|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
by stąd wyniknęły?
- Wiem! Wiem! - powiedziała Wivina. - Myślałam o tym
wszystkim, lecz Francuzi byli otwartymi nieprzyjaciółmi. .. to
dużo prostsze walczyć przeciwko obcej sile, przeciw tyranowi
znienawidzonemu przez wszystkich za wyjątkiem jego
rodaków. - Przerwała, a potem dodała: - Ale gdy brat staje
przeciwko bratu... ojciec przeciw synowi... to całkiem co
innego.
- Zawsze trzeba walczyć przeciwko złu - rzekł spokojnie
lord Cheriton.
Spojrzała na niego uważnie.
- Mówi pan zupełnie tak samo jak mój ojciec - rzekła
drżącym głosem. - On też chciał być odważny i był odważny!
- I zabili go! - powiedział lord Cheriton.
- Skąd pan to wie? Czemu to panu przyszło na myśl? -
powiedziała ze strachem, a po chwili niemal krzyknęła: - To
był wypadek... powiedziano mi, że to był wypadek! Ojciec
zawsze ostrzegał nas, żebyśmy nie zbliżali się do krawędzi
klifu, ale dlaczego on sam tam poszedł? Nigdy po nocy nie
zapuszczał się w tamtą stronę.
Była tak przybita, że lord Cheriton ujął jej dłoń
spoczywającą na brzegu balustrady. Czuł, jak jej palce drżą,
słyszał jej przyspieszony oddech.
- Przepraszam - odezwała się po chwili.
- Za co? - zapytał. - Kochała pani swojego ojca, a on
zginął, bo mówił prawdę i przeciwstawiał się złoczyńcom.
Wyczuwał instynktownie, że tak właśnie było. Po chwili
usłyszał głębokie westchnienie Wiviny.
- Teraz pan chyba rozumie, że musi odejść stąd jak
najprędzej.
- Przeciwnie, teraz zrozumiałem, że muszę pozostać -
rzekł. - Obydwoje z Ryszardem potrzebujecie mojej pomocy,
podobnie jak wielu innych ludzi.
- Cóż może pan zdziałać w pojedynkę? - zapytała. - Jeden
człowiek, choćby i Lampart, cóż znaczy przeciwko... -
Odwróciła się nagle od niego. - Jest pan odważny, podziwiam
pana za to, lecz ojciec też był dzielny. Nie zniosłabym tego,
gdybym znalazła pana martwego, tam gdzie znalazłam jego.
Patrzyła mu w oczy i mówiła z taką namiętnością, że jej
słowa trafiały wprost do jego serca. Przez chwilę obydwoje
milczeli. Potem, kiedy lord Cheriton uniósł jej dłoń do ust, na
jej policzkach wykwitł rumieniec.
- Dziękuję, Wivino.
Jej palce były nadal drżące; wiedział, że pomiędzy nimi
coś zaszło, coś osobliwego, lecz nie próbował tłumaczyć tego
nawet sobie samemu. Czując podobne wzburzenie, Wivina
odwróciła się i weszła do salonu. Zaczęła zapalać świece, a
lord Cheriton usiadł i przypatrywał się jej ruchom. Przyszło
mu na myśl, jak niewiele wie o młodych kobietach.
Jednocześnie był pewien, że Wivina bardzo się różni od
swoich rówieśnic.; Nie chodziło tylko o urodę i wdzięk;
odnosił wrażenie, że choć jest tak młoda, ma za sobą wiele
doświadczeń. Straciła rodziców, opiekowała się bratem,
zetknęła się z przemocą - to wszystko musiało wywrzeć na nią
wpływ. Kiedy pozapalała świece, nie usiadła na krześle
naprzeciw niego, lecz na dywaniku przed kominkiem,
niemalże u jego stóp. Wydała mu się wówczas taka młoda i
bezradna wobec problemów i trosk, jakie na nią spadły.
- Proszę mi coś opowiedzieć o sobie - odezwała się , po
chwili.
- A co chce pani wiedzieć?
- Bardzo wiele rzeczy - odrzekła. - Ale nie takich jak te,
co interesują Ryszarda. Chcę się dowiedzieć, nie o pańskich
przygodach wojennych, lecz o tym, co pan myśli, czuje i
czego oczekuje od życia. - Przerwała na chwilę, a potem
dodała: - Kiedy ujrzałam pana po raz pierwszy, dostrzegłam w
panu twardość, może nawet okrucieństwo. Lecz podczas
rozmowy uświadomiłam sobie, że to tylko poza, jaką pan
przybiera, żeby nie pozwolić ludziom na zbytnie spoufalenie
się i nie dopuścić do ujawnienia pańskich tajemnic. Lord
Cheriton spojrzał na nią zdumiony. Pojął, że zainteresował ją
przede wszystkim jako człowiek. %7ładna dotąd kobieta nie
domyślała się nawet, że jego oschłość stanowi osłonę przed
ludzmi i ich wścibstwem, że taką postawę wypracował w
sobie w ciągu wielu lat, od czasu kiedy uciekł z domu jako
czternastoletni chłopiec.
- Wydaje mi się - ciągnęła Wivina - że tłumi pan swoje
emocje i uczucia, ponieważ obawia się pan zranienia. - Była to
prawda, lord Cheriton wstrzymał oddech, a Wivina mówiła
dalej: - Rozumiem to, bo sama zachowuję się podobnie. Utrata
ojca była dla mnie wielkim ciosem, że zastanawiałam się, czy
nie byłoby lepiej, gdybym go mniej kochała. - Spojrzała na
lorda Cheritona i kontynuowała: - Może pan uznać za głupotę
fakt, że kocham ten dom, choć ta miłość sprawia mi ból. Może
powinnam stad odejść, zamieszkać gdzie indziej, gdyż
pozostawanie tutaj rani mnie bardziej niż zraniłoby rozstanie. -
Uśmiechnęła się nieśmiało, a potem dodała: - Nie wyrażam się
chyba zbyt jasno, pewnie uzna pan, że to wszystko jest
niepoważne.
- Uważam, że wyraża się pani dostatecznie jasno, i nie
sądzę, żeby pani słowa były niepoważne. Dziwi mnie tylko,
Wivino, że jest pani tak spostrzegawcza.
- Jeśli chodzi o pana osobę?
- Nie tylko, także wobec siebie. Większość ludzi wzlatuje
ponad powierzchnię życia niczym motyle, nie zadając sobie
trudu zastanowienia się nad nim, nie chcąc niczego wiedzieć.
- Bo myślenie i odczuwanie sprawia ból.
Tak właśnie było w jego przypadku, nie przypuszczał
jednak, że młoda dziewczyna może myśleć podobnie.
- Ponieważ nasze myśli i odczucia są zbliżone -
powiedział głośno - sądzę, Wivino, że powinniśmy sobie
wzajemnie pomóc. Ale żeby to zrobić, musimy być ze sobą
szczerzy, bez cienia udawania.
- Bardzo bym tego pragnęła - wyszeptała po chwili - lecz
boje się... a poza tym dopiero niedawno poznaliśmy się.
- Jest pani inteligentna i wie, że czas trwania znajomości
nie ma nic do rzeczy. Można kogoś znać od lat, a wiedzieć o
nim równie mało co pierwszego dnia po poznaniu.
- To prawda - zgodziła się Wivina - lecz zdarzają się
ludzie okrutni i zli i... gdy próbują się zbliżyć, chciałoby się
uciekać... lecz nogi są jak z waty i nie sposób przed nimi się
schronić.
Mówiąc to drżała, a jej słowa były prawie niesłyszalne.
Kiedy nachylał się ku niej chcąc odpowiedzieć, drzwi salonu
otworzyły się i ktoś wkroczył do pokoju. Lord Cheriton i
Wivina spojrzeli zdumieni ze swego miejsca w pobliżu
kominka, a choć nie widzieli dokładnie osoby znajdującej się
w cieniu, obydwoje domyślili się, kto wszedł.
Jeffrey Farlow podszedł ku nim i lord Cheriton spostrzegł,
że Wivina zamarła w bezruchu, a jej oczy utkwione były w
twarzy mężczyzny, jakby była małym zwierzątkiem
zahipnotyzowanym przez tygrysa. Jeffrey Farlow podszedł do
dywanika leżącego przed kominkiem i dopiero teraz po raz
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
