|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zdałam sobie sprawę, że wściekałam się na niewinnego faceta. Twój ojciec jest wspania-
łym człowiekiem, który jedynie próbował cię chronić. Co było, minęło. Chcę zostawić
wszystkie nieporozumienia w przeszłości, tam, gdzie ich miejsce.
- Ja też - szepnął z przejęciem.
- Zastanawiałam się nad twoją propozycją.
- Którą? - zapytał szorstkim głosem.
- %7łebyśmy zostali przyjaciółmi. Dogadajmy się, choćby przez wzgląd na twoją ro-
dzinę, która za miesiąc przyjedzie z wizytą. Lucca powiedział, że nie dałam ci wyboru,
ale jeśli chcesz zacząć od nowa, to jestem na to gotowa.
- To znaczy, że chcesz być moją żoną? Zwyczajną żoną?
- Tak. Nie śmiej się.
- Nie śmieję się.
- Potrafię gotować.
- A może pójdziemy o krok dalej i zostaniesz moją asystentką w przychodni?
- Z chęcią - odparła. - Ale nie mam odpowiednich studiów.
- Masz inne cechy, bardziej pożądane. Spójrz na Val. Skończyłaś ekonomię, więc
możesz się też zająć księgowością. Masz doświadczenie w prowadzeniu schroniska, a ja
kiepsko sobie radzÄ™ z cyferkami.
Może pracując z nim, pozna go od innej strony? Od tej, którą zawsze przed nią
ukrywał?
Dizo wyłączył światło i położył się do łóżka. Gina dołączyła do niego.
R
L
T
Dziś wieczorem wiele jej wyznał, ale widocznie było to czcze gadanie, bo przecież
nie leżałaby teraz skulona na skraju łóżka, ale w jego ramionach - w końcu przekonywał
ją, że nie potrafił bez niej żyć. Tymczasem jak zwykle wycofał się do swojego świata, do
którego ona nie miała wstępu.
- Rano pojedziemy do pałacu - zaproponował. - Wezmiesz swoje rzeczy i dopiero
wtedy zawiozÄ™ ciÄ™ do przychodni.
- To miło z twojej strony. Pewnie masz dość oglądania mnie ciągle w tych samych
ciuchach.
- Przekonałaś mnie, że choć masz zestaw ubrań na każdy dzień roku, strój nie jest
w twoim przypadku najważniejszy.
Spodobał jej się ten komplement.
- Dzięki. Do tej pory po prostu musiałam się tak ubierać. - Opanowały ją emocje. -
Bardzo się cieszę z twojej propozycji. To moja pierwsza praca. Obiecuję, że dam z siebie
wszystko. I dziękuję - wyszeptała. - Zwietnie się bawiłam na Sardynii. Twoja rodzina jest
cudowna. Mam też nadzieję, że twój ojciec popłynie z nami w rejs, chociaż nie liczyła-
bym na to.
- Za wcześnie, żeby o tym mówić.
- Masz racjÄ™. Buonanotte.
Dizo złożył na jej ustach delikatny pocałunek.
- Buonanotte, mia moglie - powiedział i odwrócił się do niej plecami.
Propozycję zostania przyjaciółmi potraktował, jak widać, dosłownie. Ale nazwał ją
swoją żoną. Uwielbiała brzmienie tego słowa...
Następnego dnia wieczorem Regina zamknęła drzwi przychodni. Za chwilę miał
się zjawić Matteo i objąć nocny dyżur.
Spędziwszy trochę czasu z Val i innymi lokatorami hotelu, powiesiła w recepcji
trzy dużego formatu zdjęcia przywiezione z pałacu. Teraz, kiedy pracowała w lecznicy,
chciała każdego dnia patrzeć na wizerunki Diza i jej ulubionego psa, Antonea, wiszące
na ścianie przy wejściu.
R
L
T
Regina zajęła się krzątaniną w biurze i dopiero kiedy Dizo zmienił fartuch na gar-
nitur, uświadomiła sobie, że czas zamykać. Ich spojrzenia spotkały się. Za każdym ra-
zem, gdy go widziała, zalewała ją fala pożądania.
- Co o tym sądzisz? - zapytała, chcąc odwrócić bieg myśli. - Kiedy jakieś dziecko
przyjdzie z płaczem, że jego piesek jest chory, będzie miało dowód, że doktor Fornese
potrafi zdziałać cuda.
Wziął ją za rękę, podniósł ją do ust i pocałował.
- Nigdy nie dostałem wspanialszego prezentu. - Jej zaskoczenie sprawiło mu przy-
jemność. - Trzeba to uczcić, signora Fornese.
Nie powiedział: księżniczko. W jego głosie nie było śladu kpiny. To już postęp.
- Aadna ozdoba przychodni - powiedział Matteo, stając w progu. - Ktoś mi powie,
co to za historia?
- Jutro, Matteo. Dziś moja żona i ja mamy pewne plany.
Kiedy wyszli, Dizo nadal się śmiał.
- Co cię tak śmieszy? - zapytała.
- Wydawało mi się, że trudno będzie rozkręcić biznes, ale dzięki tobie nie będzie-
my narzekać na brak klientów. Będę musiał zatrudnić wspólnika.
- To dobry pomysł. Przez całe życie ciężko pracowałeś. Zasługujesz na trochę wol-
nego.
- Teraz, kiedy mam się z kim zabawić, niezle to brzmi.
Już dawno mogliśmy to zrobić, krzyczało jej serce, choć usta milczały.
Poszli do Rinaldo's, ulubionej restauracji mieszkańców Savono.
- Mam ochotÄ™ na scampi.
Kiedy weszli do środka, nagle dało się słyszeć pstryknięcie palcami i kelnerzy roz-
poczęli gorączkowy taniec pomiędzy stolikami. Goście wiercili się na krzesłach, chcąc
się dobrze przyjrzeć księżniczce i jej mężowi.
- Stolik dla ilu osób, principessa?
- Dla dwojga - oznajmił Dizo z kamienną twarzą.
Nagle spiął się i ulotniła się cała jego rezolutność.
- Tędy, proszę.
R
L
T
Czuła się jak na promie, gdy musiała przejść wzdłuż szpaleru gapiów. Kelner za-
prowadził ich do stolika, z którego roztaczał się niczym niezmącony widok na zatokę.
Regina wolałaby zaczekać w kolejce jak zwyczajni goście, ale oznaczałoby to pół godzi-
ny na świeczniku: sondowanie, przewiercanie wzrokiem i obgadywanie.
- To trochę nie fair, prawda? - rzuciła. - Udawaj, że jesteśmy tu sami - szepnęła,
gdy kelner przyjął od nich zamówienie.
- Jak ci się to udaje? - Jego posągowe oblicze nie zmieniło się ani na jotę.
Posłała mu szelmowski uśmiech.
- Mam dwadzieścia sześć lat doświadczenia.
Błysk w jego oczach przypomniał jej o dzieciństwie, które Dizo spędził na ulicach
Sassari.
- Nie przyjdziemy tu więcej.
- Będę ci gotowała obiadki. Przyrzekam, że nie umrzesz z głodu.
- Trzymam cię za słowo.
Przeszedł ją dreszcz. Ileż to razy marzyła o zamieszkaniu z nim? O robieniu
wszystkiego tego, co kobieta robi dla mężczyzny, którego kocha?
Danie pojawiło się na ich stoliku w rekordowym tempie. Gdy tylko zaczęli jeść,
Regina usłyszała znajomy głos, który gdzieś za jej plecami wypowiedział jej imię.
Spojrzała za siebie.
- Profesor Morelli...
- Tomaso. - Mężczyzna był bardzo atrakcyjny: wysoki, szczupły, ciemnowłosy. -
Widziałem cię w telewizji. Gratulacje!
- Dziękuję. Dosiądz się do nas. Przedstawię cię mężowi.
- Nie będzie miał nic przeciwko temu?
Prawdę mówiąc, nie była tego taka pewna, ale do odważnych świat należy.
R
L
T
ROZDZIAA ÓSMY
- Perfavore, Tomaso.
- Jak mógłbym odmówić? - Przyniósł krzesło, ale nie usiadł na nim.
Mąż Giny patrzył na niego z zaciętą miną.
- Dizo, pozwól, że przedstawię ci doktora Tomasa Morelliego. Tomaso, to mój
mąż, doktor Dinozzo Fornese.
Dizo wstał. Mężczyzni podali sobie ręce.
- Usiądz, Tomaso - odezwała się Gina.
- Grazie.
Nachyliła się do męża.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
