|
|
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znamionujący wieloletnie ćwiczenia, a potem spokojnie ruszyli przed siebie. Opuścili groznie
włócznie, których długie na jakieś trzydzieści centymetrów groty, utworzyły prostą linię od
ściany do ściany. Drugi szereg ruszył za pierwszym z długimi drzewcami ustawionymi w
drugą linię, nad ramionami pierwszego, pózniej kolejny i jeszcze jeden, tak, \e cała sala stała
się nagle lasem kilkumetrowych włóczni o ostrych jak brzytwy wierzchołkach, mogących
posiekać człowieka na drobne paski. Szli tyralierą chcąc przybić groznego barbarzyńcę do
Strona 35
Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedzwiedzia
ściany. Ciągle wlewały się do sali nowe zastępy stra\ników.
Conan mruknął i uśmiechnął się kpiąco pod nosem, gdy\ wydawało się, \e Ozark porzucił
ju\ myśl o pozbyciu się go za pomocą magii i zastąpił ją czarami, jakich nie mógł pokonać
\aden pojedynczy wojownik magii setek ramion przeciw jednemu, stu stalowych ostrzy,
próbujących rozerwać ciało na strzępy. Barbarzyńca wytarł swój miecz o okryte jedwabiem
udo i zaklął czując, jak zadziory czepiają się szaty. Oto, co uczyniła ta magiczna sieć z jego
wspaniałym ostrzem. To nic, będzie tylko zostawiało bardziej poszarpane rany. Na Croma, te
białe marmurowe posadzki spłyną szkarłatem, nim Conan rozstanie się z tym światem i wielu
z tych brodatych, karłowatych diabłów pójdzie w jego ślady.
Zimnym spojrzeniem swych błękitnych oczu obrzucił swych przeciwników. Groty włóczni
pierwszego szeregu były ju\ nie dalej ni\ pięć kroków od niego, a do sali wcią\ napływali
nowi napastnicy, ustawiając się w zwarte szeregi i maszerując naprzód, nieuchronnie jak
śmierć, czy fale wiecznie atakujące piaszczysty brzeg morza.
Hej, śmieszne ludziki rzucił przez zaciśnięte zęby Conan. Pokręcone karły! Czy
potrzeba was a\ tylu, by stawić czoła jednemu barbarzyńcy z zachodu? Gdzie jest wasza
magia? Wycieram sobie nią sandały! Przeciąłem ją swym mieczem, a teraz zapoznam z nim
wasze pokurczone ciała! Czy odwa\ycie się stawić czoła mojej magii?
Wyzywająco odrzucił do tyłu głowę i zaśmiał się szyderczo. Potem wziął miecz między
zęby i obydwoma ramionami uniósł złotą sieć, zakręcił nią nad głową i rzucił w ci\bę
stra\ników, przewracając pierwszych, którzy ju\ na nią nastąpili i wprowadzając zamęt w
następne szeregi. Metalowe włókna wpiły się w spaloną dłoń, jednak on tylko zacisnął
mocniej szczęki, ujął w dłoń miecz i wykrzyknął:
Wasza własna magia przeciwko wam!
Ujrzał zmieszanie i lęk na twarzach Kitharów, gdy kurtyna opadła na ich głowy,
gdzieniegdzie dały się słyszeć okrzyki strachu. Złota sieć pokryła z tuzin włóczni
przewracając wszystkich karłów znajdujących się pod nią. Zabrzmiały metalowe groty
włóczni w zetknięciu ze złotem, lecz tylko kilka z nich ją przecięło, podczas gdy reszta
przewróciła się razem z właścicielami, gdy Conan nastąpił na sieć. Jego waga przygniotła
le\ących stra\ników i wyrwała im broń z rąk. Z przeciągłym świstem jego miecz zatoczył
półkole i oddzielił groty wystających z sieci włóczni od drzewców. Conan szedł dalej i \adna
włócznia nie skierowała się w jego stronę. Stra\nicy, którzy nie znalezli się pod złotą siecią
nie mogli go dosięgnąć z powodu pchających ich naprzód towarzyszy z dalszych szeregów, a
ci przed Cymmeryjczykiem mieli broń bezradnie skierowaną ku ziemi. Wojownicy padali na
twarz i słychać było ich pełne strachu jęki i błagania o litość. Nieliczni, którzy stawiali opór
spotykali wirujące ostrze miecza barbarzyńcy i padali brocząc na innych szkarłatną krwią!
Conan niczym demon śmierci kroczył po ich ciałach w stronę drzwi, które wywa\ył.
W całym pałacu odezwało się wiele alarmujących dzwięków, cię\kich gongów,
skórzanych bębnów i złotych trąb. Barbarzyńca słyszał wyraznie stukot tysiąca spiesznych
kroków, pobrzękiwanie zbroi. Pokonał magię i zbrojnych, lecz mimo to był pokonany. Jedyną
jego nadzieją było lekcewa\enie Ozarka i szybkość, z jaką uderzał jego miecz. Teraz jego
sprawność zmniejszyła się znacznie w walce z magią i włócznikami, a Ozark wcią\ ukrywał
się gdzieś za kamiennymi ścianami, wysyłając przeciw niemu wcią\ nowe zastępy
wojowników, by zgładzić tego zuchwałego barbarzyńcę z zachodu.
Na twarzy Conana pojawił się zły uśmiech, gdy nadepnął na ostatniego trupa
odgradzającego go od korytarza, przez który wszedł do komnaty. Pomieszczenie zatrzęsło się
od jęków rannych, przemieszanych z krzykami strachu i złości tych, których nie objęła sieć
rzucona przez Conana, i którzy bezradnie obserwowali go, jak kroczy po zwłokach ich
przyjaciół, nie mogąc dosięgnąć go swymi włóczniami. Cymmeryjczyk nie odmówił sobie
wsłuchania się w ten swoisty hołd oddany jego osobie przez pobitych przeciwników, ale był
pokonany. Jego pierwsza bitwa o tron zakończyła się pora\ką! Mimo to mógł bezpiecznie
uciec, a potem dotrzeć do legionu Vigomara i przeciągnąć go na swoją stronę!
To, \e został pokonany wzbierało w nim nieznany dotąd gniew i gorycz. Miecz
niespokojnie kołysał się w jego dłoni, jak gdyby węsząc w poszukiwaniu nowych ofiar. I
czym miał przekonać \ołnierzy Vigomara, by stanęli u jego boku wiszącymi u pasa
magicznymi uszami kapłana? Spojrzał z pogardą na swoje trofeum, jednak wzdrygnął się na
wspomnienie słów starego kapłana.
Conan wyszedł na chłodny, pachnący perfumami dziedziniec i jego wzrok natychmiast
pobiegł w stronę białej kolumny, na której szczycie jaśniała oślepiająco szklana kula. Do
filaru przymocowana była złota drabina, po której kapłani dostawali się na górę. Jego twarz
nabrała wyrazu ponurej zaciętości; to będzie dobry dowód jego potęgi dla Vigomara! Z
Strona 36
Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedzwiedzia
mieczem trzymanym między zębami zaczął wspinaczkę po drabinie. Spalona lewa dłoń
protestowała przeciw zetknięciu z gorącym metalem, rozsyłając po ciele fale nieznośnego
bólu, ale barbarzyńca z determinacją parł do góry nie zwracając uwagi na cierpienie. Igły bólu
przeszywające go co chwila, potęgowały tylko jego wściekłość, przypominając o pora\ce.
Słyszał zbli\ające się głosy i kroki zbrojnych, i widział, \e wyśledzą go po kroplach krwi,
które zostawiał za sobą na korytarzu i odetną mu jedyną drogę ucieczki. Usta odsłoniły
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plkwiatpolny.htw.pl
|
|
| Cytat |
Dobre pomysły nie mają przeszłości, mają tylko przyszłość. Robert Mallet
De minimis - o najmniejszych rzeczach.
Dobroć jest ważniejsza niż mądrość, a uznanie tej prawdy to pierwszy krok do mądrości. Theodore Isaac Rubin
Dobro to tylko to, co szlachetne, zło to tylko to, co haniebne.
Dla człowieka nie tylko świat otaczający jest zagadką; jest on nią sam dla siebie. I z obu tajemnic bardziej dręczącą wydaje się ta druga. Antoni Kępiński (1918-1972)
|
|
