|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
czął ciągnąć ją do środka.
- Robi ci się niedobrze? - spytał. - Możesz wziąć pro
szek, nie ma sprawy.
NORA ROBERTS
108
- Nie. - Przełknęła ślinę i uniosła ramiona. - Paraliżuje
mnie strach.
- A więc znalazłem twój słaby punkt. - Pogładził ją lekko
po włosach. - Czego się boisz?
- Głównie wypadku.
- Możesz to określić bliżej? - powiedział łagodnie, po
magając jej zdjąć żakiet.
- Boję się śmierci - wyjaśniła, a on wybuchnął śmie
chem. Urażona, odwróciła się i rozejrzała po luksusowej ka
binie. - Każdy ma prawo do jakiejś fobii - wymamrotała.
- Masz absolutną rację. - Ledwie powstrzymywał
śmiech. Ale gdy B.J. odwróciła się, by zgromić go spojrze
niem, uśmiechnął się zabójczo.
- Gdy będę zwijać się na tym miękkim dywanie jak kupka
nieszczęścia, nie uznasz chyba tego za zabawne - powiedzia
Å‚a z wyrzutem.
- Chyba nie. - Przysunął się do niej bliżej i przez chwilę
spoglądał w jej szare oczy z nieukrywaną troską. - B.J., mo
że ustanowimy rozejm, przynajmniej na czas podróży? - Je
go głos był niski i tak sugestywny, że spuściła oczy i nie
wiedziała, co odpowiedzieć. - Koniec wojny? Co ty na to?
- Uniósł dłonią jej podbródek. - A potem negocjacje? -
Uśmiechał się uroczym, rozbrajającym uśmiechem.
Opór był bezcelowy.
- Zgoda, Taylor. - Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
- W takim razie usiÄ…dz i zapnij pas. - Delikatnie, po
przyjacielsku pocałował ją w czoło.
BJ. odkryła, że rozmowa z Taylorem od chwili startu,
złagodziła jej napięcie. To niewiarygodne, ale gdy samolot
wzbijał się w powietrze, wcale nie czuła strachu-
NIEODPARTY UROK
109
- Jak tu płasko i jak ciepło! - zawołała B.J., schodząc ze
stopni samolotu.
Taylor zaśmiał się i poprowadził ją do czarnego porsche.
Zamienił kilka słów z asystentem, wziął kluczyki, otworzył
drzwi, a potem gestem zaprosił B J. do środka.
- Gdzie mieści się twój hotel? - spytała.
- W Palm Beach. Musimy przepłynąć Lake Worth, by
dostać się na wyspę.
Zachwycona rosnącą wzdłuż drogi roślinnością B.J.
umilkła. Biała, piaszczysta ziemia, palmy i kępy kolorowych
kwiatów w niczym nie przypominały scenerii jej rodzimej
Nowej Anglii. Miała wrażenie, że wkroczyła do innego świa
ta. Wody Lake Worth, oddzielajÄ…ce Plam Beach od lÄ…du,
lśniły biało-niebiesko w popołudniowym słońcu. Linię brze
gową wyznaczał rząd hoteli. B.J. rozpoznała ogromne litery
T.R. na górze wysokiego, białego budynku, wyrastającego na
dwanaście pięter nad Atlantykiem. Mrugały do niej setki
okien. Taylor zatrzymał samochód na podjezdzie. B.J. mru
żyła oczy w słońcu. Wejścia do hotelu strzegły palmy i za
dbane tropikalne rośliny o doskonale dobranych kolorach.
Trawnik był równo przystrzyżony i w niewiarygodnym od
cieniu zieleni.
Taylor obszedł samochód, by otworzyć B.J. drzwi. Po-
mógł jej wysiąść i poprowadził ją do środka.
Hol przypominał tropikalny raj. Podłoga była wyłożona
kamiennymi płytami z piaskowca, zaś półokrągła ściana
szczytowa składała się z samych okien. W środku biła fon
tanna, otoczona ogródkiem skalnym i gigantycznymi papro
ciami. Na jednej ze ścian widniał olbrzymi fresk przedsta
wiający niebo, co dawało efekt nieograniczonej przestrzeni.
110 NORA ROBERTS
Panująca tu atmosfera w niczym nie przypominała tej z La
keside Inn"...
Rozmyślania B.J. przerwało pojawienie się szczupłego,
elegancko ubranego mężczyzny o stalowo siwych włosach
i opalonej twarzy.
- Ach, pan Reynolds - zagaił. - Miło pana widzieć.
Taylor uścisnął wyciągniętą rękę i uśmiechnął się na przy
witanie.
- B.J., to jest Paul Bailey, zarzÄ…dza tym hotelem. - Paul,
to B.J. Clark.
- Miło mi panią poznać, panno Clark. - Ujął dłoń B.J.
w mocnym, ciepłym uścisku, a potem przesunął z wyrazną
aprobatą wzrokiem po jej smukłej sylwetce.
- Zabiorę teraz pannę Clark na górę - powiedział Taylor.
- Potem zejdÄ™ i porozmawiamy, zgoda?
- Oczywiście. Wszystko jest gotowe. - Błyskając zęba
mi, Paul Bailey poprowadził ich do recepcji i podał klucz.
- Bagaże zaraz będą na górze. Czy życzą sobie państwo
jeszcze czegoÅ›?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
