|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wolnego. Teraz jednak uśmiechnął się do niej skoro się
spotkaliśmy, może pozwolisz się zaprosić na herbatę do
hotelu?
Z przyjemnością. Ale mój rower...
To żaden problem! Schowam go do bagażnika.
Och, nie! To świętokradztwo.
W takim razie poproszę kierowcę szpitalnej furgonetki,
żeby go jutro przywiózł do Lodge. I tak stale kursują na tej
trasie.
Jeśli jesteś tego pewien, to zgoda.
Jestem. No to chodzmy zażyć odrobiny luksusu! Dopiero
wewnątrz zorientowała się, że hotel jest naprawdę elegancki.
Dyskretna wnęka, adamaszkowy obrus i srebrna zastawa na
stole tworzyły atmosferę, w której z apetytem zjedli maleńkie
kanapki z pasztetem z gęsich wątróbek i anchois, a potem
wypili herbatę z dodatkiem pysznych, rozpływających się w
ustach ciasteczek. , Peter opowiadał o swoich
doświadczeniach za granicą, a pózniej, ku jej zdumieniu,
przeszedł na tematy bardziej osobiste. Tylko wyraz oczu
ujawniał prawdziwe uczucia mężczyzny, który, rozparty
wygodnie na krześle, z kamiennym spokojem na twarzy
mówił o ukochanej niegdyś dziewczynie.
Miała na imię Marika i też pracowała dla Czerwonego
Krzyża. Byliśmy bardzo szczęśliwi. Pochodziła z lekarskiej
rodziny, ale miała wykształcenie muzyczne i z zawodu była
wiolonczelistką. Grała muzykę klasyczną i od czasu do czasu,
jeśli to było możliwe, dawała koncerty. Głównie jednak
chciała pomagać innym w tych trudnych czasach i pracowała
w Czerwonym Krzyżu trochę zajmowała się udzielaniem
pierwszej pomocy, ale w zasadzie robiła wszystko, co tylko
potrafiła. Zginęła razem z rodzicami pod gruzami budynku,
który został zbombardowany. Miała jeszcze siostrę, ale
niewiele o niej mówiła.
Laura patrzyła na Petera, coraz lepiej rozumiejąc jego
dotychczasowe zachowanie. Nagłe wybuchy irytacji,
milczenie, którym czasami odcinał się od reszty świata, i nagłe
przypływy życzliwości, kiedy to był przesadnie wrażliwy na
potrzeby innych wszystko to teraz nabierało nowego sensu.
Tak mi przykro, Peter, nie miałam pojęcia...
powiedziała cicho. Nie byłabym jednak uczciwa nie mówiąc
ci, że robiłeś wrażenie człowieka obarczonego niewidzialnym
ciężarem. Myślałam, że to dlatego, że napatrzyłeś się na
umieranie i wojnę.
Częściowo tak, ale najbardziej wstrząsnęła mną śmierć
Mariki, a teraz jedyne, co nas wciąż łączy, to moja miłość do
muzyki... Urwał, jednak po chwili odezwał się znowu
żywszym tonem: Nie zrozum mnie zle, proszę. Nie mam
zamiaru żyć przeszłością. To niezwykłe, ale ty też masz
ogromne wyczucie muzyki. Kiedy po raz pierwszy
usłyszałem, jak grasz w jego ciemnych oczach pojawił się
błysk stwierdziłem, że w twojej muzyce jest coś
szczególnego, coś wyjątkowego i dlatego musisz robić to
dalej.
Potem rozmawiali o książkach i teatrze, a także o cudownej
przyrodzie północnej Anglii. Kiedy dojeżdżali do Lodge,
Laura pomyślała z żalem, że czas zbyt szybko mija. Ciemność
i drobny deszczyk, który znów zaczął mżyć, wzmogły jej
poczucie samotności we dwoje. Peter zatrzymał samochód i
kiedy odwrócił się, by na nią spojrzeć, jego twarz, choć ukryta
w cieniu, wydawała się w nikłym świetle gwiazd bardziej
delikatna i łagodna.
Dziękuję ci, Lauro. To była najprzyjemniejsza wyprawa,
na jakiej byłem. Mam nadzieję, że tobie też było miło.
Dziękuję ci, Peter powiedziała z uśmiechem. Kiedy ją
objął, nie była w stanie się oprzeć; właściwie od dawna za tym
tęskniła. Serce biło jej szybko, a wargi odpowiedziały na jego
pocałunek, który przypieczętował ich przyjazń mógł
bowiem tylko to oznaczać, jak powiedziała sobie w duchu.
Nie każda dziewczyna tak uprzejmie słuchałaby moich
narzekań, Lauro. Uśmiechnął się i powoli opuścił ramiona,
jakby chciał przerwać narosłe między nimi napięcie. Twoja
przyjazń wiele dla mnie znaczy. Jeszcze raz dziękuję.
Te słowa upewniły ją, że nie miał zamiaru wywoływać w
niej tak namiętnej reakcji. Zażenowana otworzyła drzwi i
wysiadła, nie zauważając, że Peter zdążył już podejść, by jej w
tym pomóc.
Mam nadzieję, że przyjemnie spędzisz resztę wieczoru. Ja
muszę wrócić na oddział i sprawdzić, jak czuje się Tiki, więc
do jutra.
Spojrzał jej w oczy i szybko odwróciwszy się, usiadł za
kierownicą.
Nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę z kimkolwiek,
więc resztę wieczoru spędziła samotnie, przeżywając na nowo
całe spotkanie. Nigdy nie zapomni tej wyprawy, a zwłaszcza
tego pocałunku.
Dopiero następnego dnia Laura przypomniała sobie, że
wcześniej przyjęła propozycję Petera, aby wybrać się kiedyś
na koncert do Inverness.
Przez cały dzień zresztą jej myśli krążyły wokół Petera,
choć nie miała wiele okazji, by go spotkać.
Panna Menzies trzymała rękę na pulsie i regularnie
odbywała spotkania z personelem, nawet jeśli czasami miały
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
