|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gdy Ged rozglądał się po pomieszczeniu, jego oko czarnoksiężnika dostrzegło jeden
kamień spośród tych, które tworzyły posadzkę. Był chropawy i wilgotny jak pozostałe -
ciężki, niekształtny brukowiec; a jednak Ged poczuł jego moc, jak gdyby kamień
przemówił doń na głos. Zaparło mu dech i przez chwilę ogarnęły go mdłości. To był
kamień węgielny wieży. To było centrum - i było w nim zimno, przejmująco zimno; nic
nie byłoby w stanie ogrzać tego małego pomieszczenia. Była to rzecz niezmiernie stara:
stary i straszliwy duch tkwił uwięziony w tej bryle kamienia. Ged nie odpowiedział Serret
twierdząco ani przecząco, lecz stał bez ruchu; po chwili Serret, rzucając nań szybkie,
ciekawe spojrzenie, wskazała na kamień.
- Oto Terrenon. Czy cię dziwi, że trzymamy tak drogocenny kamień schowany pod
kluczem w naszym najgłębszym skarbcu?
Ged wciąż nie odpowiadał: stał niemy i przezorny. Było całkiem możliwe, że poddawała
go próbie; pomyślał jednak, że Serret nie ma pojęcia o właściwościach kamienia, jeśli
mówi o nim tak lekko. Nie wiedziała o kamieniu dostatecznie wiele, aby się go lękać.
- Opowiedz mi o jego mocach - powiedział wreszcie.
- Terrenon powstał, zanim jeszcze Segoy wydzwignął wyspy świata z Morza Otwartego.
Powstał wtedy, kiedy powstawał sam świat, i przetrwa aż do końca świata. Czas nic dla
niego nie znaczy. Jeśli położysz na nim dłoń i zadasz mu pytanie, on odpowie zależnie
od mocy, która tkwi w tobie. Ma głos, jeśli umie się go słuchać. Będzie mówił o
rzeczach, które były, są i będą. Zapowiedział twoje przybycie na długo przedtem, zanim
zjawiłeś się w tej krainie. Czy zadasz mu teraz jakieś pytanie?
- Nie.
- Odpowie ci.
- Nie ma takiego pytania, które chciałbym mu zadać.
- Mógłby ci powiedzieć - rzekła Serret swym łagodnym głosem - jak masz pokonać
swojego wroga.
Ged stał bez słowa.
- Czyżbyś lękał się kamienia? - zapytała, jakby z niedowierzaniem, a on odpowiedział:
- Tak.
W nieubłaganym zimnie i ciszy lochu otoczonego kolejnymi ścianami czarów i ścianami
z kamienia, w świetle jednej świecy, którą trzymała w dłoni, Serret obrzuciła Geda
spojrzeniem iskrzących się oczu.
- Krogulcze - powiedziała - ty się nie boisz.
- Ale nie będę rozmawiał z tym duchem - odparł Ged i patrząc jej wprost w twarz, mówił
poważnie i śmiało:
- Ten duch, pani, jest zamknięty w kamieniu, zaś kamień otaczają zaklęcia wiążące,
zaklęcia oślepiające, czary zamykające i ochronne, a wreszcie potrójne Warowni mury
stojące na pustkowiu - nie dlatego, że kamień jest drogocenny, ale że może zdziałać
wiele zła. Nie wiem, co ci powiedziano o tym kamieniu, gdy tu przybyłaś. Ale ty, tak
młoda i tak szlachetnego serca, nie powinnaś nigdy dotykać tej rzeczy ani nawet na nią
patrzeć. To nie przyniesie ci nic dobrego.
- Dotykałam go już. Mówiłam do niego i słyszałam jego mowę. On nie czyni mi krzywdy.
Odwróciła się; wyszli przez drzwi i korytarze, póki w świetle pochodni na szerokich
schodach wieży Serret nie zdmuchnęła świecy. Nie mówiąc wiele, rozstali się.
Tej nocy Ged spał mało. To nie myśl o cieniu nie dawała mu zasnąć; przeciwnie, myśl
tę wyparł nieomal z jego umysłu powracający wciąż obraz kamienia, na którym
spoczywała wieża, i wizja twarzy Serret, zwróconej ku niemu i okrywającej się w blasku
świecy to jasnością, to cieniem. Wciąż na nowo Ged czuł na sobie jej wzrok i usiłował
rozstrzygnąć, jakie było spojrzenie Serret, gdy odmówił dotknięcia kamienia - pogardliwe
czy urażone. Gdy wreszcie ułożył się do snu, jedwabna pościel łoża była zimna jak lód i
raz po raz budziły go mroczne myśli o kamieniu i o oczach Serret.
Nazajutrz znalazł ją w półkolistej sali z szarego marmuru, oświetlonej właśnie przez
zachodzące słońce; tutaj Serret często spędzała popołudnia z dworkami przy grach lub
przy krosnach. Zwrócił się do niej:
- Pani, obraziłem cię. %7łałuję tego.
- Nie - zaprzeczyła w zadumie i powtórzyła: - Nie... - Odprawiła towarzyszące jej służki i
gdy zostali sami, odwróciła się ku Gedowi. - Mój gościu, mój przyjacielu - powiedziała -
wzrok masz bardzo bystry, lecz chyba nie dostrzegasz wszystkiego, co należy. Na
wyspie Gont, na wyspie Roke uczą wysokich kunsztów czarnoksięskich. Nie uczą
jednak wszystkich kunsztów. Tu jest Osskil, Kraina Kruków; to nie kraina hardycka:
magowie ani nią nie rządzą, ani nie mają o niej wielkiego pojęcia. Zdarzają się tu
sprawy, z którymi nie mieli do czynienia uczeni Mistrzowie z Południa, i istnieją tu rzeczy
nie wymienione w spisach Mistrzów Imion. Czego człowiek, nie zna, tego się lęka. Lecz
ty nie masz czego się lękać tu, na Dworze Terrenon. Ktoś słabszy istotnie mógłby się
lękać. Nie ty. Ty przyszedłeś na świat z mocą zdolną zapanować nad tym, co tkwi w
zamkniętym na cztery spusty lochu. To pewne. Właśnie dlatego jesteś tu teraz.
- Nie rozumiem...
- Oto dlaczego mój pan Benderesk nie był z tobą całkowicie szczery. Ja będę szczera.
Chodz, usiądz tu przy mnie.
Usiadł obok niej w głębokiej, wyściełanej poduszkami niszy okiennej. Gasnący blask
słońca padał poziomo przez okno, zalewając ich jasnością, w której nie było ciepła; na
wrzosowiskach w dole leżał, pogrążając się już w cieniu, nie stopniały śnieg, który spadł
ostatniej nocy - przyćmiony biały całun przykrywający ziemię.
Serret mówiła teraz bardzo cicho:
- Benderesk to władca i spadkobierca Terrenonu, ale nie umie zrobić z niego użytku,
nie potrafi go zmusić, aby w pełni służył jego woli. Ja też nie potrafię, ani sama, ani
wspólnie z nim. %7ładne z nas dwojga nie posiada jednocześnie i umiejętności, i mocy. Ty
masz jedno i drugie.
- Skąd to wiesz?
- Od samego kamienia! Mówiłam ci, że przepowiedział twoje przybycie. On, kamień,
zna swojego pana. Czekał na twoje przyjście. Zanim jeszcze się urodziłeś, on czekał już
na ciebie, na kogoś, kto umie nim władać. A ten, kto potrafi zmusić Terrenon, aby
odpowiadał na jego pytania i spełniał jego życzenia, posiada władzę nad swym własnym
przeznaczeniem: siłę, którą zmiażdży każdego wroga, czy to śmiertelnego, czy z
tamtego świata: posiada dar jasnowidzenia, wiedzę, bogactwo, władzę i ma na swoje
rozkazy sztukę czarnoksięską, która mogłaby upokorzyć samego Arcymaga! Cokolwiek
z tego zechcesz wybrać, wiele lub mało - możesz mieć za darmo.
Raz jeszcze podniosła ku niemu swoje dziwne oczy i jej spojrzenie wpiło się weń tak, że
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
