|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Pistolet gazowy - wyjaśniłem.
Kiwnęła głową. Wyjęła z kieszeni rewolwer na naboje kabekaesowe. Słyszałem, że
używali takich czeczeńscy bojownicy. Produkowane przez miejscowych ślusarzy ze stali
narzędziowej nie miały imponującego kalibru, ale za to były aż dwunastostrzałowe. Jej
kuzynka była wyposażona w jakąś straszną armatę. Ze zdumieniem rozpoznałem rewolwer
nambu produkowany w latach trzydziestych w Japonii. Znałem tę broń, miała kaliber
dziewięć milimetrów i potężnie kopała przy każdym strzale.
- Czy odrobinkę nie przesadzacie? - zaniepokoiłem się.
- To może być pułapka - wyjaśniła Stasia. - A dokładniej mówiąc, możemy im się
wpakować prosto do warsztatu.
Miała rację! Podeszliśmy pod drzwi. Już miałem nacisnąć guzik domofonu, gdy
spostrzegłem, że nie zatrzaśnięto ich.
- Wchodzimy - zaproponowałem.
Wśliznęliśmy się do środka. Hol był ciemny, ale z biblioteki padał na podłogę snop
jasnego światła. Poblask wyławiał z mroku wirujące niezmordowanie detale perpetum
mobile. Usłyszeliśmy głosy. Ostrożnie podkradłem się pod drzwi.
- Ebonit, który wykupiliście, jest nam na gwałt potrzebny - poznałem głos Sidorowa. -
Rozumiem, że wam także...
- W zasadzie nasze doświadczenia mogą poczekać - poznałem głos naszego
niedawnego rozmówcy. - Poza tym od biedy moglibyśmy przetopić tę odrobinę, którą
mamy...
- W centrali zaopatrzenia szkół obiecali sprowadzić kolejną porcję tarcz za mniej
więcej dwa tygodnie - kapitan jakby odzyskiwał pewność siebie. - Rozumiem, że dwa
tygodnie to dla panów spore opóznienie, ale może skromny datek na rozwój Stowarzyszenia
Wynalazców i Racjonalizatorów pozwoli złagodzić tę uciążliwość.
- Co ty na to, Ihor? - bibliotekarz zapytał kogoś trzeciego.
- Myślę, że wszystko zależy od wysokości datku - głos wskazywał na człowieka
mocno już posuniętego w latach.
Wycofaliśmy się przed budynek.
- My to mamy szczęście - powiedziała Kasia. - Co robimy?
- Przyszedł tu na piechotę - mruknąłem. - Nigdzie nie widać samochodu ani nie czeka
na niego taksówka. Sądzę, że także na piechotę wróci do ich kwatery. Czyli muszą siedzieć
niedaleko.
Przyczailiśmy się w bramie jednego z domów. Kapitan Sidorow niebawem wyszedł.
Przez ramię miał przerzuconą ciężką torbę. Rozejrzał się uważnie na wszystkie strony, ale nas
ukrytych w cieniu bramy nie zauważył. Ruszył w dół do ulicy, a potem skierował się na
wschód. Ulicą Gruszewskiego dotarł do prospektu Szewczenki. Tu kręciło się sporo ludzi i
można było śledzić go bez trudu. Wędrowaliśmy niestrudzenie jego tropem. Zaszedł na
chwilę do sklepu rybnego, mieszczącego także stoisko monopolowe i kantor wymiany walut.
Po chwili skręcił w ulicę Czajkowskiego, czyli przedwojenną Chorążczyzny.
- Robi się ciekawie - zauważyłem.
Agent minął dom inżyniera i zaczął wspinać się pod górę. Musieliśmy zwiększyć
odstęp. Było już zupełnie ciemno, a magistrat Lwowa najwyrazniej oszczędzał na oświetleniu
tej dzielnicy. Jednak podkute oficerki kapitana wybijały doskonale słyszalne werble na
płytach chodnika. Minęliśmy restaurację obwieszoną polskimi tabliczkami. Czyżby kapitan
kierował się któregoś z ostatnich domów przy ulicy? Odgłos kroków ucichł. Dobiegliśmy do
ostatniego budynku i ostrożnie wyjrzałem zza węgła. Wąska ścieżka i schodki wyłożone
drewnem wspinały się na szczyt wzgórza cytadeli. Kapitan drapał się po przegniłych dechach.
Po chwili podążyliśmy jego śladem. Szczyt był porośnięty krzewami. Białorusin rozejrzał się
raz jeszcze, ale na szczęście nie zdołał nas dojrzeć. Przyspieszył kroku i po chwili zakręcił w
stronę starego budynku fortu artyleryjskiego. Zaskrzypiały wrota i niemal natychmiast
zatrzasnęły się ze zgrzytem. Stasia zniknęła. Po kilku minutach wróciła.
- W środku mieści się magazyn ukraińsko-amerykańskiej firmy farmaceutycznej -
poinformowała. - Ciekawe, co by powiedział mój dziadek, gdyby wiedział, że fort, który z
takim trudem zdobyli, stał się gniazdem białoruskich szpiegów.
- Dziadek zdobył, ale my chyba nie damy rady - mruknąłem.
Budynek otaczała dość głęboka fosa przyporowa. Ze strzelnic koło bramy padało
światło, widocznie znajdowała się tam stróżówka. To zrozumiałe, magazynu leków nie
zostawia się bez nadzoru. Ruszyliśmy wokoło usiłując wypatrzyć jakiś słaby punkt, miejsce,
którędy by można wtargnąć do środka.
- Wleziemy na drzewo i z góry rzucimy kotwiczkę - zaproponowałem. - Przeleziemy
po linie i zakradniemy się z góry na dziedziniec...
W tym momencie nadepnąłem na coś miękkiego. To coś wydało zduszony jęk.
- Ech, Polacy, zawsze musicie deptać Kozaków - tajemnicza przeszkoda odezwała się
głosem Krawczuka. - A co do waszego błyskotliwego planu, górą się nie da, bo zainstalowali
czujniki ruchu.
Agent kontrwywiadu podniósł się ze ścieżki, na której leżał nakryty płachtą
maskującą.
- Wybaczcie - zreflektowałem się.
- Nic nie szkodzi - przyjął przeprosiny.
- To co robimy? - zapytała Stasia. - Sądzę, że mają tam eteroid...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
