|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pracownikom bardzo wysokie wymagania.
- Jestem przyzwyczajona - burknęła. - Na pewno cię nie zawiodę.
- To dobrze - odparł zadowolony z siebie.
- Wolałem się upewnić.
Kate chciała się jak najszybciej znalezć w hotelu. Schować głowę pod
poduszkę i wypłakać się za wszystkie czasy. Tak bardzo go pragnęła i chciała,
żeby on też jej pragnął, a tymczasem...
Wieczorne spotkanie, którego się obawiała, z którym wiązała tyle
wielkich nadziei, okazało się niczym więcej jak tylko spotkaniem w celu
omówienia spraw służbowych. Santino nie chciał jej nawet pocałować. Kate nie
spodziewała się, że tak bardzo ją to zaboli.
- Dobranoc - powiedziała, gdy wreszcie dopadła hotelu. - Jeszcze raz ci
dziękuję za miły wieczór.
- 42 -
S
R
Lecz Santino nie chciał zrozumieć aluzji. Otworzył drzwi, wpuścił Kate
do holu i odprowadził ją aż do windy.
Trzeba było chwilę zaczekać. Santino miał okazję przypatrzeć się Kate.
Była prześliczna. Tak bardzo chciał, żeby to piękno nie było tylko
powierzchowne, co, jak zwykle, i tym razem okazało się niemożliwe. Przecież
chciała, żeby ją Santino pocałował, choć w Londynie ktoś inny na nią czekał.
Skoro mogła zdradzić tamtego, to tak samo kiedyś jego zdradzi. Jak wszystkie!
W takich razach Santino wdzięczny był losowi za zdobyte w dzieciństwie
doświadczenia. Samotność i bieda były straszne, ale za to teraz procentowały.
Zrobił się spostrzegawczy, a na ludziach znał się jak mało kto. Właśnie dzięki
temu doszedł do wszystkiego, co posiadał. Nie zamierzał tych skarbów rzucać
pod nogi kobiecie. Nawet takiej pięknej i niezwykłej jak Kate Mulhoon.
Cokolwiek się między nimi zdarzy, będzie tak, jak on tego chce, a i to dopiero
wtedy, kiedy siÄ™ dowie, co Kate przed nim ukrywa. Do tego czasu trzeba pilnie
obserwować...
Dzwonek, oznajmiający przybycie windy, wyrwał go z zamyślenia.
- Jeszcze raz ci dziękuję, Santino - powiedziała chłodno Kate i wyciągnęła
do niego dłoń.
Był wściekły, że jest taka obojętna, zimna, że traktuje go z rezerwą. Ale
złość minęła, kiedy ujął wyciągniętą dłoń Kate i dotknął jej wargami. Drżała!
Kate cichutko zamknęła za sobą drzwi. Wołała nie budzić Caddy. Nie
chciała przeżywać na nowo każdej chwili minionego wieczoru.
No bo co właściwie miałaby powiedzieć kuzynce? %7łe chciała, żeby
Santino ją pocałował, że to się niemal stało, ale on w ostatniej chwili się od niej
odsunął? Wiedział, że Kate go pragnie, ale ją odepchnął. Nie potrafiłaby
opowiedzieć, jak bardzo było jej wstyd, jak bardzo ją zabolało to straszne
upokorzenie.
Dobrze przynajmniej, że sprawy służbowe potoczyły się po jej myśli.
Santino zgodził się na wszystkie warunki mające zapewnić Caddy
- 43 -
S
R
bezpieczeństwo i odpowiednią pozycję na planie filmowym. A więc
przynajmniej zawodowe umiejętności Kate zostały dostrzeżone, potwierdzone i
docenione.
Szkoda, że z życiem osobistym nie radzę sobie tak dobrze jak z pracą,
pomyślała.
Wiedziała, że już dawno powinna była powiedzieć Santinowi o Francesce.
Najpózniej podczas kolacji. Jednak jakoś nie potrafiła się na to zdobyć, a im
bardziej odwlekała w czasie moment wyznania, tym trudniej było się na nie
zdobyć. Chciała się dowiedzieć o Santinie jak najwięcej, nim złoży w jego ręce
przyszłość swojej córeczki. Ich córeczki. Miała nadzieję, że praca u boku
Santina Rossiego, choćby tylko przez kilka dni, pozwoli jej lepiej poznać tego
dziwnego człowieka.
- Czy to ty, Kate? - rozległ się zaspany głos Cordelii.
- Tak. Przepraszam. Nie chciałam cię obudzić.
- Powiedziałaś mu o Francesce? - dopytywała się Caddy.
A więc i ona przez cały wieczór o niczym innym nie myślała!
- Jutro ci wszystko opowiem - wykręciła się Kate. - Teraz śpij. Za pięć
godzin musisz być na planie.
- 44 -
S
R
ROZDZIAA SIÓDMY
Rano Caddy ani słowem nie wspomniała wieczornej krótkiej wymiany
zdań, ale po minie było widać, że jest bardzo ciekawa przebiegu wczorajszego
spotkania. Temat wisiał nad nimi jak niewypowiedziana grozba.
- Gdzie mój kostium? - spytała Kate, kiedy wyszła z łazienki wykąpana i
ubrana w gruby frotowy szlafrok. - Wieczorem powiesiłam go na krześle, ale go
tutaj nie ma.
Caddy zwiesiła głowę.
- Gdzie jest mój kostium, Caddy? - dopytywała się Kate, podejrzewając
coś bardzo złego.
Z jednej strony była zadowolona, że mogą rozmawiać o czymś tak
zwyczajnym jak ubranie, ale jednocześnie coraz bardziej się bała, że za chwilę
wpadnie w panikę. Przez lata nauczyła się polegać na zwyczajnych rzeczach,
które traktowała jak kotwice. Praca i wszystko co się z nią wiązało pozwalało jej
zajmować myśli czymś innym niż burzliwe dzieje wielkiej miłości i wszystko,
co się potem wydarzyło. Kostium, żakiet, spódnica i bluzka dawały Kate tak
bardzo potrzebne poczucie bezpieczeństwa, odgradzały od nieprzyjaznego,
nieprzewidywalnego świata.
- Zobaczyłam te rzeczy na krześle i pomyślałam sobie, że pewnie chcesz
je oddać do prania - odezwała się Caddy. - Kostiumy poszły do pralni.
- Obydwa? - zawołała przerażona Kate. Wiedziała, że przesadza, ale nie
potrafiła nad sobą zapanować. - Oddałaś do pralni oba moje kostiumy? I w co ja
się teraz ubiorę? Nie mogę iść do pracy w tym szlafroku!
- Uspokój się, kochanie. - Caddy objęła kuzynkę ramieniem. - Włożysz
coś wspaniałego. Wybierzesz sobie, co zechcesz z moich rzeczy.
- Przecież idę do pracy, nie na premierę!
- Kate nie mogła się uspokoić.
- 45 -
S
R
- Dobrze by było coś zrobić z twoimi włosami - zauważyła ostrożnie
Caddy. - Przydałyby ci się pasemka...
- Nie ma mowy! - Kate chwyciła szczotkę, rozczesała potargane włosy i
zebrała je w garść, żeby związać w zwykły ciasny koczek.
- To może chociaż trochę je podetniesz - nie ustępowała Caddy.
- Moje włosy zostaną takie, jakie są, bo mi się podobają - odparła
stanowczo Kate. - Co by sobie o mnie pomyślał Santino, gdybym zaraz
pierwszego dnia zjawiła się w pracy z nową fryzurą, a do tego wystrojona jak
lala?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
