|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
dysydenci religijni z Niderlandów, którzy znalezli tu swoje miejsce podczas wojen religijnych w
112
XVII wieku. Tolerancyjna Rzeczpospolita dała schronienie uciekinierom, a oni pomogli w
melioracji delty Wisły. To ich wpływom śuławy Wiślane zawdzięczają miano Małej Holandii .
Czas jednak gonił. Jechałem dalej. W końcu zobaczyłem przed sobą sznur świateł, czyli ruchliwą i
krętą szosę z Malborka do Elbląga. Dodałem gazu i ju\ po kilku minutach stałem na skrzy\owaniu i
wypatrywałem w ciągu aut białego lexusa.
- Ju\ raz mi uciekłeś, teraz ci się nie uda.
I rzeczywiście. Lexus wlókł się za du\ym tirem próbując nerwowo go wyprzedzić, co nie jest
łatwe na tym odcinku nawet dla najbardziej doświadczonych. Nie zastanawiając się wskoczyłem
bezczelnie przed tira, jednak w taki sposób, aby Batura niczego nie zauwa\ył. Kierowca cię\arówki
dał wyraz niezadowoleniu oślepiając mnie na chwilę reflektorami, więc uznałem, \e jest remis.
Zredukowałem silnikiem prędkość i tir gwałtownie przyhamował. Usłyszałem za sobą długi
klakson, odpowiednik steku przekleństw w języku kierowców. Miałem w tym jednak swój cel.
Widząc prosty odcinek zwolniłem raz jeszcze. Tir być mo\e zamierzał mnie wyprzedzać, ale nagle
z jego lewej wyskoczył jak strzała lexus, biorąc jego i mnie za jednym razem. O to mi właśnie
chodziło! Ruszyłem w te pędy za Baturą, a on pewnie zrozumiał, \e pościg trwa dalej, bo po chwili
kocie tylne światła zwiększyły dystans do mojego wehikułu.
Wjechaliśmy do Elbląga. Sięgnąłem ręką po plan miasta. A niech to! Torba z planem została
w obozie. Postanowiłem trzymać się lexusa i nie dać mu ani chwili odpoczynku. A jednak kierowca
lexusa znał Elbląg lepiej ni\ myślałem. Jeszcze jadąc długą ulicą przy zabudowaniach browaru
siedziałem mu na ogonie. Ale gdy skręcił w prawo pod jakąś górkę i zaczął kluczyć wje\d\ając to
w jedną, to w drugą uliczkę i z piskiem opon ją opuszczając, \eby zniknąć w kolejnej, wiedziałem,
\e go tracę. W pewnym momencie, jadąc szeroką dwupasmówką przy hipermarkecie budowlanym,
w którym miałem kupić łopaty, stwierdziłem, \e czas mi wracać do domu. To znaczy do obozu.
Gdy wje\d\ałem na podwórko po nieudanym pościgu, przed namiotem przywitał mnie Jorvik.
Pozostali członkowie naszej ekipy siedzieli w namiocie z wielbłądziej sierści. Właściwie siedzieli
tylko Jagoda, Kasia i Rufus, bo Kuba i Bazyli le\eli bezładnie na matach pogrą\eni w głębokim
śnie. Owinięty w koc pan Marek suszył ubranie nad piecykiem, a Kasia sączyła mocną herbatę,
jakby na kogoś czekała.
- Ju\ pan jest! - zawołała zadowolona, gdy wszedłem. - Tak się martwiliśmy.
- Dogonił pan złodziei? - spytał Rufus.
- Nie, uciekli mi w ElblÄ…gu. A co u was? Jak siÄ™ pan czuje?
Jagoda chrzÄ…knÄ…Å‚ spod koca.
- Mo\e być, panie Pawle. Ale taki wstyd, taka kompromitacja...
Kasia skubnęła go w brodę.
- Nic się nie stało. Pan Paweł te\ dziś zaliczył kąpiel.
- Aha - kiwnął głową uczony - znalezliśmy nasze łopaty, są tam w rogu.
Na podłodze le\ały trzy łopaty podpisane na trzonkach Truso .
- To po złodziejach? - spytałem.
- Tak - powiedziała Kasia - porzucili je na miejscu zbrodni. Na szczęście nie zdą\yli niczego
ukraść.
- Nie byłbym takim optymistą - rzuciłem ziewając.
- Dlaczego?
- Po pierwsze, upewniliśmy się, \e Batura współpracuje z kimś ze stanowiska. Z kimś, kto
zabrał wam te narzędzia. Ale sęk w tym, \e nadal nie wiemy z kim. Po drugie, spłoszyliśmy
złodziei na amen i nawet nie poznaliśmy ich to\samości.
113
- Więc?
- Nasza akcja zakończyła się całkowitą klapą. Miała pani rację, pani Kasiu, nie nadaję się do
pracy detektywa. Nic ju\ nie wiem, nie rozumiem. Jutro rano pakujemy siÄ™ i wracamy do
Warszawy. A teraz dobranoc.
Co powiedziawszy padłem jak długi obok Bazylego i Kuby. Nie pamiętam nawet, jak
zasnąłem ze zmęczenia i nadmiaru wra\eń.
114
ROZDZIAA PITNASTY
W SKLEPIE śELAZNYM " KASIA SI OTWIERA " POSZUKIWANIA TRUSO "
WIZYTA STUDENTÓW " JAK ODKRYTO TRUSO? " PAN TOMASZ " HERZ I SZEJK "
PRZEBAYSK
Gdy obudziłem się kwadrans przed dziewiątą, cały obóz był ju\ na nogach i szykował się do
spóznionego śniadania. Kasia była na tyle wspaniałomyślna, \e poczęstowała mnie czarną kawą. W
miarę ubywania jej w metalowym kubku, mój umysł się rozjaśniał analizując wczorajszy dzień.
- Jak się spało? - zapytała.
- Krótko. A pani chyba w ogóle nie potrzebuje snu.
- Niech siÄ™ pan o mnie nie martwi, to moja pierwsza zarwana noc. Ale widzÄ™, \e pan ju\
wymięka. Wczoraj był pan tak zrezygnowany, \e a\ zrobiło mi się pana \al.
Spojrzałem spode łba na jej opaloną twarz ozdobioną jasnymi włosami.
- To \art?
- Wcale nie. Gdy pan zasnął, długo analizowaliśmy całą sytuację. Nie wszystko jest stracone.
- Czy\by?
ZÅ‚odzieje zabrali przecie\ z naszego stanowiska wszystkie Å‚opaty. BojÄ… siÄ™ zdemaskowania,
dlatego na pewno kupią nowe, myśląc, \e nikt nie zauwa\y zamiany.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
