i ruszyliśmy przez miasto.
Policjanci zakładali maski na twarze, a nadkomisarz wypisywał nakaz aresztowania
93
(jak zauważyłem miał kilka sztuk in blanco). Dwaj ochroniarze siedzący w portierni
rezydencji na nasz widok wytrzeszczyli oczy. Nadkomisarz pokazał nakaz
aresztowania.
Jest u siebie wyjaśnił portier. Ostatnie piętro.
Szybkobieżna winda wyniosła nas na górę w kilka sekund. Na czoło wysunął się
policjant uzbrojony w dubeltówkę. Dwoma wystrzałami zniszczył zamek, po czym
wyłamując drzwi, zabezpieczone dodatkowo sztabą i łańcuchem, wdarliśmy się do
środka. Nikt nie stawiał oporu. Rozgrzebane łóżko świadczyło o tym, że jego właściciel
spał tutaj tej nocy. Pomacałem kołdrę. Była jeszcze ciepła.
Ptaszek wyfrunął z klatki powiedział Skorłiński ze złością.
Wyfrunął tak szybko, że nie zabrał ubrania? wskazałem spodnie i koszulę
wiszące na oparciu krzesła.
Wyjrzeliśmy na taras. Był pusty. Zresztą Jerzy nie mógłby zamknąć drzwi od
zewnątrz. Cofnąłem się do mieszkania. Rozejrzałem się uważnie. Jeden kapeć porzucony
w nieładzie koło wersalki...
Tam wskazałem ręką.
Wycelowali w mebel pistolety maszynowe, po czym nadkomisarz z rozmachem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
