|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Nie mów...
Był zszokowany. Wyglądał tak śmiesznie, \e Efi omal się nie roześmiała.
Trąciła go w ramię.
Ej, Nick! Mam świetny pomysł! Ja pójdę do pracy, a ty zostaniesz w
domu i będziesz chował dzieci!
Co?!
Zapomniał o szoku, teraz był cię\ko obra\ony.
A co w tym takiego dziwnego? W dzisiejszych czasach wiele
mał\eństw preferuje taki model.
Ja takich mał\eństw nie znam.
Ona te\, niestety, w ka\dym razie nie z wyboru, tylko z konieczności,
kiedy mą\ stracił pracę i do czasu zdobycia nowej zajmował się domem.
Nick, a co byś tak naprawdę chciał robić? Chodzi mi o pracę,
oczywiście.
Ja? Spojrzał w bok. No... kiedyś, dawno temu, chciałem zostać
adwokatem.
Dlaczego więc nie zostałeś?
Bo nie miałem wystarczająco dobrych wyników w nauce, \eby dostać
stypendium, a nie chciałem prosić ojca o pieniądze.
W takim razie...
Co w takim razie? Czy wiesz, ile kosztują studia prawnicze?
Postaramy się o po\yczkę dla studentów. Uśmiechnął się.
Znowu jesteśmy my .
Twarz Efi te\ pojaśniała w uśmiechu. Rzeczywiście, jakby znowu byli
parą, ale ju\ nie tamtą, beztroską i prawdę mówiąc, nieco głupią, która zamiast
naprawdę myśleć o przyszłości, z zapałem próbowała umknąć choćby na
moment czujnym krewnym, by wyściskać się w jakimś dyskretnym miejscu.
Nie. Teraz byli prawdziwą parą. Dwoje ludzi, których łączy miłość i wspólne
sprawy. Tak\e problemy, rzecz oczywista.
Chyba tak, Nick.
Czyli jak będzie z jutrzejszym dniem? Wchodzimy w to?
Serce Efi zabiło szybciej.
Najpierw powinniśmy pewne rzeczy ustalić, Nick powiedziała cicho,
rysując palcem jakieś zawiłe wzory na kołdrze, zresztą coraz bli\ej nogi Nicka.
To znaczy jakie?
A takie, na przykład, \e będę dalej pracować w cukierni.
Powoli skinął głową.
W porządku.
Poza tym kwestia dzieci...
Uzgodniliśmy ju\, \e będziemy mieć tylko dwoje.
Tak, ale w ciągu kilku lat, a nie tak jedno po drugim.
Zastanowił się przez chwilę.
Dobrze. Mogę z tym \yć.
Teraz nadszedł najtrudniejszy moment, dlatego Efi najpierw
odchrząknęła.
Jeszcze jedno, Nick. Mam być dla ciebie wa\niejsza ni\ twoi rodzice.
Gwałtownie spochmurniał.
Nick, nie zrozum mnie zle. Wcale nie zamierzam stawać między tobą a
rodzicami, ale kiedy będę twoją \oną i matką twoich dzieci, nie dopuścisz, \eby
twoi rodzice stawali między nami.
Pomyślał chwilę i ponownie skinął głową.
Jasne.
Obiecuję, \e tak samo będę postępować z moimi rodzicami.
Powiedziała to wyłącznie dla dobra sprawy, bo jej rodzice nigdy nie próbowali
stawać między nią a Nickiem, nigdy te\ nie wysuwali \adnych oburzających
\ądań. Wcale nie mówię, \e to będzie łatwe, Nick. Twoi rodzice są
przyzwyczajeni, \e im ulegasz. Ale teraz... Pochyliła się. Cudownie wykrojone
usta Nicka znalazły się od jej warg w odległości zaledwie kilku centymetrów.
Teraz powinieneś ulegać przede wszystkim mnie...
Uśmiechnęła się i zło\yła na jego ustach długi, słodki pocałunek.
Nick jęknął.
Efi... Chcę czegoś więcej.
A więc na co czekasz, Nick?
ROZDZIAA DZIESITY
Dzień siódmy...
Następnego dnia przed domem Efi pojawił się nowiutki, czarny mercedes,
wynajęty przez jej ojca. Samochód, który miał zawiezć panną młodą do
greckokatolickiego kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii
Panny, pachniał nowością, wyprawioną skórą... i zdenerwowaniem.
Efi, usadowiona na tylnym siedzeniu, bawiła się białymi rękawiczkami,
uwa\ając, \eby z rękawiczki prawej nie wypadła kostka cukru, którą wło\yła
tam jej matka. Ta słodka kostka miała zagwarantować słodkie po\ycie z
Nickiem. Do halki natomiast, w dyskretnym miejscu, wpięty był maleńki
amulet, greckie oko, które odpędzało uroki. Firma internetowa, w której
zamówiono amuleciki, nie wywiązała się ze swojego zadania, ale Kiki jakimś
cudem udało się zdobyć całe pudełko. Matka rozdawała je na prawo i lewo, a
jedną z młodszych córek wysłała wcześniej do kościoła, \eby ustawiła się koło
drzwi i wręczała amulet ka\demu, kto wchodzi do świątyni.
Samo mał\eństwo i tak jest dostatecznie cię\kim brzemieniem, \eby
jeszcze martwić się o dodatkowe negatywne wpływy z zewnątrz orzekła
Penelope.
Efi nie wiedziała dokładnie, co działo się wczorajszego wieczoru,
najpierw przecie\ siedziała w swoim pokoju, potem była razem z Nickiem w
hotelu, ale rankiem, kiedy natknęła się na Afrodytę, ledwie ją poznała.
Seksowna piękność przemieniła się w potargane, ponure stworzenie. Nic
dziwnego, teraz to ona była na celowniku, skutecznie osaczana przez rodziców
pary młodej. Praktycznie nie wolno jej było się nigdzie ruszyć, a krewne
szeptały po kątach, \e rodzina Afrodyty, po jej powrocie z Grecji, ma zamiar
wydać ją za wdowca, starszego, doświadczonego mę\czyznę, który będzie umiał
ją trzymać krótko.
Efi prawie było jej \al.
Prawie.
Panno Efi? Mo\emy jechać? W lusterku ukazała się uśmiechnięta
twarz szofera.
Nie. Jeszcze nie. Szofer skinął głową.
Siedziała w tym samochodzie prawie kwadrans. Wszyscy pojechali ju\ do
kościoła. Poprosiła ich o to, przyrzekając, \e zjawi się tam niebawem.
Oparła ręce na brzuchu, próbując uspokoić trzepotliwe motyle, które tam
się zagniezdziły. Wczoraj wieczorem była bardzo niespokojna, ale to nic w
porównaniu z tym, co działo się z nią teraz. Czyli typowy przypadek
nieprzytomnej ze zdenerwowania panny młodej tu\ przed ślubem.
Zapewne tak. Tym bardziej, \e powód ku temu był.
Tej nocy ona i Nick rozmawiali z sobą długo i szczerze, jak nigdy dotąd.
Uczynili du\y krok do przodu, do omówienia pozostało jednak jeszcze wiele
spraw. Na przykład: jeśli ojciec nie zgodzi się na wprowadzenie zmian w swojej
cukierni, Efi otworzy własną cukiernię gdzieś blisko Grosse Point, mo\e nawet
przy presti\owej Royal Oak, a takie posunięcie powinno się stanowczo
przedyskutować z przyszłym mę\em, prawda? Tak samo szerzej rozwinąć temat
przyszłości zawodowej Nicka. Bo mo\e on rzeczywiście w którymś momencie
dojrzeje do decyzji o podjęciu studiów prawniczych.
Znów głośne przełknięcie.
Nagle ktoś otworzył drzwi samochodu. Tylko kto? Przecie\ wszyscy
pojechali ju\ do kościoła. Tak, wszyscy oprócz ciotki Frosini, która właśnie
sadowiła się obok Efi.
Jesteś o krok od popełnienia największego \yciowego błędu, moje
dziecko.
Dzień był słoneczny i ciepły. Kościół pękał w szwach. Pan młody czekał
na pannę młodą przed kościołem, wspierany przez swoich rodziców, przyszłych
teściów, pierwszego dru\bę i pierwszą druhnę. Wszystko przebiegało zgodnie z
planem, a o tym, co zdarzyło się w nocy między parą narzeczonych, wiedzieli
tylko oni.
Przegadali całą noc. O świcie Nick odwiózł Efi do domu i wrócił do
siebie. Naturalnie zadano mu pytanie, gdzie był i dlaczego nie zadzwonił, ale
tylko pro forma, bo uwaga wszystkich skupiona była na rzetelnym wykonaniu
koniecznych czynności przedślubnych. Ojciec Nicka na przykład osobiście
odśpiewał panu młodemu pieśń weselną. Nick jeszcze nigdy w \yciu nie miał
okazji oglądać popisów wokalnych swego rodzica, a tu proszę: Stamatis
Constantinos przykląkł na jedno kolano i ciepłym barytonem wykonał pieśń o
swym jedynym synu, z którego jest bardzo dumny. A tak\e o przyszłości,
naturalnie świetlanej. Nick doskonale zdawał sobie sprawę, \e w najbli\szej
przyszłości nie wszystko będzie wyglądać tak ró\owo. Po powrocie z podró\y
poślubnej rozpocznie się dla niego długi proces wyzwalania się spod wpływu
rodziców, uczenia się, jak stawiać na pierwszym miejscu swoją nowo zało\oną
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
