|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
liczek.
IRLANDZKA WRÓ%7Å‚KA * 197
Szorstko odsunÄ…Å‚ jÄ… od siebie.
- Zajmij siÄ™ teraz swojÄ… klaczÄ…, Dee. Do zobaczenia
wieczorem.
Patrzyła za nim, jak oddala się dużymi krokami. Kiedy
podbiegł do niej Finnegan, przełknęła łzy upokorzenia
i ukryła twarz w jego futrze.
- On nic do mnie nie czuje - powiedziała swemu przy
jacielowi. - Nie mam pojęcia, co zrobić, żeby dostrzegł we
mnie kobietÄ™.
ROZDZIAA 10
Adelię zbudził oślepiający błysk i huk pioruna. W sy
pialni przez moment zrobiło się jasno jak w dzień, niebo
zostało pocięte pajęczynami błyskawic, a wicher jęczał jak
człowiek pogrążony w skrajnej rozpaczy.
Odrzuciwszy przykrycie, wstała z łóżka i otworzyła na
oścież francuskie drzwi prowadzące na balkon, żeby burza
mogła wtargnąć do pokoju. Porywisty wiatr ciągnął ją za
włosy i szarpał miękką tkaninę cienkiej koszuli nocnej,
która oblepiła jej ciało. Deszcz lał się strugami z nieba,
a ona uniosła szeroko rozpostarte ramiona, śmiejąc się
w ekstatycznym zachwycie na widok gniewnych żywio
łów.
- Dee? - Odwróciła głowę i na progu sypialni zoba
czyła zarys postaci Travisa. - Pomyślałem, że się przestra
szyłaś. Prąd wysiadł, a burza jest tak głośna, że mogłaby
zbudzić umarłego.
- Tak - przytaknęła triumfalnie. - Jest wspaniała!
- Tyle za przekonanie, że zastanę cię trzęsącą się ze
strachu pod kołdrą - odparł z krzywym uśmiechem i cof
nÄ…Å‚ siÄ™.
IRLANDZKA WRÓ%7Å‚K & 199
- Och, Travis, tylko spójrz! - zawołała, kiedy kolejna
błyskawica rozświetliła ciemne niebo, a zaraz po niej roz
legł się ogłuszający huk pioruna.
Popatrzył na jej smukłą sylwetkę rysującą się wyraznie
na tle czerni, na burzę włosów powiewających wokół jej
głowy i nagich ramion. Otworzył usta, chcąc coś powie
dzieć, ale Adelia wykrzyknęła ponownie:
- Och, chodz, spójrz tylko na to! - Wziął głęboki od
dech, zbliżył się do okna i stanął obok niej. - Jest taka
dzika, taka silna, potężna i wolna! - Uniosła twarz, chcąc
poczuć w pełni uderzenia wiatru na policzkach. - Jest
gniewna jak sam diabeł i nie obchodzi jej nic a nic, co kto
sobie o niej pomyśli. Posłuchaj wiatru, jęczącego jak zja
wa zwiastująca śmierć! Och, uwielbiam burzę za to, że jest
taka niezależna!
Odwróciła się i w świetle błyskawicy, która ponownie
rozświetliła pokój, zobaczyła w oczach Travisa nie skry
wane pożądanie. Jej uśmiech zbladł. Kiedy przytulił ją do
siebie i zgniótł jej usta w zachłannym pocałunku, bicie jej
własnego serca zagłuszyło gwałtowność burzy.
Objęła go ramionami w pasie. Stopili się w jedno
w ciasnym uścisku. W jednej oszałamiającej chwili zdała
sobie sprawę, że Travis jej pragnie. Przesunął rękę na jej
ramiona i miękka tkanina koszuli nocnej spłynęła na pod
łogę. Adelia szarpała niecierpliwie pasek jego szlafroka,
a kiedy wreszcie nie odgradzał ich ani skrawek materiału,
Travis wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko.
Całowali się i pieścili, nie mogąc się sobą nasycić. Po-
200 * IRLANDZKA WRÓ%7Å‚KA
znawali się wzajemnie, brali i dawali. Gwałtowność burzy
zbladła przy gwałtowności ich miłosnego zespolenia. Roz
kosz zagarnęła ich szeroką falą i wyniosła na sam szczyt.
Gdy powrócili do rzeczywistości, Adelia zasnęła w ramio
nach Travisa, głębokim, spokojnym snem kogoś, kto się
zagubił i po długich poszukiwaniach wreszcie odnalazł
dom...
Rano obudziły Adelię delikatne promienie słońca.
Otworzyła oczy. Twarz Travisa była tuż obok jej twarzy.
Przyjrzała mu się uważnie i westchnęła. Tak bardzo go
kocha! Oddychał powoli i miarowo, głęboki błękit jego
oczu skrył się pod zamkniętymi powiekami i rzęsami, któ
re wydawały się niewiarygodnie długie i gęste przy jego
tak bardzo męskich rysach. Uniosła dłoń, odgarnęła mu
z czoła ciemne, falujące włosy, przysunęła się jeszcze bli
żej i wyszeptała jego imię.
Otworzył oczy i uśmiechnął się.
- Witaj - powiedział po prostu, zacieśniając uścisk wokół
jej talii. - Zawsze wyglądasz tak pięknie z samego rana?
- Nie wiem - odparła. - Po raz pierwszy w życiu zbu
dziłam się z mężczyzną u boku. - Przekręciła się, położyła
na nim i krytycznie przyjrzała się jego twarzy. - Ty też nie
wyglądasz najgorzej. - Uśmiechnęła się szeroko i potarła
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
