|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zwietne! Nadzwyczajne! To będzie ją kosztować drożej niż niebieski szlafrok z czerwo-
nymi chwastami!
W dziesięć minut potem tekturowy arkusz wisiał nad okienkiem kasy po raz pierwszy i
ostatni od czasu swego istnienia i... kłamał.
KÅ‚amaÅ‚, lecz uwierzono mu. Wieczorem nasza ingénue leżaÅ‚a w swym pokoju i szlochaÅ‚a
na cały hotel.
Nie lubi mnie publiczność! mówiła zanosząc się od płaczu.
I tylko wiatr wziął na siebie trud współczucia. On, ten dobry wiatr, płakał w kominie i
przewodach wentylacyjnych, płakał na różne tony i prawdopodobnie szczerze. Wieczorem zaś
w piwiarni siedział komik i pił piwo. Pił piwo i tyle.
Przełożyła Zofia Kaczorowska
56
JUBILEUSZ
W hotelu Kars odbywała się skromna uroczystość: brać aktorska podejmowała obiadem
tragika Tigrowa, pragnąc uczcić dwadzieścia pięć lat jego pracy na niwie artystycznej. Przy
długim stole zasiadał cały personel z wyjątkiem jednego tylko antreprenera który był skąp-
cem i nie wziął udział w składce, lecz obiecał, że przyjdzie pod koniec obiadu. Wielce sza-
nowny kolega , jako winowajca uroczystości, siedział na pierwszym miejscu, w fotelu z wy-
sokim i prostym oparciem. Był zaczerwieniony, spocony, chrząkał, pocił się i w ogóle czuł się
bardzo nieswojo. Trudno osądzić, czy wzruszenie to spowodowało napływ uczuć jubileuszo-
wych, czy też fakt, że jubilat zjawił się na obiad już pod dobrą datą . Z prawej strony sie-
działa grande dame19 Likanida Iwanowna Swiriepiejewa, obiekt antreprenera, z szylkreto-
wym lorgnon20 i obficie upudrowanym noskiem, z prawej ingénue Sofia Dienisowna
Unyłowa. Obok dam po obu stronach stołu siedzieli mężczyzni o wygolonych twarzach.
Przed zupą, gdy aktorzy wypili wódki i zakąsili, powstał rezoner Babelmandebski i rzekł:
Panowie! Proponuję, abyśmy wychylili toast za zdrowie jubilata Wasiliska Afrikanycza
Tigrowa! Hu r r a!
Aktorzy huknęli: Niech żyje! , wstali z miejsc i ruszyli do jubilata. Trącali się kieliszka-
mi, potem długo ściskali się i całowali, a gdy wreszcie wrócili na miejsca, wstał jeune pre-
mier Wiolański, człowiek pozbawiony talentu, lecz cieszący się sławą wykształconego aktora,
dzięki temu tylko, że mówił przez nos, miał w swym pokoju hotelowym słownik 30 000 wy-
razów obcych i był mistrzem w wygłaszaniu długich przemówień.
Szanowny kolego! zaczął wznosząc oczy. Dziś mija równo ćwierć wieku od chwili,
kiedyś wstąpił na ciernistą drogę sztuki. Tak! Zdziwiony, z pewną obawą spoglądasz na prze-
byty szlak i widzę, jak czoło twe pokrywają zmarszczki... Tak, to był straszny szlak! W oddali
połyskiwała twa gwiazda... Spowity nieprzeniknionym mrokiem, namiętnie dążyłeś ku niej, a
na drodze twej leżały przepaście i rozpadliny pełne syczących żmij, amfibii i gadów.
Dalej mówca dodał, iż nikt nie ma tylu wrogów, co aktorzy. Rzucając w powietrze myśl po
myśli wywiódł, że nawet przeciętny aktor, skromnie uprawiający niwę sztuki gdzieś na dale-
kiej prowincji, przynosi ludzkości znacznie większą korzyść, aniżeli Struwe budujący mosty
lub Jabłoczkow rozmyślający o oświetleniu elektrycznym można by jeszcze podyskutować,
co pożyteczniejsze: teatr czy koleje? Zapalając się coraz bardziej, oświadczył, że gdyby nie
było na ziemi sztuki, ziemia stałaby się pustynią, że świat gubi materializm i że obowiązkiem
ludzi sztuki jest rozpalać serca czcicieli złotego cielca. Diabli wiedzą, czego tylko nie wy-
gadywał, a zakończył tym, że pogroził pięścią gdzieś w kierunku okna, odrzucił swą serwetkę
i orzekł, iż ocenić Tigrowa potrafi jedynie wdzięczna potomność.
Gdy zamilkł, aktorzy znów huknęli: Niech żyje! i z hałasem powstając z miejsc ruszyli
do jubilata.
Wiolański ucałował Tigrowa trzykrotnie i w imieniu wszystkich kolegów ofiarował mu
niewielki album pluszowy z wyhaftowanymi złotą nicią literami W. T.
19
grande dame (fr) - tu, aktorka grajÄ…ca role wielkich dam.
20
lorgnon (fr.) - rodzaj okularów (lub lornetki) z rączką do trzymania.
57
Rozczulony tragik rozpłakał się, uściskał wszystkich obecnych, potem w słodkim omdleniu
opadł na fotel i drżącymi palcami jął przewracać kartki albumu. Album zawierał około dwa-
dzieścia fotografii, lecz nie było tam żadnej jako tako wyglądającej ludzkiej fizjonomii. Były
to nie twarze, tylko jakieś gęby z wykrzywionymi ustami, spłaszczonymi nosami i przy-
mkniętymi lub wytrzeszczonymi oczami. %7ładen krawat nie tkwił na miejscu, wszystkie gęby
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
