|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
prezent.
- Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak będziecie
wyglądać - powiedział lord Hawkston, a Dominika zauważyła
iskierkę w jego oczach.
Prudencja, która nie odzywała się do tej pory, podeszła do
Hawkstona.
- Jest pan bardzo uprzejmy - stwierdziła. - Jak dorosnę,
wyjdę za pana za mąż.
Wyglądał na zaskoczonego, ale powiedział:
- Czuję się zaszczycony. Po raz pierwszy w życiu
otrzymałem propozycję małżeństwa.
- Zaczeka pan na mnie, prawda? - dopytywała się
Prudencja.
Hawkston przyjrzał się jej. Zauważył, że bardzo
przypomina Dominikę. Miała takie same platynowe włosy,
szare oczy i mały, prosty nosek. Była bardzo drobniutka i lord
domyślił się, że jest z nich najsłabsza.
- Zaczeka pan? - dopytywała się.
- Coś ci powiem - rzekł po chwili. - Obiecuję, że na twoje
osiemnaste urodziny wydam wspaniały bal, na który zaproszę
wszystkich znanych mi najprzystojniejszych, najbardziej
czarujących i najodpowiedniejszych młodych mężczyzn.
Oczy Prudencji rozbłysły.
- Będę musiała nauczyć się tańczyć!
- Musisz też dużo jeść, żeby być silna - wtrąciła
Dominika. - Bo w przeciwnym razie nie dasz rady tańczyć
całą noc, prawda, milordzie? - Popatrzyła wymownie na lorda
Hawkstona.
- Naturalnie - przytaknął z powagą. - Taniec bywa bardzo
męczący. Chyba nie chciałabyś opuszczać własnego balu o
północy, niczym Kopciuszek?
- Dobrze, będę jadła - obiecała.
Teraz, siedząc w pociągu, Dominika pomyślała, że było to
bardzo sprytne posunięcie. Dziecko ma jakąś motywację. Z
Prudencja zawsze miała kłopot, gdy chodziło o jedzenie.
Grymasiła i nie była w stanie zjeść nawet tej niewielkiej ilości
pożywienia, którą wydzielał im ojciec.
Za oknem przesuwały się pagórki porośnięte dżunglą.
Przypominały wysepki otoczone morzem
szmaragdowozielonego młodego ryżu. Zaprzężone do pługa
bawoły grzęzły po kolana w podmokłym gruncie
przygotowywanym pod zasiew. Począwszy od Rambukany
teren wciąż się wznosił, więc doczepiono jeszcze jedną
lokomotywę. W pewnym miejscu - Dominika nazwała je
Skałą wrażeń" - tory przebiegały przez strome zbocze
wzgórza, a rozpościerający się stamtąd widok był urzekający.
Pod nimi otwierała się przepaść głęboka na dwieście metrów,
a dalej zbocze opadało jeszcze o ponad trzysta metrów aż do
pól ryżowych.
Tuż przy torach wzgórza zostały obsadzone młodymi
sadzonkami herbaty, pomiędzy którymi wciąż tkwiły martwe
pnie kawowców. W większości jednak trasa prowadziła przez
las.
Lord Hawkston siedział na wprost Dominiki, ale
dziewczyna wyczuwała, że wolałby nie rozmawiać w hałasie,
jaki robi lokomotywa, więc podziwiała krajobraz, pogrążona
w zadumie.
Myślała o tym, że ma na sobie bardzo elegancką sukienkę
podróżną, a na siedzeniu obok leży zgrabnie skrojony
żakiecik. Gdy siostry zobaczyły ją w nowej sukni i kapelusiku
ozdobionym różyczkami, aż zaniemówiły z wrażenia.
Milczenie przerwała Wiara pytając:
- Ile lat będziesz nosiła tę suknię, zanim mi ją oddasz?
- Przyślę ci ją, jak tylko dostanę nową - obiecała
Dominika.
Przed wyjazdem było tak wiele rzeczy do zrobienia, tyle
poleceń należało wydać Mallice, że Dominika nie miała nawet
czasu, aby pomyśleć o tym, co ją czeka. Dopiero w nocy,
przed zaśnięciem, opadły ją myśli o Geraldzie Warrenie,
napawając strachem. Zastanawiała się, czy on, podobnie jak
ona, obawia się tego spotkania. Ona przynajmniej mogła go
sobie wyobrazić na podobieństwo lorda Hawkstona i dawało
jej to jakąś pociechę. Ale on nie miał żadnych wskazówek co
do jej wyglądu. Być może jest zły i rozdrażniony perspektywą
poślubienia kogoś zupełnie obcego.
Dominika wiedziała, że w poniedziałek lord Hawkston
napisał do Geralda list i aby mieć całkowitą pewność, że
siostrzeniec otrzyma go na czas, wysłał go, przez posłańca,
pokrywając koszt jego podróży na plantację i z powrotem. Nie
było jej wiadome, czy posłaniec miał zaczekać na odpowiedz,
czy nie. Miała jednak wrażenie, jakby lord nie oczekiwał
żadnej odpowiedzi, przekonany, że siostrzeniec i tak
podporządkuje się jego życzeniom.
Tak czy inaczej, czuła lęk, kiedy pociąg, po
czterogodzinnej jezdzie, wtoczył się na stację w Kandy. Tutaj
miel? się przesiąść. Dominika zawsze słyszała, że Kandy jest
bardzo piękne i że wciąż stoi tutaj ostatnia twierdza królów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
