|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jezior. Położone są tarasowo na długości siedmiu
kilometrów, a połączone dziewięćdziesięcioma dwoma
wodospadami i kaskadami. AÄ…czny spadek terenu wynosi
sto pięćdziesiąt sześć metrów.
O rany, to jak Pałac Kultury!
No pewnie coś koło tego. Słuchaj dalej. W parku
można spacerować po drewnianych mostach, rozpiętych
na długości osiemnastu kilometrów. Jeziora powstały na
skutek długotrwałego procesu erozji równiny
zbudowanej ze skał wapiennych i dolomitów. Rzeka
wypłukała dolomit, a w bardziej podatnych skałach
wapiennych utworzyła zapadliny. Z powodu nieustannie
wytrącających się związków wapnia, niecki jezior
niepowtarzalnie lśnią bielą. Zresztą, każdy przedmiot
wrzucony do wody szybko pokrywa się białą powłoką
i kamienieje. WytrÄ…cajÄ…ce siÄ™ zwiÄ…zki mineralne oraz
niektóre gatunki mchów stale powiększają ściany
rozdzielajÄ…ce jeziora. Czasami nacisk wody powoduje,
że te ścianki załamują się i wtedy całość zabawy zaczyna
się od początku. Wokół jezior panuje mikroklimat,
szczególnie sprzyjający mchom i porostom, co
powoduje, że osiągają rozmiary niespotykane gdzie
indziej.
Brzmi niezle, ale muszę ci przerwać. Chyba
jesteśmy.
Faktycznie, chwilę temu minęliśmy tablicę Plitvi%0ńka
Jezera Nacionalni Park z dużą strzałką w lewo.
No to szukajmy jakiegoÅ› hotelu! Majka
wyraznie się ożywiła.
Wyglądało na to, że hoteli w okolicy było pod
dostatkiem. Wjechaliśmy na parking jednego z nich.
Obydwoje oceniliśmy, że wygląda niezle i z werwą
ruszyliśmy do recepcji.
Weszliśmy i od razu uznaliśmy, że musimy
poczekać. Dłuższą chwilę. Pod recepcją kłębił się tłum.
Akurat jakaś grupa turystów wysypała się z autokaru.
Mieli wielkie walizki i robili nieprawdopodobnie dużo
hałasu.
Głodny jeszcze nie jestem, ale napić czegoś, to
bym się napił.
No to chodz. I tak musimy poczekać.
No to poczekaliśmy przy filiżance kawy na
wzmocnienie i butelce wody mineralnej na ugaszenie
pragnienia. Oboje mieliśmy ochotę na coś
mocniejszego, ale postanowiliśmy z tym jeszcze chwilę
poczekać. Jakże słusznie!
Kiedy pod recepcją troszkę przejaśniało,
ruszyliÅ›my zaÅ‚atwiać sobie pokój. To byÅ‚o jak dejà vu.
Dokładnie tak samo jak w Lublanie ani jednego
wolnego miejsca. Niezrażeni ruszyliśmy do następnego
hotelu. Powtórka. Wokół było ich dużo, ale już
w drugim recepcjonistka zlitowała się nad nami.
Możecie dalej nie szukać. Nic nie ma w żadnym
z tych hoteli. Jedyne, na co możecie liczyć, to jakaś
kwatera prywatna.
Zdębieliśmy, ale nie namyślaliśmy się długo.
Zresztą, nie mieliśmy wyjścia. Recepcjonistka obiecała
podać nam namiary na jakiś wolny pokój, ale dopiero za
czterdzieści minut. Nie mieliśmy ochoty na kolejną
kawę, a głodni ciągle jeszcze nie byliśmy. Poszliśmy
zatem na spacer. Okazało się, że do bramy parku było
jakieś trzysta metrów. Okolica piękna, żeby nie
powiedzieć przepiękna. Zadbane alejki, pośród
starannie utrzymanych rabat, robiły wrażenie. Do tego
jeszcze wielkie, stare drzewa jak pomniki przyrody.
Doszliśmy do alei prowadzącej wprost do bram parku,
który obsługa właśnie szykowała do zamknięcia.
Przemknął przed nami elektryczny wózek i wjechał za
bramę, która wprawdzie zaraz się zamknęła, ale i tak
uchyliła rąbka raju widoków. A przecież to była dopiero
namiastka.
Już się cieszę na jutrzejsze krajobrazy. Majka
robiła dobrą minę do złej gry. Przecież nie
wiedzieliśmy, jakie warunki czekają nas w owej
prywatnej kwaterze. Dalej pozostała kwestia braku
chociażby szczoteczki do zębów. Ja milczałem, bo myśl
o nadchodzącej nocy napawała mnie dreszczem.
Wróciliśmy do hotelu, pani w recepcji podała nam
adres i udzieliła dokładnych instrukcji, jak dojechać we
wskazane miejsce. Poradziła też, gdzie najlepiej
zaopatrzyć się w mydło, grzebień i pastę do zębów.
Postąpiliśmy zgodnie z jej instrukcjami. W malutkim
wielobranżowym sklepiku kupiliśmy dwie szczoteczki
i pastę do zębów, paczkę papieru toaletowego,
opakowanie chusteczek higienicznych, szampon do
włosów (zamiast mydła, bo nie było), dwa jogurty na
kolację, puszkę tuńczyka i dwie bułki. Niewiele więcej
w tym sklepiku było. Ruszyliśmy szukać kwatery. Plan
mieliśmy narysowany na kartce i wyglądało na to, że
jest narysowany dosyć dokładnie. Tak przynajmniej
sądziliśmy po tym, jak łatwo znalezliśmy sklep. Na
sklepie jednak łatwość się skończyła, może dlatego, że
stał przy głównej drodze i trudno go było przeoczyć.
Wskazówki dotyczące lokalizacji poszukiwanej
przez nas kwatery nie były już tak jasne, co po pół
godzinie dotarło do nas z całą jaskrawością. Do owej
kwatery miało się bowiem jechać kwadrans, a my ciągle
nie potrafiliśmy jej odnalezć. Majka wpadła na skądinąd
świetny plan, żeby zapytać o drogę w sklepie, ale przez
ten czas sklep został zamknięty. Wokół ani żywej duszy.
Wjechaliśmy w końcu na teren jakichś ogródków
działkowych. Już mieliśmy zawracać, kiedy
zauważyliśmy światełko. Jezdziliśmy ponad godzinę
i mieliśmy serdecznie dosyć przygód jak na jeden dzień.
Ledwie pomyślałem o Ośle, który uprzedzał Shreka,
żeby nie szedł w stronę światła, a już jechaliśmy w jego
stronÄ™.
Okazało się, że tam jest mnóstwo świateł. Te
działki po ostatniej wojnie stały się oficjalnym,
całorocznym schronieniem dużej grupy uchodzców,
którzy w tych skromnych warunkach usiłowali nadać
swojemu życiu rys normalności. Okazało się także, że
jedna z tych dacz to poszukiwany przez nas adres. Nie
mieliśmy już siły ani się śmiać, ani płakać, chociaż
obydwa zachowania można by uznać za stosowne. Zmiać
się, że wreszcie możemy wysiąść z samochodu, i płakać,
że mamy nocować w drewnianym, wiatrem podszytym
domku, nazywanym szumnie kwaterÄ… prywatnÄ…. Na
zewnątrz było chłodno, około pięciu stopni, wiał wiatr.
Przywitaliśmy się z gospodarzami i usiedliśmy w kuchni
zaproszeni na herbatę. Tam opowiedzieli nam w skrócie,
jak im się tu żyje, że miało to być tymczasowe
schronienie, że zimą jest bardzo ciężko.
Podziękowaliśmy, wróciliśmy do auta i z naszymi
skromnymi zakupami zaczęliśmy wchodzić na górę.
W połowie schodów dogoniła nas gospodyni.
Mówiła coś bardzo szybko, więc nie potrafiliśmy się
porozumieć. Pociągnęła Majkę za rękę, znowu do
kuchni. Tam starsza córka naszej gospodyni w miarę
składnym angielskim wytłumaczyła nam, że przed
chwilą jej matka otrzymała wiadomość o śmierci swojej
siostry. Nagłej i chyba tragicznej. Powiedziała nam
także, że matka zdecydowała się natychmiast jechać do
rodziny siostry. Dlatego też nie możemy u nich nocować
i nie potrafią nam pomóc ani wskazać żadnego innego
adresu.
Rozdział 25.
DÅ‚uga noc
Tak oto, po długich poszukiwaniach i zawiedzionych
nadziejach na wygodne łoże, znalezliśmy się na bruku.
Była noc. Chodzić po chorwackich domach po nocy
z pytaniem o nocleg nie wydawało nam się najlepszym
pomysłem. Odwiedziliśmy wszystkie hotele
i pensjonaty, jakie tylko zauważyliśmy po drodze
i w żadnym nie było ani jednego wolnego miejsca.
Wróciliśmy więc pod hotel, w którym nie było już
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
