|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wyglądał jak postać nierzeczywista. Wydawał się spokojny,
zrelaksowany i chłodny.
Cecile spróbowała się do niego uśmiechnąć, poczuła
jednak, \e usta ma zupełnie zdrętwiałe. Rand odpowiedział na
jej uśmiech i znów skupił uwagę na pastorze. Jedno jego
spojrzenie wystarczyło, by pod Cecile ugięły się kolana.
Po chwili cicho westchnęła i uśmiechnęła się lekko. Rand
Coursey był piekielnie przystojny, miły i inteligentny, a do
tego wszystkiego był równie\ znakomitym kochankiem. Ona
zaś zamierzała cieszyć się tym w pełni.
- Wygląda na to, \e przyjęcie bardzo ci się udało. Oddech
Randa łaskotał Cecile w ucho. Odstawiła pustą blachę na stół i
objęła go w pasie.
- Nie poradziłabym sobie bez ciebie. Dziękuję - rzekła,
całując go w policzek.
Rand przyciągnął ją do siebie.
- Zrób to jeszcze raz, tylko trochę ni\ej i na lewo -
szepnął.
- Och, ty! - zaśmiała się Cecile i lekko uderzyła go w
pierś. Wyraz oczu Randa świadczył jednak o tym, \e pod
przykrywką \artu kryła się prawdziwa namiętność. Cecile
uwodzicielsko zatrzepotała rzęsami i uniosła twarz.
- Ale\, doktorze Coursey, mam wra\enie, \e usiłuje pan
mnie uwieść.
- Od kiedy to trzeba cię uwodzić? Zanim Cecile zdą\yła
odpowiedzieć, Rand pochylił głowę i pocałował ją szybko,
obejmując dłońmi jej biodra.
- Mama? Cecile miała wra\enie, \e głos CeeCee dochodzi
z bardzo daleka.
- Hm? - wymruczała z ustami tu\ przy wargach Randa.
- Malinda powiedziała, \e będę mogła potrzymać jedną z
dziewczynek, jeśli pomo\e mi ktoś dorosły.
Cecile wystarczyło siły woli tylko na to, by oderwać twarz
od twarzy Randa i oprzeć się na jego ramieniu.
- Chwileczkę, CeeCee - wymamrotała, z trudem łapiąc
oddech.
- Mamo, proszę cię! Malinda powiedziała, \e zaraz będzie
je karmić, a potem pójdą spać!
- Teraz nie mogę, kochanie. Muszę posprzątać ze stołu i
podać deser.
- A czy ja mógłbym być tym dorosłym? Na głos Randa
Cecile z niedowierzaniem podniosła głowę.
- Skończyłem ju\ dwadzieścia jeden lat i, jak na swój
wiek, jestem bardzo dojrzały. A poza tym mam wielkie
doświadczenie w trzymaniu niemowląt. - Uśmiechnął się, nie
wiedząc o tym, jak wiele punktów zarobił w tym momencie u
Cecile. Ona sama nie potrafiłaby mu tego wyjaśnić, nawet
gdyby chciała. Oderwała się od niego i cofnęła o krok.
- Dobrze, myślę, \e się nadajesz do tej funkcji. Rand
wyciągnął rękę do CeeCee, która omal nie pękła z
podniecenia.
- Proszę bardzo. Jestem do twoich usług. Mała,
chichocząc, pochwyciła jego dłoń i pociągnęła go do salonu.
Cecile potrząsnęła głową, śmiejąc się cicho, i zajęła się
zbieraniem naczyń. To było niemal zbyt piękne, by mogło być
prawdziwe.
Po czterech wyprawach z salonu do kuchni brudne
naczynia zostały uprzątnięte, a po dwóch kolejnych na stole
stał deser, który Rand przygotował poprzedniego wieczoru.
Był doskonałym kucharzem. Ka\da porcja wyglądała jak małe
dzieło sztuki, a smakowała jeszcze wspanialej. Cecile
strzepnęła okruch ze stołu i znów się zaśmiała, przypominając
sobie debatę na temat prasowania obrusa. Potrząsnęła głową i
poszła po widelczyki do ciasta.
W salonie rozległ się śmiech CeeCee. Cecile podniosła
głowę. Mała siedziała na sofie, trzymając w ramionach jedną z
blizniaczek. Siedzący obok Rand troskliwie podtrzymywał
główkę dziecka i z uwagą słuchał podnieconego trajkotu
CeeCee. Cecile poczuła, \e łzy napływają jej do oczu. Och,
nie, pomyślała z przera\eniem. Tylko nie to! śadnych
wzruszeń! Zauwa\yła jednak, \e dłonie jej zwilgotniały.
Wytarła je o sukienkę i odruchowo zaczęła obgryzać
paznokieć.
Z czego oni tak się śmiali? I czemu CeeCee tak przyjaznie
odnosiła się do Randa? Nikt nie wiedział lepiej od Cecile, jak
okropnie mała potrafiła się zachowywać, gdy przy jej matce
pojawiał się jakiś mę\czyzna, oczywiście z wyjątkiem byłego
mę\a. Teraz jednak dziewczynka promieniała. Co jej się stało?
Dlaczego zaakceptowała właśnie Randa? Cecile poczuła się
nieswojo.
- Dlaczego obgryzasz paznokieć, skoro tu\ przed tobą stoi
tyle dobrego jedzenia?
Szybko schowała rękę za plecy i podniosła głowę.
Malinda przyglądała się jej z uśmiechem.
- Pięknie wyglądają, prawda?
- Kto? - zapytała Cecile, niepotrzebnie przesuwając
sztućce na stole.
Malinda wskazała głową na sofę.
- Rand i CeeCee. Mała nie odstępuje go na krok. Cecile
niechętnie spojrzała w tę stronę.
- A, tak. Wiesz, jaka jest CeeCee. Uwielbia mę\czyzn.
- Naprawdę? - zdziwiła się Malinda. - Zdawało mi się, \e
jedynym mę\czyzną, którego akceptowała, był jej własny
ojciec. Ale Rand równie\ wydaje się nią zauroczony. -
Uśmiechnęła się, patrząc, jak Rand odgarnia kosmyk włosów
z czoła dziewczynki.
- A kto nie byłby nią zauroczony? - mruknęła Cecile,
rozkładając widelczyki ze zbyt wielkim impetem. - Gdy
CeeCee chce być czarująca, nie sposób jej się oprzeć.
- To prawda - rzekła Malinda z namysłem. - Ale wydaje
mi się, \e ona naprawdę lubi Randa. Mo\e widzi w nim postać
ojcowską albo kogoś w tym rodzaju.
Cecile zachmurzyła się. Malinda pocieszająco poklepała ją
po ramieniu.
- Nie słuchaj mnie. Gadam jak domorosły psychoanalityk!
- Machnęła ręką i pochyliła się nad ciastem truskawkowym
udekorowanym bitą śmietaną. - Pachnie wspaniale, a ja mam
jeszcze dziesięć kilogramów do zrzucenia. Wiesz, kiedy
zaproponowałaś, \e urządzisz przyjęcie, trochę się martwiłam
- dodała i uśmiechnęła się.
- No có\, bardzo ci dziękuję. Malinda objęła przyjaciółkę
ramieniem.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
